Bella Hardy - With The Dawn - Noe Records NOE08
Met het winnen van de Young Folk Award in 2004 begint een mooie carrière voor de dan 20-jarige folkzangeres Bella Hardy. Tien jaar later heeft ze er nog een paar BBC Radio 2 Folk Awards bijgekregen, Best Original Song voor The Herring Girl in 2012 en vorig jaar werd ze Folk Singer Of The Year. Het was een vol jaar en dat wilde ze vastleggen in de liedjes op haar nieuwe album With The Dawn, alweer haar zevende soloplaat.
Zingen werd er bij Bella Hardy met de paplepel ingegoten en daar begon ze dan ook al jong mee. Toen ze een jaar of 13 was volgde ze een workshop viool, werd geïnspireerd door de jonge folkspelende mensen die ze er ontmoette en ze besloot dat dat ook haar roeping was. Met die nieuwe vrienden vormde ze een groep, The Pack, waarmee ze op bekende folkfestivals terechtkwam als Sidmouth, Warwick en Cambridge. Ondertussen bekwaamde ze zich verder op viool, werd finaliste bij de BBC Young Folk Awards en wist ook nog een studie te volgen, ze deed zowel Engelse literatuur als muziek. Die opleiding was een mooie voedingsbodem voor haar eerste solo-album Night Visiting (2007), waarop ze vooral traditionals uitvoert, maar het is haar eigen compositie Three Black Feathers die haar een nominatie oplevert voor de BBC Folk Awards.
Anno 2015 schrijft Hardy veel zelf, With The Dawn bestaat volledig uit eigen werk dat ze neerpende tijdens het vele toeren. Ze maakte de cd samen met Ben Seal, die het album ook produceerde en banjo speelt op twee stukken, waaronder de mooie intro van First Light In The Morning waarvan hij co-auteur is. De teksten zijn persoonlijk, zo vraagt ze zich al gelijk in opener The Only Thing To Do af “Should I hide a broken heart? / Or let the world tear me apart again?”. Het is een tumultueus stuk, licht bombastisch van toon met percussie en blazers en niet echt representatief voor de rest van het album, dat vooral kleine liedjes bevat. Een daarvan, Jolly Good Luck To The Girl That Loves A Soldier schreef ze voor het project Songs For The Voiceless, waarop folkmuzikanten de Eerste Wereldoorlog herdenken. Op die plaat is het een sober met enkel wat snarengepluk begeleide ballad, op With The Dawn geven subtiel spokende trom, strijkwerk en blazers een wat meer sinistere sfeer aan het nummer, dat eindigt in een orkestrale apotheose. Mooi is de manier waarop ze (ogenschijnlijk?) bezingt hoe ze de sneeuw en de winter mist in Oh! My God! I Miss You, misschien wel het sterkste kleine liedje van het album. Lullaby For A Grieving Man krijgt een eigen karakter door de zang en viool die aan het begin en eind staan, opgenomen thuis op de bank met een iPhone, maar naadloos aansluitend bij het studiowerk. Een Amerikaans uitstapje is er in Time Wanders On, dat ze schreef met de Canadese folkzangeres Cara Luft die hier ook haar banjo en stem laat horen. Hoewel de teksten persoonlijk zijn, verdriet, onzekerheid en het bij iets of iemand willen horen een grote rol spelen, eindigt de plaat met een opgewekte noot: “There’s nothing I wouldn’t give / To start and end my days like this”, zo besluit ze And We Begin, onder begeleiding van heldere pianotonen.
In de persoonlijke teksten en atmosferische arrangementen met heel af en toe vervreemdende effecten zoekt Bella Hardy een modern geluid op, terwijl haar prachtige heldere zang nog steeds een folky gevoel geeft aan de kleingehouden ballads. With The Dawn is daardoor geen reguliere folkplaat, wel eentje waarin ze zichzelf durft bloot te geven aan de luisteraar.
Mirjam Adriaans