Blauw Gras - Cecilia - Appel Records APR 1353
Het is al enige tijd geleden dat de nieuwe Cecilia uitkwam. Blauw gras is onmiskenbaar een muzikale ode aan het landleven. Niet alleen dragen de nummers idyllische titels als Bramen Plukken, Het Mezennest, Bloesem en The Horse, op de cd-hoes blijkt ook nog eens hoezeer de bandleden Jan Leeflang, Greet Wuyts en Thomas Hoste in hun element zijn met hun paarden in de groene weiden. Waaruit wij gerust mogen concluderen dat Greet en haar mannen al jaren van dorp tot dorp door het Vlaamse platteland trekken om in hun houthakkersbloezen het volk te vermaken met muziek en dans uit de aloude eigen volkscultuur!
Maar het moet gezegd, ook muzikaal weet Cecilia deze basale, maar o zo nobele missie van het vertolken en doorgeven van volksmuziek uit ‘eigen streek’ met verve te volbrengen. Die eigen streek strekt zich, zoals wel vaker in de balfolktraditie uit tot met name Frankrijk en de Lage Landen.
Kenmerkend voor het spel op dit album zijn de tot in de puntjes verzorgde arrangementen, zonder poespas of overdreven versieringen. De sobere aanpak in instrumentarium en uitvoering (Jan Leeflang op doedelzak en fluit, Greet Wuyts op diatonische accordeon en Thomas Hoste op elektro-akoestische draailier) brengen de folk terug tot haar essentie. Het resultaat is niet alleen een prettig luisterende set nummers met soms zeer fraaie melodielijnen, zoals in Bloesem en in Amélie, ook de dans-folkies worden op hun wenken bediend. De ritmes zijn zuiver, de dansen direct herkenbaar. Een cadeautje voor bijvoorbeeld de beginnende danser, die bij andere bands soms wordt overdonderd door allerlei improvisatie-hoogstandjes waarna hij/zij met de staart tussen de benen de dansvloer verlaat onder de verzuchting ‘Ik leer het nooit!’ Want of het nu om de scottisch impaire (Padre Umberto) of de wals in 8 (Amélie) gaat, Greet en de mannen hebben het op voorhand op een akkoordje gegooid met de dansers, wat live op folkbals gegarandeerd goed uitpakt.
Tegelijkertijd zorgt deze aanpak ervoor dat wat spanning ontbreekt. Het experiment wordt zorgvuldig gemeden, wat ongetwijfeld een bewuste keuze is ten faveure van de traditionele karakter van elk nummer. Het album levert niettemin tal van juweeltjes op als Brassless (een wals in 5 en een bewerking van een fanfare-melodie), het vrolijke La grive – Le mariage en het opzwepende Bramen plukken (beide bourrées). Zodat Blauw Gras met recht een aanwinst genoemd mag worden voor de (bal)folk in Vlaanderen, België, Benelux, Europa…
Jeroen van Zuylen