Joseph LeMay - Seventeen Acres - eigen beheer
Eens in de zoveel tijd dan gebeurt het. Dan hoor je een zanger een liedje vertolken en dan weet je intuïtief dat er iets bijzonders plaatsvindt. Dan gevoel van spontane euforie overkwam mij onlangs twee maal. Eerst schoof een muziekvriend mij High Times & Bad Weather van Leo James onder de neus, en nagenoeg dezelfde dag openbaarde Seventeen Acres van Joseph LeMay zich aan mij. Bijna wil je dan een krachtterm toevoegen om je bewondering te versterken. Seventeen Acres is van begin tot eind een juweeltje van jewelste. Zowel muzikaal, als tekstueel word ik op maat bediend. De beeldspraak weet mij oprecht in te pakken. Er is een zinderend soort romantiek in de lucht. Warrant for my Worry duurt slechts 1 minuut en 17 seconden. Je hoort de twijfel bij de hoofdpersoon. Ik durf geen garanties af te geven verontschuldigt hij zich. De zang van Joseph krijgt slechts summiere bijval van een vrouwenstem. Daarna wordt de draad opgepakt met een stemmige cello. Call it Quits zet de onzekerheid van ons bestaan verder. Nothing You Can Do is vervolgens niets anders dan een puike rocksong, die volgens mijn indruk referenties oproept aan The Band. Er is niets wat je kunt doen om mij te redden. De rivier van droefheid loopt dieper dan je kunt voorstellen is vrij vertaald de context van dit nummer. En Mensen wat gaat dit diep, door merg en been. Muziek die je bij de kraag vat, en naar adem laat happen. Muziek die het resultaat is van een chemisch proces tussen de componenten geluk en vertwijfeling. Een innerlijk strijd die zijn weg vindt naar een plaat.
We kennen ze allemaal wel. Van die platen die je aan je hart verpand hebt. Platen die hun schoonheid vinden door de emotie waaruit ze ontstaan zijn. Muziek met een kloppend hart. En wanneer de zanger dan ook nog eens over een aangenaam klaaglijke zang beschikt, dan kun je mij spreekwoordelijk wegdragen. Denk ter vergelijking aan platen als Tennessee van David Newbould, of The Spirit & the Spine van Rob Jungklas, of wanneer je verder terug in de tijd glijdt Bring the Family van John Hiatt, of nog verder terug Silent Passage van Bob Carpenter. Allemaal platen die op pure emoties gefundeerd zijn. De muziek is tijdloos omdat het achterliggende gevoel geen tijdsfactor kent. Voor gevoelens die van binnenuit komen is geen toneelspel nodig, je hoort direct dat het menens is. En dan weet je, dit is er zo eentje, dit is echt!
Rein van den Berg
Release: 20 mei 2014
Homepage: http://josephlemaymusic.com/
Video: https://www.youtube.com/watch?v=KdzOr5CFKI4
iTunes: https://itunes.apple.com/us/artist/joseph-lemay/id333509211