Ad van Meurs - De Weg Is Een Vriend - Monkeyman MMCD2014-1
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: muzikaal gezien is het jongste album van Ad van Meurs misschien wel het mooiste dat hij tot nu toe maakte. Prachtige melodieën sieren De Weg Is Een Vriend, waarop Van Meurs in een sobere bezetting verhaalt over muziek als rode draad in zijn leven.
Was het album En Soms (2012) nog een wat eclectische verzameling liedjes, soms beschouwend, dan weer luchtig van toon, dit keer komt duidelijk de melancholie, zoals we die van Van Meurs zijn Engelstalige werk kennen, bovendrijven. Opnieuw heeft hij gekozen voor het Nederlands als voertaal en dat jasje is hem beter gaan passen sinds de voorganger, al blijft het hier en daar nog wel wringen. Soms schuurt dat, andere keren leidt de drang tot rijmen tot verrassende zinssnedes, zoals het uitstapje naar het Engels in het autobiografische nummer Pauwkes, vernoemd naar de club in Beek en Donk waar Van Meurs als jong ventje begin jaren 70 kennismaakte met verschillende soorten (live) muziek:
Er ontstond een liedje van verlangen, een liedje van hoop
Kansen op succes, vermoeden van stroop
En ook wel veel getwijfeld en veel gedroomd
En ondertussen alle kroegen van de wereld afgeroamed
Bas (Frank Strokap) en slagwerk (Eric van der Lest) vlechten zich subtiel door het loom heldere, boeiende gitaarspel van Van Meurs, om zo een hypnotiserende sfeer op te roepen van spanning, verwachting, een gevoel dat er iets moois gaat gebeuren.
En dat gebeurt ook, de hele plaat door, muzikaal gezien is De Weg Is Een Vriend namelijk een juweeltje geworden. Ik geniet van de overwegend sobere toon, de fraaie kleine arrangementen en de fijne productie (uiteraard door Ankie Keultjes, die ook zingt), maar vooral ook van de viool van Diederik van Wassenaer. Al gelijk in openings- en titelnummer De Weg Is Een Vriend raakt me, naast de pakkende slide, het fijnzinnige spel van deze jonge muzikant uit Indiana (Nederlandse vader, Amerikaanse moeder, eind vorig jaar toerde hij door ons land met Tim Grimm, toen kon hij gelijk wat partijen inspelen). Hij geeft een heerlijk zachtwarme glans aan Niet In Een Liedje (het antwoord op de vraag waarom Van Meurs nooit een liefdesliedje heeft geschreven voor zijn partner) en met een prachtig treffende outro zorgt Van Wassenaer voor een bijzonder einde aan het door Ankie Keultjes gezongen De Garnalenvissers.
Geworteld in de Brabantse zandgrond, maar muzikaal schatplichtig aan de Amerikaanse folk- en rootsmuziek steekt Ad van Meurs regelmatig de oceaan over. Daar ontstond een ode aan Tulsa, waar hij vorig jaar was toen JJ Cale overleed en de stad even deinde op dezelfde beat. Even geen Holland
nee, ff niet, klinkt het refrein, een stuwend bluesy ritme rouwt mee om een van Tulsas beroemdste zonen. Maar het meest stevige nummer van de plaat is Door, Baby, Door!; lekker vet en opnieuw bluesy gespeeld met wat synth effecten en een krakende stem is het een beetje een buitenbeentje in het geheel, toch zit het gewoon goed in elkaar.
Als muzikant speelde Ad van Meurs in verschillende bands, van folk tot new wave, via blues naar arabicana, hij heeft een brede smaak. Met De Weg Is Een Vriend heeft hij een prachtig sober pareltje aan zijn omvangrijke oeuvre toegevoegd.
Mirjam Adriaans
Komende weken is Ad van Meurs twee keer in Eindhoven te zien:
zondag, 27 juli 2014, met de Wilhelmina Blues Band in café Wilhelmina (tussen de optredens van het Bluesplein door)
vrijdag 8 augustus 2014 op Parkfest (http://www.parkfest.nl/) in het Philips De Jonghpark met als gasten Ankie Keultjes, Osama Meleegi, Marjan Cornille en Frank Strokap.