Sido Martens - Rododendrongloria (booek + cd) - eigen beheer / www.sidomartens.nl
Inderdaad ligt ie al weer bijna een maand bij mij thuis en regelmatig in de cd-speler, de nieuwe cd van Sido Martens. Zo vaak zelfs, dat mijn dochter begint te roepen: Oh, nee, toch alweer niet Sido Martens. Maar deze week ontving ik van hem een mailtje met de vraag of het exemplaar compleet met de handtekeningen van alle muzikanten die bij de opening aanwezig waren goed was aangekomen. Of was ie zoekgeraakt tussen alle kerstpost.
Nee dus, ik heb m ontvangen en de reden dat ik nog niet geantwoord heb, komt door mijn worsteling met dit nieuwe product van een man die zijn streekgenoot Simon Vestdijk die sneller schreef dan God kon lezen, eer aandoet. Sido produceert de laatste jaren meer en sneller dan een luisteraar kan verwerken. En daar ben ik niet ongelukkig mee. Alsof de duivel hem op de hielen zit, komt de ene cd met nieuw materiaal na de andere Het gemiddelde ligt de laatste jaren toch wel op 2 per jaar. Op 1 februari van het afgelopen jaar verscheen Wankelmoed en tien maanden later ligt daar alweer Rododendrongloria met 15 fonkelnieuwe nummers. Sido wordt dit jaar 65. Heeft hij daarom zon haast om alles wat hem bezighoudt met ons te delen voor het niet meer gaat?
Wat vind ik van Rododendrongloria? Zoals gewoonlijk zorgt Sido ervoor dat wat hij uitbrengt op cd de moeite waard is om gekocht en beluisterd te worden. Wil de cd-branche nog een toekomst hebben dan zullen musici hun muzikale oprispingen toch meer op deze manier uit moeten brengen. De cd zit in een fraai boekje met alle teksten, fotos en andere gegevens. Je hebt iets in handen, waar je geregeld naar terug kunt grijpen. Luisteren en opnieuw lezen, interpreteren. Je krijgt bij hem geen goedkoop plastic doosje met een mager inlegvelletje.
Rododendrongloria begint erg sterk. Wat door de hele cd opvalt is de effectieve ritmesectie, Lielian Tan en Willo de Bildt op drums en bas. Functioneel, accenten zettend waar nodig, maar nergens overheersend.
Hard vallen is een openingsnummer dat blijft hangen. Tekstueel erg sterk met een eind dat, zoals veel op deze plaat, je aangrijpt en tot nadenken stemt.
waar een man zich vernederd
en afgedankt weet
als het werk is verdwenen
en de angst aan hem vreet
dit kind van een vader
zelf vader van kind
een eeuwig refrein
dat geen klankbord meer vindt.
En dan had er van mij een messcherpe gitaarsolo mogen komen. Sido beperkt het nu, geen overdreven poespas, een paar riedeltjes en stop! Maar ik denk, jongen, je kunt gitaar spelen en in februari zei je nog tegen Lielian De volgende keer gaan we rocken.
Hier heb je een kans gemist, een solo die de laatste tekstregels er in hameren, maar desalniettemin blijf ik het een sterk nummer vinden.
Dat geldt ook voor Zon schijnt ver. Alweer een tekst waar je mee worstelt. Erg fraai komt hier Rens van der Zalm langzaam aan de oppervlakte met zijn accordeon om samen te smelten met de pedalsteel van Meine Bruinsma.
Ahoy roept je toe om de zonzij van het leven te volgen, niet op te geven, maar wel aan de veilige kant. Hou het land in zicht! Jezus had geen zwemleraar, hij aanvaardde het gevaar, Sido haalde zijn diploma A, maar doet het hem niet na. Een vrolijk walsje, waarin het lijkt alsof Annemarieke Coenders toch meezingt, al staat ze achterin op dit nummer niet vermeld, tot besluit. Een foutje of lijkt Sido hier op Paul McCartney, die na het overlijden van zijn vrouw Linda een cd uitbracht, waarop het lijkt alsof Linda nog te horen is, maar het is McCartney zelf.
En zo volgt er meer. Glorie, over het paar zee en strand vergeleken met de aantrekkelijkheid van een vrouw of is het andersom? En weer kleurt Meine Bruinsma op zijn pedalsteel dat prachtig in.
De teksten van Sido gaan verder dan Ik hou van jou, ik blijf je trouw, de lucht is blauw grijpen je soms bij je strot zoals in Dwingelandij, de aanklacht tegen dictaturen, geweld en onderdrukking, fraai geaccentueerd door de sax van Hubert Heeringa. De vocale afsluiting van Annemarieke Coenders zonder woorden, maar goed passend bij het thema had op het eind wat langer mogen duren.
De tweede helft van de cd is soms wel erg traag, erg langzaam, teveel praatzingen, had muzikaal en melodisch net iets meer mogen zijn. Maar gelukkig is er plotseling dan het jazzy pareltje Tij.
En poept gelukkig de hond in het gras, voor je wordt uitgenodigd in Wil je met me gaan?
Kortom Rododendrongloria is een cd waar je mee worstelt. Niet omdat ie slecht is. Een erg sterk begin, vol teksten die je achtervolgen, die je tot nadenken dwingen, maar ook teveel muzikaal ingevulde woordschilderijtjes waar de tekst belangrijker is dan de muziek.
Ja, Sido, ik wil nog altijd met je (mee-)gaan in jouw muzikale wereld, maar gemakkelijk is die niet. En misschien ligt daar nou net weer de kracht van deze cd. Er worden je geen hapklare brokken voorgezet.
Walter van Brakel