Lynn Miles DownPour
Het oudste album welke ik in de kast heb staan is Chalk This One Up To The Moon (1991). Daarvoor verscheen het gelijknamige Lynn Miles. Het was Lynn zelf die mij verzekerde dat ik dat album links kon laten liggen, alsof het een jeugdzonde betrof. Mogelijk dat nummers daarvan, mits ze die als verantwoord achtte, terug vindbaar zijn binnen de Black Flowers serie. (Uitgeklede akoestische versies van eerder werk. ik herkende veelal bekende liedjes, maar heb me nooit verder verdiept in deze 3 albums aangezien ik ze - weliswaar als een aangename aanvulling - primair als tussendoortjes beschouwde) Kortom, haar debuut niet meegeteld, en de 3 Zwarte Bloemen buitengesloten heeft Lynn Miles inclusief DownPour 7 albums op haar naam staan. Gemiddeld elke 3 jaar 1.
Waarin verschilt haar eerste muziek van haar laatste? Evolutionair gezien is Lynns muziek weinig veranderd. Ze beperkt zich tot een conventioneel stramien, staat amper gedurfde producties toe, waardoor ze angstvallig binnen de lijnen van het betamelijke blijft. Is dit kwalijk? Enerzijds wel, anderzijds niet. Echt verrassend is ze niet, maar je weet daardoor wel wat je kan en mag verwachten. DownPour dien je derhalve niet zo zeer als album te beoordelen, maar eerder per individuele song. Lynns repertoire als een soort eeuwigdurend concept, waarbij het ene nummer iets meer spreekt dan het andere. De opener More - is levenslustig en gretig - appelleert inderdaad naar meer, terwijl een nummer als Sad dusdanig vlak is dat hij amper wordt opgenomen. Ach, kwalitatief wil ik Lynn niet afvallen, wanneer ze eenmaal in je hart is valt het des te zwaarder een breuk te forceren. t Is ook volstrekt onnodig, want ze weet je met haar vaste begeleider Ian Lefeuvre nog steeds in te nemen. Lynns liedjes zijn luisterrijke liedjes. In alle rust absorberen dergelijke nummers het best. En wanneer je dan de tekst van My Road op je in laat werken groeit andermaal het besef dat Lynns talent nog steeds uitzonderlijk is. Ook verderop dit album weet ze mij doeltreffend te overtuigen met een eenvoudig refrein: You loved me and I loved you. We said things that were not true. That we cant take back and we cant undue. Love is red, and tears are blue. Vaste Lynn adepten wisten al dat deze dame uit Toronto, Ontario een gouden patent heeft op hartbrekers. Ook durft ze de analyse aan met zich zelf in het metafoorrijke Party Too Long. Wanneer je de vorige albums van Lynn in de kast hebt staan dan kan deze niet achterblijven. Het strakke kunstwerkje op de hoes is van Mike Smith hij heeft zijn eigen homepage. En ter afsluiting, voor mensen die liever een levende Lynn aanschouwen. In februari 2014 komt ze terug op de vaste adresjes in ons land.
Rein van den Berg
Homepage: http://www.lynnmilesmusic.com/