Phil Odgers - The Godforsaken Voyage - Cargo Records VSRCD001 / Suburban
Zo'n 30 jaar lang maakte Phil 'Swill' Odgers deel uit van The Men They Couldn't Hang. Ze speelden op alternatieve country festivals en hun versie van Eric Bogle's Green Fields Of France werd in 1984 een hit in de Britse Indie Charts. Daarnaast vormde hij met Paul Simmonds ook nog Liberty Cage en het duo Odgers & Simmonds en speelde hij in Swill & The Swaggerband. Nu is er een soloplaat, The Godforsaken Voyage, een cd die ontstond nadat Odgers met producer en medemuzikant Mick Glossop (Waterboys, Zappa, Van Morrison
) de ep Sunday Morning Coming Down (2011) had gemaakt met daarop favoriete covers. Die werd zo goed ontvangen dat ze besloten om een volwaardig album met ook eigen werk te maken.
Het titelnummer van de ep, de loom ontspannen countryballad Sunday Morning Coming Down (Kris Kristofferson), is ook terug te vinden op The Godforsaken Voyage, net als de wals Bottom Of The World (Tom Waits). Op de ep is de sfeer eenvoudig, met zang, gitaar, mondharmonica en keyboards, en dat wordt door Phil Odgers ondanks het grote aantal gastmuzikanten op het album min of meer voortgezet. Naast zijn eigen zang en gitaar en de deelname van Mick Glossop (bas, percussie en toetsen) is maatje Paul Simmonds uitgenodigd, die schreef enkele nummers en is onder meer op akoestische gitaar, bouzouki of mandoline te horen. Dan zijn er ook nog viool, banjo, uillean pipes, accordeon en mondharmonica toegevoegd. Speciale vermelding verdienen twee grootheden uit de Britse folk: John Jones van The Oysterband (zang en melodeon op Dusty Fields) en Eliza Carthy (zang op Dusty Fields, zang en viool op Through The Morning, Through The Night). De warme stem van Odgers ligt prettig in het gehoor, maar springt er niet direct uit, terwijl die van Carthy juist karakter verleent aan de liedjes, met name in het duet Through The Morning, Through The Night (Gene Clark) spelen haar vocalen een glansrol. De kracht van Odgers ligt vooral in zijn goede teksten. Het titelnummer The Godforsaken Voyage bijvoorbeeld is een bijdrage aan een project over de kolonisatie van Australië, en is vanuit het perspectief van een veroordeelde een harde aanklacht tegen de misstanden in de industrie van de 19de eeuw. De schrijnende inhoud wordt hier verzacht door de melodieuze begeleiding (gitaar, bouzouki, accordeon. viool, pedal steel, bas en percussie). De meeste liedjes zijn overigens niet echt boos van toon, met een enkele uitzondering, zoals The Master's Whip (Paul Simmonds), nog zo'n fijne protestsong, maar dan wel venijnig gezongen met lekker bluesy mondharmonica's (Nick Reynolds en Dave Kent). En als je toch van blues houdt kom je even later zowel qua tekst als in de muziek (met heerlijk vette mondharmonica door Reynolds) aan je trekken met The Wrong Side (Odgers) .
De samenwerking met Mick Glossop doet Phil Odgers duidelijk goed, ze hebben een neus voor fijne covers en ook het eigen werk van Odgers en Simmonds is sterk. De melodieuze folk luistert lekker weg, waarbij de bluesy accenten ter afwisseling zeer welkom zijn. Een schot in de roos is de bijdrage (al is het dan maar op twee nummers) van Eliza Carthy, die enkel met haar stem The Godforsaken Voyage naar een hoger plan weet te tillen.
Mirjam Adriaans