Amelia Curran - Spectators - eigen beheer
In januari 2013 is ze een paar dagen in Nederland, voor de eerste maal. Waarschijnlijk niet de laatste keer, want Amelia Curran in de Canadese pers trekt men niet zelden een vergelijking met de schrijfstijl van Leonard Cohen is een rijzende ster. Eentje waarvan haar kwaliteiten nog niet algemeen erkend zijn, maar een keerpunt lijkt nabij. Gelukkig is ze binnen het huidige circuit waarin ze optreedt bereikbaar. Het zijn de rustieke zaaltjes waar ik graag kom, zeker met artiesten als haar. Uiteraard verdient ze veel meer succes; kwestie van tijd. Spectators is haar zesde plaat. Van haar eerste drie zou ik graag een fysiek exemplaar willen bezitten, maar die zijn indertijd uitsluitend binnen Canada verspreid. Mogelijk zelfs regionaal, en de oplage is uitgeput. Tijd voor een heruitgave! Vooralsnog mogen we het doen met haar laatste drie. Voor een aantal muziekliefhebbers zal Spectators mogelijk een kennismaking zijn, een ijkpunt wellicht. Het duurt nu eenmaal langer voordat kleine bescheiden golfjes je bereiken.
Je mag haar rubriceren onder het kopje singer songwriter. Eentje van het schaarse soort die daadwerkelijk iets bij je losmaken. Amelia Curran maakt luistermuziek. Waarbij inzichtelijk geschreven teksten voorzien zijn van knappe arrangementen. Dit laatste album biedt wederom veel moois. Een song als The Modern Man bijvoorbeeld houdt ons een spiegel voor, en is muzikaal gezien gegoten in wonderschoon muzikaal landschap. Dit album beperkt zich niet tot akoestische uitvoeringen. De liedjes op Spectators zijn stuk voor stuk zorgvuldig aangekleed, en voorzien van een eigentijds warm geluid. The Great Escape opent georkestreerd met natuurlijke snaren die een pastoraal sfeertje neerzetten; violen en cello. Een vak apart deze muzikale cosmetica! Het is dan ook vanzelfsprekend dat John Critchley lof krijgt toegewuifd voor zijn productionele werkzaamheden, want mede dankzij zijn inbreng wordt een dergelijk geheel tot een eenheid gekneed. Los van de vele musici en technici die zich laten gelden op deze plaat. Toch verdrinkt Spectators niet in overdaad. Binnen alle rijkdom kan je stellen dat het eindproduct klein gehouden is. Het is uiteindelijk wel Amelia die haar stempel drukt. Tien knap geschreven liedjes, waarvan vooral de laatste twee mij enorm aanspreken. Ze roepen slechts vage associaties op, maar bezorgen mij gek genoeg een euforisch gevoel waardoor je wilt uitroepen; Yes!. Het gevoel wat je krijgt wanneer iemand bovenmatig presteert! Spectators als geheel is dan ook niets anders dan een bulls eye!
Rein van den Berg
Homepage: http://www.ameliacurran.com/
Waar: http://www.youtube.com/watch?v=MNMtSwrlJEw