Collettivo Mazzulata - Scecchendàun - eigen beheer (www.ratafolk.it)
Vier jaar geleden kregen we het debuut van de Italiaanse band Collettivo Mazzulata. Ratafolk bleek een lekker ratjetoe van stijlen, met Italiaanse folk als basis. Inmiddels is de opvolger verschenen, Scecchendàun, nog steeds geworteld in traditie en overgoten met diverse fijne muzikale sausjes, maar dit keer doorstomend richting folkrock.
Het merendeel van de nummers zijn traditionele folkliedjes uit diverse regio's in Italië. Collettivo Mazzulata neemt je mee van het noordelijke Lombardije (Lombardia) tot het zuidelijke Appulië (Puglia), inclusief een kinderliedje van het eiland Sardinië (Anninora, dat een funky groovend arrangement heeft gekregen van Gio Rossi). Bij Italiaanse folk denk je al gauw aan accordeon en die zit er dan ook in (bespeeld door Massimo Testa), is zelfs het enige instrument dat afgebeeld staat op de hoes, maar het geluid wordt toch vooral bepaald door lekkere saxpartijen (Emiliano Romano), stevige bas (Francesca Morandi, Marco Brambilla) en een rockende gitaar (Carlo Grazioli). In de ratatouille van stijlen die de groep ratafolk noemt vinden we dit keer onder meer latin, funk en rock. Terra Di Betulla zou zo uit een spaghetti western kunnen komen (inclusief een enkele yiiihaaa!) en is dan ook bedoeld als ode aan de beroemde componist Ennio Morricone. Pur Dicesti van de componist Antonio Lotti (ca. 1667 - 1740) krijgt na een rustig, bijna religieus klinkend begin, een stevig rockgeluid met sax en gitaar dat weer uitmondt in een subtiele outro. Bekende thema's horen we ook, in Quel Mazzolin Di Fiori (met een prachtige poging tot verontschuldiging van een man aan zijn lief) hoor ik heel even Pippi Langkous, en het overbekende nanana van Hey Jude (Beatles) is geleend voor Tamurriata Nera. Dit lied (met intense rockzang van Alice Rossi) werd overigens geschreven door een dokter in Napels aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, na de komst van de Amerikanen daar werden op mysterieuze wijze enkele kinderen geboren met een donkere huid.
De helder geproduceerde klank van Scecchendàun is voller dan die van het debuut en dat komt de muziek ten goede. Als je van vrolijke Italiaanse folk met passie houdt en niet vies bent van een flinke scheut sax of hier en daar een stevig partijtje gitaarwerk, dan is Collettivo Mazzulata zeker de moeite om eens te beluisteren.
Mirjam Adriaans
De bezetting van Collettivo Mazzulata: gebleven zijn Gio Rossi (drums, piano, arrangementen), Alice Rossi (zang), Freya Nichisolo (percussie, backing vocals), Carlo Grazioli (akoestische en elektrische gitaar, banjo) en Emiliano Romano (tenor- en sopraansax, achtergrondzang), nieuwe leden op dit album zijn Francesca Morandi (akoestische en elektrische ba), Marco Brambilla (akoestische en elektrische bas), Stefano Ferrara (elektrische bas), Massimo Testa (accordeon) en Marco Mengoni (drums).