Ben Glover - Do We Burn The Boats? - BG Tunes / www.benglover.co.uk
Als tiener werd de Noord-Ier Ben Glover geraakt door het werk van Bob Dylan en hoewel hij ook een studie rechten afrondde besloot hij toch om van muziek zijn vak te maken. Op zijn debuutalbum The Week The Clocks Changed (2008) kreeg hij al gelijk steun van bekende namen als Jim Lauderdale, Buddy Miller en Vince Gill plus lovende 4-sterren recensies die hem een mooie toekomst voorspelden, dus niets leek een doorbraak in de weg te staan. Toch leerde ik zijn naam pas kennen toen ik onlangs zijn vierde album, Do We Burn The Boats? toegestuurd kreeg, waarop zowel een zonnig geluid als enkele gevoelige ballads te horen zijn. Vooral de teksten zijn de moeite waard om even voor te gaan zitten.
Hij mag dan afkomstig zijn uit Noord-Ierland, je zult op Do We Burn The Boats? vergeefs zoeken naar Keltische invloeden, of het moet het gevoel zijn dat uit de liedjes van songsmid Ben Glover spreekt. Zijn stem is licht gerafeld, de muziek geregeld ontspannen van toon, hier en daar doet het aan het werk van Paul Simon denken, al komen ook wat meer eigentijdse namen als Ryan Adams of Damien Rice bovendrijven. Met name in de eerste helft van de plaat zijn de drums naar mijn smaak wat te prominent aanwezig in het instrumentarium met akoestische en elektrische gitaar, piano, mandoline en een enkele vleug viool of cello, maar tegelijk valt zijn schrijftalent al snel op: "even when the wind dies leaves still fall" (uit openingsnummer Whatever Happens Will) is zo'n zinnetje dat meteen blijft hangen. Glover houdt inderdaad ook van dichter-zangers als Leonard Cohen. Vanaf And Only You And I lijkt hij meer de diepgang te zoeken en dan zijn het niet meer alleen de teksten die weten te boeien. In No Means Yes durft hij zich breekbaar op te stellen, met gitaar en toetsen als enige begeleiding. Achtergrondzangeres Kaci Bolls krijgt wat meer ruimte en een subtiel vleugje cello vervolmaakt de lome sfeer. Het nummer doet al enigszins denken aan het werk van Mary Gauthier, wier invloed helemaal duidelijk wordt op het laatste stuk, Rampart Street, waarvan ze co-auteur is. De melancholieke viool en stem van Tania Elizabeth accenturen de mistroostige inhoud. Het is een vrij intense afsluiter van een plaat waarbij de elektriek over het algemeen de nodige pit toevoegt.
De plaat is in Nashville opgenomen, maar de productie is gelukkig niet heel erg opgepoetst. Een grote ster is Ben Glover (nog?) niet, maar Do We Burn The Boats? verdient de aandacht van diegenen die houden van degelijk in elkaar getimmerde liedjes met mooie, aansprekende teksten.
Mirjam Adriaans