BZB - 7 - Suburban Records BURBCD092
Een jaar of 16, 17 geleden zag ik op een festival de Band Zonder Banaan. Klonk wat rammelig, maar het was een lekker rockbandje met aardige teksten. In de loop der jaren gingen ze heel veel en steeds strakker spelen, werd de naam ingekort tot BZB en kwamen er meer folky elementen in hun muziek. Afgelopen zaterdag presenteerde de band hun jongste cd voor 1500 man in een uitverkocht openluchttheater De Kersouwe in Heeswijk-Dinther. De plaat is het zevende studio-album, heeft dus de toepasselijke titel 7 gekregen en staat vol onvervalste nederfolkrock die aanslaat, de plaat is op 36 binnengekomen in de album top 100.
Al jaren is BZB een graag geziene gast als feestband op festivals. In 2004 stond de groep op Folkwoods, daar probeerden ze het min of meer akoestisch, maar het sterkst bleken ze op het eind, toen het gas er vol op ging. Er zijn ook folkbands die flink rocken, zoals Flogging Molly, Dropkick Murphy's en The Pogues. Dat zijn al een tijdlang voorbeelden voor BZB en toen duidelijk werd dat 7 een folkrockplaat zou worden pakten ze het serieus aan. Naast de bekende rock-bezetting, met bas, (eletrische) gitaar en drums, horen we mandoline, bouzouki en banjo (Erik Jans) en komt er nog meer folky geluid van Ben Groenen, die we nog kennen van de Folkaholics, en sinds een paar jaar lid is van BZB. Hij voegt onder meer accordeon, mondharmonica en draailier toe aan de plaat, maar speelt ook viool. Er zijn bovendien flink wat gasten uitgenodigd, zoals Emil Szarkowics (viool, klarinet) en oud-bandlid Robert van Asseldonk (tin whistle). Tenslotte is de cd in het Amerikaanse Los Angeles gemixt door Jordon D. Silva (o.a. Flogging Molly) en gemasterd door Dave Collins.
Dat de band zich thuisvoelt in een folkrockjasje wordt al meteen duidelijk in openingsnummer 7 Dagen 7 Zonden. De oude wortels in hardrock en metal zijn beslist niet verdwenen, krijgen zeker genoeg ruimte in de scheurende elektriek, maar folk zorgt voor een frisse klank. En waar Flogging Molly en The Pogues vooral Keltisch gericht zijn, voegt BZB ook country- en zelfs klezmer-elementen toe aan de muziek. De klarinet versterkt het feestje in Testosteron, terwijl drums, gitaar en mondharmonica in Blind Achterna (Jack Poels van Rowwen Hèze schreef een mooie tekst) een Johnny Cash-achtig gevoel opleveren. Hier en daar bouwt de band een rustpunt in, met bijvoorbeeld een akoestische intro op banjo, mandoline of gitaar. Lekker tussendoortje is Doet Me Niks, de BZB-versie van Great Song Of Indifference (Bob Geldof), waarbij de Keltische deunen versmelten in een Rawhide-sfeertje. Zanger Fred van Dijk zal nooit een operaster worden, maar zijn wat ruwe stem met zachte g geeft wel een karakteristieke sfeer aan de nummers.
De inhoud van de teksten (meegeleverd in een mooi verzorgde inlay) is niet echt veranderd, kroegenlopen, een ode aan een wereldwijf en zo af en toe een serieus woordje, dat had de band altijd al. En hun reputatie als feestband komt ook met 7 niet in gevaar. Toch weet BZB, 20 jaar na oprichting, te verrassen en wel met een potje strakke, onvervalste folkrock.
Mirjam Adriaans
Eerst luisteren? De plaat staat op de 3voor12 Luisterpaal.