Loreena McKennitt – The wind that shakes the barley - QRCD 114 / www.quinlandroad.com
De Canadese zangeres en harpiste Loreena McKennitt debuteerde in 1985 met het Keltische georiënteerde Elemental. In 1991 brak ze wereldwijd door met het album The visit. Meest in het oog springende nummer op dit album was het breed uitgesponnen The lady of Shalot, een gedicht van Alfred Lord Tennyson, een van Engelands invloedrijkste dichters uit de Victoriaanse tijd. Het gedicht werd door McKennitt zelf op muziek gezet. Dit procedé volgde ze later op verschillende andere albums. Zo is het gedicht The Highwayman van Alfred Noyes te vinden op het album The book of secrets.
Het artistieke hoogtepunt van Loreena McKennitt ligt in het midden van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Op de albums The mask and mirror (1994) en het voorgenoemde The book of secrets (1997) weet zij een verrukkelijke mix van Oosterse en Keltische mystiek te creëren. Ondanks de hoogdravende begeleidende teksten herhaalt McKennitt zichzelf op het album An ancient muse (2006) teveel om van een geheel geslaagd product te spreken, maar toch valt op dit album nog genoeg te genieten. Het uitbrengen van de live-albums Live in Paris and Toronto (1999) en Nights from the Alhambra (2007) en de vele re-issues van de reguliere albums doet vermoeden dat Loreena McKennitt in het begin van de 21-ste eeuw artistiek gezien op een doodlopend spoor zit. Het futloze optreden op Dranouter 2008 bevestigt dit beeld.
Vorig jaar kwam ze met het kerstalbum A midwinter night’s dream, maar ook op dit album is weer een aantal eerder uitgebrachte nummers te vinden. De nieuwe nummers op dit album munten helaas niet uit in oorspronkelijkheid en creativiteit.
Onlangs verscheen The wind that shakes the barley waarop Loreena McKennitt volgens eigen zeggen terugkeert naar haar Keltische roots. Inderdaad zijn er parallellen te trekken met haar eerste album Elemental. Op beide albums put ze rijkelijk uit de Keltische traditie en daar zit nu eigenlijk de kneep. In de vijfentwintig jaar die verstreken zijn tussen deze twee albums is het rijke Keltische erfgoed behoorlijk afgegraasd. De nummers die McKennitt voor The wind that shakes the barley heeft geselecteerd, zouden op een album uit 1985 wellicht niet misstaan. Anno 2010 zijn nummers als I roved out, The star of the county Down en het titelnummer The wind that shakes the barley echter behoorlijk uitgekauwd. Ook qua instrumentatie lijkt het of McKennitt vijfentwintig jaar terug in de tijd stapt. De draailier van Nigel Eaton, een opwindend element op haar vorige albums, is verdwenen. Aangezien McKennitt er niet in geslaagd is om deze traditionele nummers in een verfrissend nieuw jasje te steken, is The wind that shakes the barley helaas een tamelijk overbodig album geworden.
Assie Aukes