Willie Nelson and Asleep at the Wheel - Willie & The Wheel - 2009 Bismeaux Records / Proper Records PRPCD 066
Vraag mensen naar namen van countrysterren en je hebt grote kans dat ze Willie Nelson als eerste noemen, waarschijnlijk met op hun netvlies de man met de vlechtjes in duet met de gladde Julio Iglesias: To all the girls I’ve loved before, in ons land waarschijnlijk Willie’s grootste hit. Willie Nelson draait al zolang mee dat hij een vanzelfsprekendheid is geworden in het wereldje van de countrymuziek. Niet iedereen weet echter dat hij een veel bredere muzikale smaak heeft. Zijn vertolkingen van jazz-standards (zoals bijvoorbeeld het in de jaren tachtig opgenomen I’m gonna sit right down and write myself a letter) zijn zeer de moeite waard. Willie stak zijn liefde voor andere genres dan country nooit onder stoelen of banken, en is niet bang voor muzikale experimenten. Zo werkte hij samen met uiteenlopende muzikanten, van Wynton Marsalis tot Carlos Santana. Opvallend genoeg wordt hij door alle artiesten waarmee hij samenwerkte zeer serieus genomen en op waarde geschat. Zijn integriteit en eigenheid lijken onomstreden. Willie’s carrière beslaat inmiddels meer dan een halve eeuw, en zeker is dat hij met zijn tijd is meegegaan maar tegelijkertijd trouw is gebleven aan zichzelf. Opvallend groot is zijn krediet bij andere muzikanten. Zo hoorde ik laatst een groep Texanen met ontzag over hun voorbeeld praten. Eén ervan zei dat Willie wel licht leek te geven wanneer je hem in het echt zag. Bruce Robison schreef zelfs een liedje over zijn idool: What would Willie do?, waarin de goede man als toetssteen wordt gebruikt voor allerlei dilemma’s in het leven van de ik-figuur.
Op Willie & The Wheel, genomineerd voor een Grammy Award, keert Willie Nelson terug naar zijn muzikale wortels, met een smaakvolle mix van Western Swing en Texas country, in de traditie van Bob Wills & His Texas Playboys. Invloeden van jazz swing, ragtime, barbershop (in de koortjes), New Orleans jazz en Dixieland (vooral door de toevoeging van blazers) zijn duidelijk te horen in deze bloemlezing. Het repertoire bestaat uit Western Swing klassiekers als Shame on you en Sweet Jennie Lee. Asleep at the Wheel voelt zich in dit genre meer dan thuis, wat geen verbazing mag wekken, daar deze band er al zo’n veertig jaar om bekend staat het Texaanse muzikale cultuurgoed levendig te houden. Het lijkt dan ook de gedroomde begeleidingsband voor dit project. De lange muzikale ervaring van de individuele muzikanten is duidelijk te horen in het gemak, het speelplezier en de soepele arrangementen op Willie & The Wheel. Een gastrol op gitaar is weggelegd voor Vince Gill.
De inmiddels zevenenzeventigjarige Willie klinkt opvallend energiek. De muzikale sfeer is authentiek en roept herinneringen op aan lang vervlogen tijden, maar de plaat klinkt desondanks niet stoffig of oubollig. De liedjes nodigen uit tot meezingen. Zangeres Elizabeth McQueen (die ik in 2004 met haar eigen band The Firebrands op het Blue Highways Festival een verfrissend optreden zag verzorgen waarin een kruisbestuiving plaatsvond van country, jazz en rockabilly) bleek tot mijn verrassing sinds 2005 deel van de band. Haar geluid is aanstekelijk en zeer passend.
Voor alle fans van Willie Nelson èn die van Asleep at the Wheel, maar ook voor liefhebbers van Western Swing, Dixieland en country, en de op deze plaat zo vanzelfsprekende combinatie van die genres, of voor mensen die daarmee voor het eerst kennis willen maken, is Willie & The Wheel beslist een waardevolle aanwinst op hun cd-collectie.
Arianne Knegt