Diverse artiesten - White Bicycles, making music in the 1960s - Fledg'ling Records FLED 3061 (distributie Music & Words)
Eric Clapton & The Powerhouse en Pink Floyd lieten platen door hem produceren, maar ook werkte hij met o.a. Fairport Convention, Fotheringay, Vashti Bunyan en Dave Swarbrick, Martin Carthy & Diz Disley. Nu is onder de naam White Bicycles een compilatie verschenen met werk van Joe Boyd, door hemzelf samengesteld en geproduceerd in samenwerking met David Suff.
Het geluid van een cd wordt niet alleen bepaald door de muzikanten, maar ook door de producer. Zo heb je op dit moment Rick Rubin, bekend van The American Recordings van Johnny Cash. Ook Neil Diamond en The Dixie Chicks riepen zijn hulp in om hun jongste albums net dat beetje extra te geven. In de jaren 60 van de vorige eeuw was er Joe Boyd. Met John Hopkins had hij de UFO Club in Londen, waar hij een stel bands neerzette die nu gelden als toonaangevend, waaronder Pink Floyd. Daarnaast had hij zijn eigen productiebedrijf, Witchseason Productions Ltd. Hij produceerde albums, maar was ook in te huren voor een single. Onlangs verscheen zijn autobiografie, White Bicycles, Making Music In the 1960s. Nu is er de cd met dezelfde titel. Maar liefst 23 nummers staan er op deze schijf. En het zijn niet de minste namen die de revue passeren, naast de hiervoor genoemde horen we: The Incredible String Band, Johnny Handle, The Purple Gang, Soft Machine, Shirley Collins, Nick Drake, Mike Heron, John & Beverley Martyn, The New Nadir, Dudu Pukwana & Spear, Nico en Geoff & Maria Muldaur. Voor diegenen die die jaren hebben meegemaakt moet het een feest der herkenning zijn. Als dat niet het geval is, levert het cd-boekje heel wat informatie over die tijd.
Bij elk nummer geeft Joe Boyd een korte uitleg. Zo staan er drie verschillende stukken van The Fairport Convention op. If I Had A Ribbon Bow, met Judy Dyble als zangeres, Autopsy van Sandy Denny en The Deserter, een traditional gezongen door Denny. Zij ging later verder met Fotheringay, waarvan The Sea is opgenomen in de compilatie. Boyd vertelt over zijn frustraties met die band, en over de invloed van The Fairport, die volgens hem misschien wel nog groter zou zijn geweest als het ongeluk waarbij drummer Martin Lamble en de vriendin van Richard Thompson het leven lieten niet was gebeurd. Leuke anekdote is ook dat Boyd ontslagen werd, omdat hij teveel tijd spendeerde aan het zoeken naar bands, in plaats van de bestaande stal van Elektra in de markt te zetten. Met wie hij toen bezig was? Och, een of ander bandje dat Pink Floyd heette. Afsluiter is het vrolijke Brazil, van Geoff & Maria Muldaur, omdat hij Way To Blue van Nick Drake te somber vindt om mee te eindigen.
De nummers werden tussen 1966 en 1971 gemaakt en uitgebracht, op drie na. She's Gone van The Soft Machine werd pas in 1977 op de 3LP-set Triple Echo gezet en I Don't Mind van The New Nadir en Church Mouse van Dudu Pukwana & Spear zagen niet eerder het daglicht. Beide stukken komen van projecten die destijds in de kast verdwenen en niet afgemaakt werden. Joe Boyd vond deze nummers sterk genoeg om ze nu alsnog in deze compilatie op te nemen. Zo heeft hij een mooi document gemaakt van een belangrijke periode in de folk.