Festival Express: prachtige jamsessies
en tijdsbeeld uit jaren 70
In heel wat bioscopen draait op het moment de film/documentaire Festival Express. Het is de weerslag van een treinrit door Canada die grote muzikanten in de zomer van 1970 samen maakten van festival naar festival. Het is een film die met name interessant is voor mensen die muziek uit de jaren zeventig weten te waarderen. Maar ook voor hen die getuigen willen zijn van hoe destijds commune's ontstonden. Want, dat was vrijwel het geval. De muzikanten trokken op die lange treinreis - overladen met drank en drugs - steeds meer naar elkaar toe. In de trein ontstonden de mooiste jam-sessies.
Toen op een gegeven moment de drank op was werd de trein tot stoppen gedwongen en werd een langs de spoorbaan gelegen slijterij vrijwel leeg gekocht. Naast fraaie muziek levert deze documentaire dus ook een aardig inzicht in de jongerencultuur uit die tijd. Prachtige muziek is er van ondermeer The Band, The Grateful Dead, The Flying Burrito Bros en Janis Joplin (drie maanden voor ze overleed aan een overdosis drugs). Van folk tot pure rock.
In tal van kranten verscheen over deze film/documentaire een recensie. Uit die van Leo Bankersen die in een aantal GPD-bladen werd gepubliceerd komen de volgende citaten: …En dan Janis natuurlijk (…) niemand heeft de blanke blues zo hartverscheurend vertolkt als zij. Ze is duidelijk niet bij de visagiste geweest, maar dat belet haar niet het hart uit haar lijf te zingen. De camera neemt haar in close-up en kan dat gezicht maar niet loslaten. Zoveel emotie, van fluisterzachte ontroering tot krijsend uitgespuwde pijn en woede, dat moet wel waar en echt zijn….
… Zoals gebruikelijk moest het ook allemaal op film worden vastgelegd. Door gesteggel over de rechten van het opgenomen materiaal - in 'Festival express' overigens geen woord hierover - zou het vervolgens ruim dertig jaar duren voor de Britse regisseur Bob Smeaton deze concertfilm kon voltooien. Zodat het beoogde rockdocument nu een nostalgische terugblik is geworden….
…Helemaal in de geest van die tijd is het curieuze rumoer van demonstranten die opriepen tot bestorming van de hekken omdat ze vonden dat popfestivals gratis moesten zijn. De beste reden om 'Festival express' te gaan zien zijn overigens de concertfragmenten zelf. Als documentaire is het wat gemakzuchtig aangepakt. De cameralieden hebben zich heerlijk mee laten drijven met die psychedelische treintrip, maar alerte verslaggeving of een creatieve visie tref je niet aan. Wel de onvermijdelijke plaatjes van halfblote dansers in het publiek, naast recent opgenomen interviews met betrokkenen die nog eens mogen herhalen hoe 'exciting' en 'crazy' het was. Maar dat handgemeen met de burgemeester van Galgary hadden we natuurlijk ook echt willen zien!…