Zwolse band Blue Dew inspireert schrijfster van Kasteelroman…
Wilma Hollander, die regelmatig verhalen schrijft voor o.a. De Kasteelroman, is al jaren liefhebber van de Zwolse band Blue Dew. Bij het schrijven van het verhaal "De glans van zijde" heeft zij zich hierdoor laten inspireren.
In het verhaal wordt Anastasia verliefd op Jaap van een Ierse band, die ze leerde kennen op een folkfestival in Arles. Haar vader vindt het maar niks, zijn dochter met zo'n arme muzikant. Voor Jaap staat Pim Leutholff (banjo, gitaar, bodhran en zang) van Blue Dew model. Het verhaal is opgenomen in de reeks "Kasteelromans", in heel Nederland verkrijgbaar in alle supermarkten, tijdschriftenhandel, sigarenzaken, etc. Deze Kasteelroman, wordt zelfs over de hele wereld, in verschillende talen, met miljoenen exemplaren verspreid!
John Beumer van Blue Dew vertelt: "In "De glans van zijde" heet ons meest Ierse bandlid Pim : Jaap, onze gitarist Marius heet Ruud en is hij zowaar getrouwd met Lizzie (en dat is dus onze viloiste Wendy), ik ben Pieter, maar wordt helaas maar 1 keer genoemd....."
Hier enkele delen uit het verhaal zoals geciteerd op de site van Blue Dew:
Verliefd op een arme muzikant…
blz. 71
… "Frederike, je begrijpt het niet. Mijn zus is verliefd op een arme muzikant en vader zal nooit toestemming geven om zo iemand in de familie op te nemen. Wanneer ze met hem trouwt, zullen mijn ouders haar niet meer erkennen als hun dochter".
blz. 73
…Ze haal de diep adem en vroeg: "Frederike kan ik je vertrouwen? Beloof me dat je niets tegen mijn familie zegt."
Frederike keek verbaasd,. "Nee natuurlijk niet. Ik zeg niets."
"Het zit namelijk zo," Anastasia nam een flinke slok van de cognac en ging verder: "Ik ben verliefd op Jaap."
"O!" Frederike moest deze informatie even verwerken. "En Jaap is de man op de foto?"
Anastatasia's ogen begonnen te stralen. "Ja, ik ken hem al heel lang. Hij speelt in een Ierse band en treedt op door heel Europa. Zo heb ik hem leren kennen op een folkfestival in Arles. Ik houd van hem en hij van mij, maar mijn vader wil niet dat ik met hem trouw, omdat hij een muzikant is."
Frederike maakte een meelevend geluidje met haar tong. "Wat erg voor je. En wat vindt Jaap daarvan?"
"Jaap begrijpt niet dat ik naar mijn vader luister," bekende Anastasia verlegen. "Hij zegt dat ik een volwassen vrouw ben die recht heeft op haar eigen leven."Ja, dat lijkt me ook," vond Frederike.
Gezellige riedeltjes
blz. 86
… "We zoeken Jaap den Ouden,"verklaarde Frederike. "Terbeeksestraatweg 2a, dat zou het adres moeten zijn."
"O, u moet bij de muzikanten zijn,' begreep de vrouw. Ze keek een beetje bedenkelijk. "Nou ik weet niet of die al zo vroeg bij de pinken zijn, hoor. 't Is een raar zooitje daar. Ik weet niet waar ze van leven. Werken doen ze niet, alleen een beetje muziek maken. En dan al dat vreemde volk over de vloer… Maar u kunt het natuurlijk altijd proberen, misschien is er iemand wakker."……….ze doen geen vlieg kwaad hoor……..Bovendien brengen ze vaak hun instrumenten mee om de boel een beetje op te vrolijken. Nou dan is het echt feest hoor! Ze spelen van die gezellige riedeltjes, een beetje buitenlands weet u wel. Niet zo als ouwe Herm op zijn trekharmonica, maar toch ook leuk."
Kilkelly Ireland…
blz. 109
… De pauze vloog voorbij en al snel begon de band weer te spelen. Frederike herkende enkele songs van de cd, die ze op die bewuste middag van Lizzie gekregen had en zong zachtjes de woorden mee. Aan het einde van de tweede set schraapte Jaap zijn keel en kondigde aan: "Dames en heren, het laatste lied dat wij vanavond voor u gaan spelen is een heel bijzonder nummer. Het vertelt het levensverhaal van een Ierse vader, die door de jaren heen een briefwisseling heeft met zijn naar Amerika geëmigreerde zoon. Ik heb het voorrecht gehad de originele brieven te mogen lezen en ik verzeker u, dat dat een heel speciale ervaring was. De tekst is van Sean Donaghue, met wie ik samen het arrangement geschreven heb. Uw aandacht graag voor het nummer: Kilkelly."
Het werd doodstil in het café toen het licht dimde en een enkel spotlight zijn licht wierp op de eenzame figuur van Jaap. Zijn handen in zijn zakken, de ogen gesloten, wachtte hij tot Ruud met de gitaar de inleidende tonen speelde. Toen begon hij met zijn donkere stem te zingen:
"Kilkelly Ireland, 1860, my dear and beloved son John, Your good friend, the schoolmaster Pat McMnara is so good as to write these words down…"
De simpele tekst nam de luisteraar mee door de jaren heen en verhaalde over het harde leven in Ierland. Ieder couplet eindigde met de vraag wanneer de zoon weer naar huis kwam en naarmate het lied voorderde voelde Frederike haar ontroering toenemen.
Dat ze niet de enige was op wie het nummer een onuitwisbare indruk maakte, bleek toen de laatste toon wegstierf en het zeker nog een minuut stil bleef. Hier en daar werd tersluiks langs de ogen gewreven en ook Frederike moest even slikken om de brok in haar keel kwijt te raken. Toen barstte een oorverdovend applaus los. "Encore, encore!" werd er geroepen en Jaap keek zijn medebandleden aan. "Vooruit dan, nog één toegift!" lachte hij en onder luide bijval werd het overbekende lied "The Wild Rover" ingezet. De avond kon niet meer stuk….