- door Assie Aukes -
Freelance journalist Astrid van Leeuwen laat bandoneonist Carel Kraayenhof vertellen over zijn leven, zijn tangoreizen over de wereld, zijn mooie en bittere momenten, zijn passies en zijn dromen. Hoewel het leven van Carel Kraayenhof zich niet in 3 minuten laat lezen, is het boek vlot geschreven. Kraayenhof ontpopt zich als een enthousiaste verteller die ogenschijnlijk urenlang over zijn passie voor de bandoneon en de tango kan vertellen.
Voor Kraayenhof de bandoneon ontdekte, speelde hij trekharmonica en concertina. Eerst met zijn broer Jaap in Korte Metten, later in De Link (met o.a. Kees van der Poel, ex-Woverlei) en als ‘de eeuwige aspirant' in EUTS (Eerste Utrechtse Trekzak Sociëteit) met voorgenoemde Van der Poel en Frans Tromp. De lezer wordt meegenomen naar de beginjaren '80 toen Kraayenhof zich, naast de muziek, vooral verdienstelijk maakte in de florerende krakersbeweging. Daar kwam verandering in toen hij via Kees van der Poel een elpee van Juan José Mosalini hoorde. Hij kocht zijn eerste bandoneon in Harlingen en was vanaf dat moment bezeten van het instrument en de muziek die zo onlosmakelijk aan dit instrument verbonden is.
Kraayenhof weet zich de beginjaren '80 goed te herinneren en het is de verdienste van Van Leeuwen dat ze dit treffend heeft weten vast te leggen. Het waren de jaren dat de tango in opkomst was in Nederland. De grote maestro Astor Piazzolla trad met veel succes op in Nederland en ook andere grootmeesters van de tango, zoals Juan José Mosalini (in die jaren het grote voorbeeld van Kraayenhof) en Osvaldo Pugliese konden op een warm onthaal rekenen.
Indrukwekkend zijn de verhalen rond de ontmoetingen met de grote namen van de tango die Kraayenhof tijdens zijn reizen in Argentinië had. Vooral de ontmoeting met Osvaldo Pugliese heeft veel impact. Ook de perikelen rond zijn eigen Sexteto Canyengue zijn zeer lezenswaardig. De zakelijke beslommeringen van dit ensemble, de vele personeelswisselingen en het uiteindelijke vertrek van ‘maatje' Leo Vervelde vielen en vallen Kraayenhof zwaar.
Natuurlijk komt ‘Het Huwelijk' uitgebreid ter sprake. Kraayenhof is erg nuchter daarover. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, heeft het optreden op het huwelijk van Máxima en Willem-Alexander en wat daaruit is voortgevloeid hem niet miljonair gemaakt. Als ‘Het Huwelijk' iets heeft opgeleverd, dan zijn het vooral de vele nieuwe muzikale contacten.
Komisch is het om te lezen dat ‘de traan' lang niet zo spontaan was dan dat het leek. Inspelend op de kennis van het Argentijnse temperament voorzag tv-regisseur Rudolf Spoor wat er zou gebeuren en had daar uitgebreid op gerepeteerd.
Niet alles in het boek is even lezenswaardig. De contacten met andere artiesten na het huwelijk wordt te veel een opsomming. Daar mis ik de diepgang die in andere hoofdstukken wel aanwezig is.
De korte anekdoten die het boek verluchtigen zijn vermakelijk, zoals het verhaal over een optreden in Alaska in 1998, de taxichauffeur in Buenes Aires die vijf jaar later weer belde, de eerste bassist van Sexteto Canyengue, Gustavo Lorenzatti die "zijn hoer niet kan betalen..."
Aangevuld met een fors aantal foto's geeft ‘Het leven in 3 minuten' een aardig beeld van het leven van Carel Kraayenhof deze laatste twintig jaar.
Na alle beslommeringen heeft Carel tegenwoordig zijn Sexteto Canyengue qua bezetting en instelling opnieuw op de rails. Met het album Tango Heroes worden nieuwe wegen ingeslagen, hommages aan het werk van de tangohelden van Carel Kraayenhof; Marcucci, Alvarez, Beytelmann, Mosalini, Ruggiero en natuurlijk Osvaldo Pugliese.
En zoals Carel zelf in het boek al stelt: "Ik moet - en wil - tot mijn dood blijven spelen."
Astrid van Leeuwen. Uitgave: Stichting Clavel Rojo, Den Haag, ISBN 90-802484-8-7