Van Morrison sterker in oud-
dan in nieuw materiaal
In het Olympia Theatre in Dublin speelde Van Morrison afgelopen weekend drie uitverkochte back-to-the-roots optredens. Zijn dertigste cd heet dan ook Down the road - revised. Peter Mestach, medewerker van De Standaard, was erbij. Enkele citaten:
…Het oude Olympia Theater is een gedroomde locatie voor dit soort optredens. Hooguit duizend fans vinden een plaats in de Victoriaanse zaal met twee uiterst sfeervolle cirkelbalkons. Stipt om half negen zet de band het instrumentale ,,Inarticulate speech of the heart'' in. Iets later stapt Van The Man het podium op en zet symbolisch met sax ,,Celtic swing'' in. Dat de Ier de jongste jaren meer en meer zijn gading in blues en jazz vindt, blijkt uit een zompig ,,Whining boy moan''…
…Vans zevenkoppige band, onder wie drie blazers en de eeuwige bassist David Haeyes, speelt het eerste half uur houterig…
…Mak klinkende vlotte deuntjes als ,,Days like this'' en ,,Hey Mr. DJ'', de nieuwe single, zijn ronduit inspiratieloos en onderling inwisselbaar. Het lijkt alsof Van Morrison zo snel mogelijk door deze verplichte passage heen wil om zich te concentreren op ouder werk en covers, om zijn muze vrij te maken. Eindelijk grolt zijn stem als vanouds wanneer hij van ,,Into the mystic'' zijn credo maakt….
… Zo scharrelt The Man regelmatig in zijn bestoft repertoire voor obscure parels als ,,I have finally come to realise'', een verloren outtake van The philosopher's Stone. De weinige nummers van de nieuwe cd klinken niet echt overtuigend. Ook het vijf jaar oude titelnummer ,,Back on top'' kan de teneur van dit wisselvallige concert niet veranderen…
…Telkens wanneer hij terugblikt op inspirerend ouder materiaal, veert the Olympia Theatre recht. ,,I have been a poet, a rapper and a thief'', grapt de man tijdens een briljant ,,That's life''. …Een van swing-jazz en big band voorzien nieuw arrangement van zijn hit ,,Have I told you lately'' werkt wel, terwijl we bij het Keltische ,,Star of a county down'' zelfs even het spelplezier van The Chieftains vergeten…
…Het mooiste, meest intense ogenblik bewaarde de Ier voor een enig bisnummer. ,,Madame George'', een onderschat en zelden gespeeld nummer uit zijn magnum opus Astral weeks klinkt bijna even hymnisch als ,,The maker'' van Daniel Lanois, door een sobere maar indrukwekkende uitvoering. Van breit er nog een stukje Backstreets aan, gromt de zaal een korte ,,thanks'' toe en verdwijnt achter de coulissen…
tips reacties naar