Lhasa de Sela werd op 27 september 1972 geboren in Big Indian, New York en bleek al jong erg muzikaal. In 1997 verscheen haar volledig Spaanstalige debuut La Llorona, een mix van traditionele Latijns-Amerikaanse liedjes en eigen nummers die beïnvloed waren door zigeunermelodieën, maar ook door blues, country en rock. Opvolger The Living Road uit 2003 is een album waarop ze zowel in het Spaans, Frans als Engels zingt, en haar laatste cd, Lhasa (geheel in het Engels), kwam uit in april 2009. Hoewel ze maar weinig toerde, stond In het najaar een tournee van haar gepland in Europa, maar na enkele optredens, o.a. in België, moest ze die afbreken, ze leed toen al een tijd aan borstkanker. Lhasa stond naast haar karakteristieke stem en charismatische stage presence ook bekend om de manier waarop ze contact legde met haar publiek. Ze opende haar hart en liet zo het publiek getuige zijn van een unieke en intieme avond. Op 1 januari overleed Lhasa in haar woonplaats Montreal in Canada.
Onze medewerker Henk schreef over een optreden van Lhasa op Dranouter in 2005:
...Vanuit de coulissen kon ik een deel van het concert van Lhasa (De Sela) volgen. Deze Franstalige Canadese met een Mexicaanse vader en Amerikaanse moeder zingt met een donkere sensuele stem. Haar uitstraling is aangenaam vrolijk. Gepassioneerd put ze uit tal van culturen. Ze zingt zowel melodieuze Franse chansons als vrolijke Mexicaanse bruiloftsliederen, zowel triestige songs in gebroken Engels als traditionals uit Québec. Van melancholie tot spetterend feest met een lach. Haar sound wordt bepaald door een fijngevoelige muzikante op cello, ukelele of cavaquinho (mini-gitaartje) en een duizendpoot op percussie/drums. Verder hoorde ik een bevlogen pianist die via een slangetje ook nog een melodica aanblies en een begenadigde gitarist/contrabassist. Nu begrijp ik dat Lhasa's album The Living Road afgelopen jaar zo'n succes was...
Ton Maas schreef een Postuum over Lhasa in De Volkskrant, waaruit we citeren:
...Overrompeld door het succes van haar eerste, geheel Spaanstalige album La Llorona (1997) trok Lhasa zich terug uit de publiciteit en sloot zich samen met haar drie zussen aan bij een klein reizend circus in Frankrijk. Het duurde bijna vijf jaar eer ze zich hervond als artiest, nadat ze had ontdekt hoe haar eigen multiculturele identiteit - iets waarmee ze jarenlang geworsteld had - een bron van creativiteit kon zijn...
...Haar werk verraadde een grote liefde voor het chanson, hoewel ze verklaarde vooral schatplichtig te zijn aan Randy Newman, die ze in een interview omschreef als ‘absoluut genie en de grootmeester van de ironie'.
Ofschoon in haar melodieën en arrangementen de weemoed altijd de boventoon voerde, bestreed ze dat haar liedjes verdrietig waren. Tijdens een interview na haar indrukwekkende optreden op het Sfinks Festival voor wereldmuziek in 2004 zei ze: ‘Ik vertrouw erop dat uit ellende altijd iets moois voortkomt. Dat is voor mij ook de betekenis van de naam die mijn ouders me gaven, want die verwijst naar het bijzondere geschenk dat de wereld kreeg dankzij de Chinese inval: het Tibetaans boeddhisme.'...
Onderstaande foto werd op Dranouter 2005 gemaakt door Martijn Lieffers.
Lhasa de Sela, 27 september 1972 - 1 januari 2010