-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Drie jaar na de laatste editie mocht het kleinschalige balfolkfestival DenneFeest in Openluchttheater Hoessenbosch in Berghem nabij Oss eindelijk weer doorgang vinden en dat resulteerde in een uitverkochte editie. Er vielen wat buien, maar dat mocht de pret niet drukken, zowel muzikanten als dansers waren blij dat het weer kon en dat leverde, naast een heel fijn en sterk muzikaal programma, stralende gezichten op.
Er waren enkele hobbels op weg naar de festivaldag, zo moest de organisatie de opstelling veranderen omdat er problemen waren met doorgerotte balken (die eerder gebruikt werden om het podium stevig op een hellend oppervlak te kunnen zetten) en een van de leden van huisband Qui Vive was ziek zodat zij niet op kunnen treden. Toch overheerst bij de organisatoren het enthousiasme en dat wordt beloond door de bezoekers, die bereid waren om vooraf hun kaartjes te kopen zodat het festival al dagen vantevoren was uitverkocht. Zelfs de paar kaartjes die nog beschikbaar waren aan de kassa gingen rap weg.
DenneFeest begon in 2013, toen initiatiefnemer Wim Pulles het idee opperde om een balfolkfestival in de openlucht te houden en gelijk de locatie voorstelde. Hij is vooral achter de schermen betrokken bij de opbouw en verricht goed werk als geluidstechnicus achter de mengtafel, waar mede-oprichter Selena van Hesteren het gezicht is geworden van het festival als presentatrice. Zij worden ondersteund door een flink aantal vrijwilligers die op deze dag ervoor zorgen dat iedereen wordt voorzien van een lekker drankje of hapje en dat de dansvloer geveegd wordt als er zand op ligt (en als het water weg moet wordt de trekker erbij gepakt).
De bezoekers zijn zoals altijd heel divers, van jong tot oud, met zwierige jurkjes of in een gewone tuinbroek, ervaren dansers, maar ook nieuwelingen die op hun eerste balfolkfestival zijn. Muzikaal gezien is DenneFeest bij voorbaat al geslaagd, we krijgen namelijk alvast een klein voorproefje van het grote meerdaagse balfolkfestival CaDansa dat later dit jaar plaatsvindt in Steenwijk en er staan enkele oude bekenden op het affiche, hetgeen garandeert dat er lekker gedanst kan worden maar ook als luisteraar kom ik volop aan mijn trekken.
Met opener Laouen bijvoorbeeld, in 2019 gevormd door accordeonist Bert Leemans en fluitist Ies Muller. Hoewel het duo al een paar jaar bestaat is dit pas hun vijfde optreden of zo, maar het bevalt prima. De heren hebben er zin in en de dansers laten zich graag meevoeren in hun gemoedelijk melodieuze deunen met fijne Bretonse dansen als een kost ar c'hoat of een rond de Saint Vincent (hier en daar door Muller opgeluisterd met zijn bombarde), maar er is ook ruimte voor meanderende (släng-)polska's of een altijd populaire mazurka. Voor wie er deze dag niet bij kon zijn (of ze graag nog eens wil meemaken) zijn ze later dit jaar ook te gast op CaDansa (oktober) en op de folkbals in Nijmegen (november) en Eindhoven (december).
Nog een band die op CaDansa ten bal zal spelen is Fahrenheit. De naam doet niet direct vermoeden dat het om een Bretonse band gaat, hun dansjes daarentegen geven gelijk zekerheid. Met mandoline, fluit, accordeon annex percussie en een cello laten ze een levendig geluid horen en de band geeft graag uitleg waar nodig. Een pile menu lijkt al bekend, een ronde de Loudeac "is really easy" vertellen ze en ook een avant-deux wordt vlot aangeleerd. Maar wat mij het meest aanspreekt is die typisch Bretonse vraag- en antwoordzang, wat klinkt dat heerlijk. Overigens is de groep niet helemaal onbekend hier, hun accordeonist speelde er enkele jaren terug met het Beat Bouet Trio. Tijdens hun optreden valt de eerste bui, maar hoewel de dansvloer in eerste instantie leegloopt raakt die al heel snel weer gevuld met stellen onder paraplu's of in regenpocho's.
Bij de maaltijd zijn we gewend om Qui Vive te horen, maar door ziekte van een van de bandleden kunnen zij er niet bij zijn. Dat probleem werd snel opgelost, want Bert Leemans toonde zich bereid om een soloset te doen. En waar hij in een duo of band vaak heel dynamisch speelt komt nu juist zijn subtiele kant naar boven in een fijne wals, mazurka of polska. Het doet me meer denken aan een heerlijk lome zondagochtend dan een zaterdagse avondmaaltijd, maar aan de andere kant is energiek bewegen met een volle maag wellicht ook niet zo verstandig. Het is in elk geval een plezier om naar te luisteren en ook de dansers zoeken de vloer graag weer op.
Zo langzamerhand gaat het meer regenen, maar dat deert de bezoekers niet. Tussen de optredens wordt er geschuild, maar als er gedanst kan worden wordt er ook gedanst, zelfs als dat bij een soundcheck is van Naragonia, deze keer in triovorm met de toevoeging van de heerlijke gitaarklanken van Maarten Decombel. Als zij beginnen met spelen is de vloer nog gekleurd met paraplu's en poncho's, maar het wordt snel droger en dan wordt het tijd om huiswaarts te gaan. Helaas missen we het duo-optreden van Maarten Decombel & Toon Van Mierlo, die net hun album Marafiki hebben uitgebracht, maar de trein wacht niet. Dus genieten we nog heel even van de accordeons, viool en gitaar van Naragonia. Met de fijne stem van Pascale Rubens die Tourdillon zingt nemen we afscheid van een heerlijk festival, waar het goed toeven was met oude bekenden en nieuwe aanwas, want diverse bezoekers en een paar muzikanten hebben hun kroost meegebracht. De jongste bezoeker is 18 dagen oud en mag, uiteraard met gehoorbescherming, een eerste dansje wagen in de draagzak met papa en mama, de toekomst van balfolk lijkt alvast verzekerd.
