Bob Dylan staat deze week als artiest centraal op
de Concertzender en gaf in het Paasweekeinde twee concerten in de
Heineken Music Hall die volgens onze verslaggever Patrick Adriaans weer
eens de moeite waard waren. Hij krijgt bijval van de recensenten van
Volkskrant en Gelderlander, die allebei op zondag 8 april aanwezig waren.
Gijsbert Kamer in De Volkskrant:
...In elk geval moeten we lang terug gaan in de herinnering dat we hem zo gedreven hoorden spelen en zingen...
...Prettig ook ineens een bijna vergeten liedje als Under the red sky voorbij te horen komen, op een moment dat Dylans band zich in Highway 61 revisited al hadden bewezen als een heerlijk gruizige pubrockband...
Peter Bruyn in De Gelderlander:
...Eén nummer dat het optreden van het zoveelste middelmatige naar een van de betere Dylanconcerten van dit decennium tilde. Het was de slepende blues Nettie Moore van zijn meest recente album Modern times. Krassend gezongen, maar melodieus en verstaanbaar, wat opmerkelijk is bij Dylan anno 2007. Vooral slaagt hij erin met dit lied, dat is opgebouwd rond de refreinregel The world has gone black before my eyes een dreigende spanning in de zaal op te roepen die de laatste jaren zeldzaam is geworden bij zijn concerten...
...De zanger liet horen dat hij, als het moet, ieder van zijn teksten over de muziek van al zijn songs kan zingen. Zo maakte hij van het overbekende It ain't me, babe in Amsterdam een volstrekt nieuw nummer. Hetzelfde gold voor It's alright, ma (I'm only bleeding). Beide songs groeiden naarmate het nummer vorderde en kregen in hun nieuwe gedaante iets hypnotiserends. Nog meer was dat het geval bij Watching the river flow, dat doodleuk gespeeld werd over het feestelijke rampestamparrangement van Rainy day women #12 & 35. De veteraan staat er nog bij te dansen achter z'n piano ook...