Journalist Peter Vantyghem laat in de Vlaamse krant de Standaard
violist Wouter Vanenabeele ruim aan het woord naar aanleiding van diens
solo-cd Chansons sans paroles en het live-jubileumalbum van
Ambrozijn, de groep die hij 10 jaar geleden mee oprichtte. Vantyghem
looft het solo-album maar vindt de jubileum-cd ‘niet helemaal af'.
Vandenabeele zegt daarover ondermeer: "We hebben alles inderdaad te
snel moeten doen. Maar wat je hoort, is dus wel echt pure livemuziek!"
Hier enkele passages uit dit doorwrochte artikel:
...Met Tom Theuns en Wim Claeys, samen Ambrozijn, daagde hij de gevestigde folkbands uit. ,,We waren jong en ambitieus'', lacht hij, ,,en ook onwetend. Maar onze ambities van toen - in het Europese folkcircuit spelen en ervan kunnen leven - hebben we wel gerealiseerd. Al is het belangrijkste natuurlijk dat we muzikaal véél rijker geworden zijn.'' (...) "We dreven een vijftal jaar op die nieuwe energie die folk opwekte. (...) Toen verliet zanger Ludo Vandeau de band en zijn we rond Tom Theuns gaan werken, die meer een singer-songwriter is. De jongste jaren hebben we stevig meegedraaid in het balcircuit, met de rage van de boombals.''
...Die tien jaar staan nu verzameld op Ambrozijn 10, een liveopname van een concert afgelopen december. Met gasten als Soetkin Collier (de eerste zangeres), Vera Coomans, Ludo Vandeau en de Fransen Sylvie Berger en Gabriel Yacoub herwerkt Ambrozijn een aantal bekende liederen uit de albums die de groep in het voorbije decennium heeft uitgebracht. Een strijkoctet geeft verschillende songs een wat klassieke gloed. Is het die combinatie van folk en klassiek, van improvisatie en partituren, die een wat vreemd effect geeft? Een echt groots verjaardagsfeest is de plaat niet, en Vandenabeele schuifelt wat heen en weer vooraleer hij toegeeft dat ze te haastig opgenomen is. ,,We hadden eerder al klassieke arrangementen gemaakt voor enkele songs, dus het lag voor de hand dat idee eens helemaal uit te werken. Maar we hebben alles inderdaad te snel moeten doen. Maar wat je hoort, is dus wel echt pure livemuziek.'' Toch is dit alweer een Ambrozijn-cd die niet helemaal af is, een euvel dat de groep al tien jaar achtervolgt. Akkoord? Hij zucht even. ,,We zijn een heel complexe groep. Een plaat maken, is moeilijk. Live halen we onze kracht uit onze improvisaties, maar dat kan niet op cd. Tom wil opnemen zoals rockbands dat doen, wat misschien ook niet de oplossing is. Uiteindelijk trekt iemand het laken naar zich toe en dan lukt het blijkbaar nooit helemaal. U bent niet de enige die dat denkt.''...
...Wel heel erg geslaagd is Chansons sans paroles (...) Wouter Vandenabeele was de voorbije jaren in toenemende mate betrokken bij projecten die hem geregeld in China en Taiwan brachten. Hij reisde naar Zuid- en West-Afrika en arrangeerde muziek van Manos Hadjidakis voor een hommage aan de Griekse componist. Griekenland werd een van zijn belangrijkste invloeden. Meermaals hoor je in de chansons de kleur en de heel aparte gevoeligheid van het vioolspel uit de Griekse, Armeense en Turkse muziek. ,,Ik kende die al lang uit de Arabische muziek'', legt de violist uit, ,,maar die wereld is voor mij onbereikbaar. Griekenland en Turkije liggen dichterbij. Daar kon ik iets leren. Een manier van spelen die ik niet kan omschrijven. Het is alsof een schrijver plotseling een heel nieuwe taal ter beschikking krijgt, met veel nieuwe woorden en mogelijkheden.'' Hij leerde de nieuwe stijl door veel muziek na te spelen, telkens weer, maar ook en vooral door nieuwe mensen te leren kennen in de bezochte regio's. Zo sleten zijn oude ideeën af om plaats te maken voor nieuwe mogelijkheden. ,,Ik had deze plaat tien jaar geleden nooit kunnen maken'', zegt hij. ,,Ik verstopte me vroeger achter virtuositeit. Maar ik heb veel geleerd. En ik wil absoluut niet weer jonger zijn.''...
...Even belangrijk voor zijn ontwikkeling was zijn ontdekking van West-Afrika. (...) Wat hij daar opstak, laat zich niet in woorden vangen, maar je hoort het meteen in zijn chansons. De muziek laat alle ruimte aan de zanger (de viool dus), en bereikt een eenvoudige perfectie die je niet onder de knie krijgt door ervoor te studeren. ,,Mijn conservatoriumkennis was daar waardeloos'', zegt hij. ,,Ze spelen heel repetitief en krachtig. Ik ben mee gaan spelen en dat lukte. We hebben al veel samen gespeeld, tot in de grote Londense concertzalen. Ze houden van mijn manier van spelen.'' Hij was zo wijs zijn Afrikaanse vorming niet musicologisch aan te pakken. ,,Ik ken de theorie niet en wil hun muziek ook helemaal niet begrijpen. Ik ben een ervaringsdeskundige geworden. Zo is die muziek in mij geslopen. Chansons sans paroles is een soort symbiose van alles wat ik leerde. Ik heb de theorie van de westerse klassieke muziek geleerd, maar door mijn contacten met Turkse en Afrikaanse muziek heb ik geleerd wat de romantiek bij ons allemaal heeft doen verdwijnen.''...
Zie ook www.ambrozijn.be, www.woutervandenabeele.be en www.standaard.be.