Wolf Biermann verdoezelde in zijn songs nooit zijn politieke ideëen. Dat
hij daar naast vrienden ook veel vijanden mee maakte is duidelijk. Ook
nu nog splijt hij de geesten in Duitsland. In Berlijn woedt een hevig
politiek dispuut over de vraag of de rebelse inmiddels zeventigjarige
dichter en zanger ereburger kan worden van de stad. Het voorstel van christendemocraten, liberalen en groenen om Biermann
tot ereburger van Berlijn te maken, wordt weinig enthousiast onthaald
door de socialistische meerderheid in de Berlijnse gemeenteraad.
In het Vlaamse dagblad De Standaard lezen we:
...De sociaaldemocratische SPD en de postcommunistische PDS geraken er voorlopig niet uit, ze hakken dinsdag de knoop door. Vooral de PDS heeft het moeilijk met Biermann en noemt zijn stellingname voor de oorlog in Irak problematisch. Maar ook zijn vertroebelde relatie met het socialistische regime van het voormalige Oost-Duitsland stoort de partij allicht. In 1953 verhuisde Biermann als jonge communist van West- naar Oost-Duitsland, in 1976 werd hem het staatsburgerschap van de DDR ontnomen. Zijn kritische teksten en liedjes werden toen al jaren gecensureerd, terwijl hij in het Westen meer en meer fans kreeg. De christendemocratische CDU, de groenen en de liberale FDP zien Biermanns uitwijzing in 1976 als het begin van de verzetsbeweging die het einde van de DDR inluidde. Zijn liederen en gedichten ,,geven de naoorlogse geschiedenis, de wonden, de geest en de uitstraling van de stad weer'', luidt het. Biermann vervult voor veel Duitsers een symbolische rol, zijn leven en werk is sterk verweven met de geschiedenis van hun land...