Onder de 15000 bezoekers van het festival in Schijndel waren namens het Brabants Dagblad Bob Dieleman en Pauline van der Vlugt. Uit hun recensie komt de volgende passage:
...De in België wonende Portugees Gabriël Rios (‘Broad Daylight') deed met zijn zonnige latin-muziek een beroep op het heupenwerk van het overwegend Brabantse publiek. Dat bleek nog best een zware opgave. Zeker acherin de tent werd hij overstemd door het geroezemoes in de zaal. Rios leek daar met een flink volume wel overheen te willen gaan, maar was misschien beter tot zijn recht gekomen door intimiteit te creëren. De doorleefde Nederlandstalige rock van De Dijk en de afsluitende folkpunk van de Dropkick Murphys vielen beter in de smaak. Wie nog niet door de alcohol geveld was, kon er met deze Ieren nog over zingen ook. Zeer passende afsluiter...
Een dag eerder stonden deze Amerikaanse Ieren in een feesttent in het Achterhoekse Zieuwent. Naar dat festival Paaspop vaardigde De Gelderlander een 48-jarige verslaggever af: Roel Oosterink, onbekend met de muziek maar met de nodige achtergrondinformatie. Daar stuit hij op de Dropkick Murphys. ‘Ingefluisterd door de 17-jarige dochter', zo schrijft hij in zijn verslag, ‘denk ik te weten wat er te gebeuren staat. „Als je van The Dubliners houdt, vind je dit ook wel leuke muziek.". Dan vervolgt Oosternk met: ...De groep is in 1995 in Boston (Massachusetts) ontstaan. Een stel vrienden wilde voor de lol muziek maken, die vergelijking met de Ierse folkband klinkt redelijk plausibel. De term feestband waarmee The Dubliners vaak wordt omschreven, geldt ook voor Dropkick Murphys. Al vrij snel wordt duidelijk waarom de muziek van de Amerikaanse band ook wel ‘doedelzakkenpunk' of ‘folkcore' wordt genoemd. Kan het gebruik van doedelzak en fluit en de Iers klinkende namen van de bandleden de vergelijking met The Dubliners nog wel doorstaan, eenmaal spelend houdt het op. De Dubliner-klassiekers Wild Rover en Black Velvet Band zijn herkenbaar maar dat duurt maar even. Het rustige intro gaat snel over in punkrock, ongemeen hard en in een moordend tempo. Het is inderdaad wel leuke muziek. The Dubliners, maar dan een beetje anders. Een beetje sneller vooral. Het publiek waardeert het en brengt de visie van Dropkick Murphys (meezingen, lol maken en een sfeer scheppen waarin iedereen zich thuis voelt) uitbundig tot leven. De springende massa vlak voor het podium komt het hele optreden lang niet meer tot rust. Met enige regelmaat gooit iemand de inhoud van een of meerdere plastic glazen over de hoofden van de fans. Maar de echte verkoeling komt pas na afloop in de Zieuwentse buitenlucht...
