In een interview met de maatschappelijk geëngageerde Schotse folkzanger Dick Gaughan blijkt dat hij alles in eigen beheer doet: "Er is geen groot publiek voor wat ik doe, dus ik wist al dat ik iets anders had moeten spelen als ik rijk wilde worden. Ik besloot door te gaan, hoe moeilijk het ook zou worden. En niet te klagen, want het was mijn eigen beslissing. Maar zo heb ik wel een artistieke vrijheid gekregen die ik nooit had gehad als ik voor commercie had gekozen. Ik hoef me geen zorgen te maken over mijn populariteit en geen verantwoording af te leggen aan mensen van een platenmaatschappij, maar aan de andere kant kan ik ook niemand de schuld geven als het niet goed gaat." Op dit moment is Gaughan bezig met het schrijven van een symfonie en een opera.
Tijdens Folkwoods kreeg Luther Zevenbergen de gelegenheid tot een interview met JW Roy, die openhartig vertelt over zijn Brabantstalige cd Laagstraat 443, waarvan hij de nummers in een maand of drie tijd heeft geschreven. De volgende cd wordt, na het ingetogen werk van deze cd en van Kitchen Table Blues, misschien wel weer iets met stevig rockwerk. Daar heeft Roy af en toe ook wel eens zin in.
Nora Guthrie mag dan uit een muzikaal nest komen, zelf koos ze ervoor om huismoeder te worden. Uiteindelijk nam ze een bedrijfje over dat 25 songs van haar vaders nalatenschap in beheer had en nu is ze directeur van The Woody Guthrie Foundation and Archives. In NFS een portret van deze vrouw. Ze maakt zich zorgen om het huidige muzikale klimaat: "Er worden nauwelijks nog liedjes gezongen zoals Woody Guthrie, Pete Seeger en Phil Ochs dat deden. Ik mis de politiek georiënteerde muziek. (...) Het benepen gedrag van de Republikeinen en de kerk alleen al biedt voldoende stof. In het verleden maakten muzikanten protestsongs en andere kritische liedjes. Dat kan tegenwoordig niet meer omdat de muziekindustrie geen onwelvoeglijke teksten uitgeeft." Haar oplossing is om de boodschap te verpakken in het laatste couplet van een lied, zodat het door de politieke radar heen komt.
Fado is de laatste jaren in Nederland erg populair geworden door mensen als Cristina Branco en Mariza. Philip Nijman geeft een mooie inleiding voor wie er meer van wil weten, met een uitgebreid artikel over de ontwikkelingen in de afgelopen anderhalve eeuw en natuurlijk de namen van de hoofdrolspelers van nu.
Verder biedt de nieuwe NFS artikelen over Dubius, Comas, de Hongaarse groep Kolinda, het chanson in Québec (Canada) en de muziek die tegenwoordig uit Barcelona komt. Ook een aantal nabeschouwingen van de zomerfestivals en zoals gebruikelijk heel veel recensies, van o.a. Omnia, Richard Thompson, Altan, Spiers & Boden, Riccardo Tesi & Banditaliana, L'Ham de Foc, David Olney, John Hiatt en Ladysmith Black Mambazo.