Een week geleden gaven The Walkabouts twee concerten in ons land. Aanstaande zaterdag staan ze in de AB in Brussel. Waar The Walkabouts in het verleden graag romantische verhalen vertelden in hun songs, laten ze zich op hun nieuwe album Acetylene verleiden tot expliciet politieke teksten. Zo schrijft Sasha Van der Speeten in De Standaard. In een uitvoerig artikel laat zij ook Walkabouts-leider Chris Eckman aan het woord.
Volgens Eckman dwong zijn onvrede met de Amerikaanse politiek hem tot het schrijven van harde woorden. ,,Niemand wil donkere, apocalyptische teksten schrijven,'' zegt hij, ,,maar deze keer hadden we geen keuze.'' En: ,,Woede is inderdaad de kern van deze plaat''
Van der Speeten typeert het nieuwe album in haar Standaard-artikel als een donkere, dreigende plaat die nog het dichtst aanleunt bij de vroegste platen van The Walkabouts, zoals Setting the woods on fire en New West Motel: de gitaren ronken laag en gevaarlijk, en liggen langgerekt over de liedjes gedrapeerd.
Hier nog enkele passages uit het artikel:
...De voorbije vijf jaar hebben de Amerikaanse rockgroep The Walkabouts getekend. Het koppel Chris Eckman en Carla Torgerson, de spil van de band, ging uit elkaar, wat de toekomst van de groep even op losse schroeven zette. Eckman trok door Europa en vond een nieuwe liefde in Slovenië, waar hij trouwde en vandaag nog steeds woont (...)Chris & Carla probeerden tot bedaren te komen door soloplaten te maken en al snel werd beslist om The Walkabouts niet te laten doodbloeden. De aanslag op de WTC-torens in 2001 was de katalysator voor Acetylene , waarschijnlijk een van de ruigste platen die de groep al heeft gemaakt. ,,Acetyleen is een chemische stof die wordt gebruikt om door metaal te snijden'', zegt Chris Eckman met een grijns. ,,Carla vond het een mooie metafoor voor het snijden door de bullshit van alledag. Dat doen we met deze plaat, om onze frustraties kwijt te spelen.''...
....Twee songs zijn een directe reactie op de aanslag van 9/11 en de daaropvolgende oorlogsretoriek van de Amerikaanse president Bush. 'Coming up for air' en het gemene 'Fuck your fear' werden zelfs opgenomen op 11 september 2004. 'Kalashnikov' werd dan weer op band gezet op de dag dat de Amerikaanse regering het verbod op de verkoop van militaire aanvalswapens ophief. Vooral met 'Fuck your fear' proberen The Walkabouts iets nieuws uit. Het is een ronduit sombere song met veel apocalyptische beeldspraak en zowaar het F-woord in de titel - Eckman geneert er zich zelfs een beetje voor. ,,Ik heb een hekel aan sloganeske liedjes en zelfs aan protestliedjes'', verdedigt Eckman zich. ,,'Fuck your fear' gaat over het soort angst dat in Amerika alomtegenwoordig was na 9/11. Het was een goedkope angst die werd gemanipuleerd door de regering om haar binnen- en buitenlandse beleid te rechtvaardigen. In de Amerikaanse maatschappij bestaat vandaag het ridicule idee dat de VS op de lijst van de geteisterde volkeren moet komen, naastbijvoorbeeld de Palestijnen. Maar heeft iemand zich afgevraagd waarom Amerika werd aangevallen? En wat wij in het verleden allemaal hebben mispeuterd?''....
...Acetylene mag dan een schaduwrijke plaat zijn geworden, de sfeer in de studio was opperbest. Eckman beweert dat de groepsleden zelden zo dicht bij elkaar stonden als tijdens de opnames van de nieuwe cd. ,,Zonder uitzondering kon iedereen van de groep zich vinden in het concept'', zegt de zanger met een glimlach. ,,De jongens pasten hun speelstijl probleemloos aan, zonder discussie. 'Fuck your fear' klinkt precies zoals toen we het nummer voor de eerste keer speelden. Op die manier hebben we heel snel, rauw en direct opgenomen.'' ,,Het deed me een beetje denken aan de Neil Young-platen uit de jaren 1970: we zaten dicht bij elkaar en speelden veel live. De gitaarklank kroop misschien in de microfoon voor de drums, maar dat kon ons niet schelen. Het was eerder een performance, als een echte band. Dat is toch het fijnste aan het spelen in een rockgroep, wanneer je voelt dat je deel uitmaakt van een hechte gemeenschap.''...