Door de folkrevival in België hebben de zeven doedelzakbouwers die dat land rijk is, het druk. Bij de Hasseltse doedelzakbouwer Soete is de wachttijd voor een doedelzak twee jaar, terwijl dat enkele jaren geleden niet meer was dan een paar maanden. Rémy Dubois, de bekendste doedelzakbouwer van het België, laat zijn klanten in Verviers tot zes jaar wachten. ,,Dat komt niet omdat de doedelzakbouwers van nature lui zijn'', legt Soete lachend uit aan Stef Telen, medewerker van het Vlaams dagblad De Standaard. ,,Wel omdat we alles manueel doen. De doedelzak is geen confectie-instrument, je kunt bij mij niet kiezen uit tien verschillende exemplaren. Dat maakt dat elke doedelzak uniek is, maar ook dat in de fabricage ervan bijzonder veel tijd kruipt''.
Hier nog enkele passages uit het boeiende artikel in De Standaard:
...De jongste jaren profiteert de Hasseltse bouwer mee van de heropleving van de volksmuziek (...) Het succes van onder meer het meidencollectief Laïs en de net-niet Eurosonglaureaten Urban Trad, die allemaal de doedelzak in hun repertoire verwerken, is daar niet vreemd aan. Yves Barbieux, de voorman van Urban Trad is zelfs een van Soete's trouwste klanten. Maar ook muzikanten uit Slovenië, Denemarken, Frankrijk en Nederland vinden vlot hun weg naar Soetes Hasseltse hoeve. ,,Op dit moment is mijn jongste klant een tienjarig meisje. Voor haar maakte ik een kinderdoedelzakje. Het is een primitief instrument, zonder franjes, maar het speelt wel. Het kind heeft talent en ik verwacht dan ook dat ik binnenkort voor haar een echte doedelzak mag maken'', zegt Soete....
....Alles in Soetes kleine stadsboerderij, aan de rand van het Hasseltse stadscentrum, staat in het teken van de met blaaspijpen getooide lederen zak. Aan de krakende houten trap, op de eettafel en aan de open haard liggen en hangen doedelzakken of onderdelen in verschillende kleuren en groottes. In zijn atelier, waar Soete zijn meesterwerkjes bouwt en lustig met nieuwe technieken experimenteert, hangt een uitgesproken hout- en oliegeur. Zelfs op het bureaublad van Soetes computer prijken verschillende ,,pijpzakken''...
...Soete wordt met de doedelzakmicrobe besmet in de vroege jaren zeventig. ,,Ik zag een reportage op de televisie over een gereconstrueerde Vlaamse doedelzak en was meteen verkocht. Ik heb onmiddellijk een eigen instrument gekocht en ik ben mijn licht gaan opsteken bij verschillende doedelzakbouwers, want een cursus doedelzakbouwen bestaat - ook vandaag - nog niet. Nog later schafte ik me een draaibank aan en alle benodigdheden om hout te bewerken. De trein was vertrokken, maar ik heb enorm veel leergeld betaald'', verzekert Soete....
...De instrumentenmaker heeft zelf nooit op de planken gestaan. Toch is het onontbeerlijk voor een doedelzakmaker om het instrument dat hij maakt zelf onder de knie te krijgen. Hij toont me het houtsnijwerk op de schalmei en de bourdon. Het geruite motief is volgens hem typisch voor de doedelzakken uit het centrum van Frankrijk. Het is precies de afwerking van de doedelzak die zoveel tijd in beslag neemt en die het instrument zo duur maakt....
...,,Een doedelzak kost bij mij gemiddeld iets meer dan duizend euro. Voor muzikanten die duurder hout wensen, zoals perelaar of palissander of hun instrument willen afwerken met bijvoorbeeld lood, loopt de prijs natuurlijk op.''...