Niamh Parsons komt eind volgende week voor een viertal concerten naar ons land: 8 april in Theater van Vlaardingen, 9 april met Helen Flaherty in schouwburg De Maagd Bergen op Zoom, 10 april in theater De Mythe in Goes, 12 april in Music Sacrum Arnhem. Journalist Harry de Jong had een interview met deze belangrijke Ierse zangeres. Ze zegt ondermeer: "Ik heb in de loop der jaren heel wat traditionele liedjes verzameld met de meest bizarre onderwerpen. En ze betekenen veel voor mij. Wat mij vooral zo boeit is dat een liedje zo lang kan bestaan. Soms wordt het 150 jaar nadat iemand het geschreven heeft, nog gezongen. Dat vind ik fascinerend."
Hier enkele citaten uit het artikel zoals dat in De Gelderlander stond:
...Ze wordt veel meer gevraagd in het buitenland dan in haar eigen Ierland. Zangeres Niamh Parsons weet wel waarom. "Ieren schijnen de muziek van hun land pas te gaan waarderen als ze geëmigreerd zijn." Dus trekt ze de hele wereld over. Al dat gevlieg over de wereld vindt Parsons trouwens helemaal niet erg, want ze houdt van reizen. Binnenkort vertrekt ze weer naar Amerika om daar haar zesde album op te nemen. "Ik ga graag naar dat land, maar ik kan er ook verschrikkelijk heimwee krijgen", bekent Parsons. "In Amerika vinden ze het prachtig als iemand met een Iers accent praat. Ik treed daar altijd op in theaters, nooit in kroegen. Ik moet trouwens eerlijk bekennen dat ik nog nooit in een kroeg heb gezongen, waar ook ter wereld. Daar zouden mijn liedjes ook niet tot hun recht komen. Ik houd ervan dat het doodstil is als ik zing. Als de mensen hun ogen sluiten, moeten ze Ierland kunnen zien, met al z'n heuvels en valleien, rivieren en rotskusten."...
..."Ik was al een jaar of twintig toen ik me voor het eerst echt voor de volksmuziek van mijn land begon te interesseren. En ik raakte meteen verslaafd. Ik werd zangeres in verschillende folkbands, maar dat was puur hobbyisme. Mijn eerste album werd geen succes, want ik hinkte teveel op twee gedachten: er stonden zowel pop- als traditionele liedjes op. (...) Haar volgende album Blackbird & thrushes werd een regelrechte topper in z'n genre en bezorgde Parsons optredens in alle delen van de wereld. "Op die plaat staan alleen maar traditionele liedjes en daarmee gaf ik voor het eerst mijn eigen visitekaartje af", vertelt de zangeres. "Want toen ik bezig was met die plaat, wist ik dat ik zoiets altijd al had willen doen. Ik heb in de loop der jaren heel wat traditionele liedjes verzameld met de meest bizarre onderwerpen. En ze betekenen veel voor mij."...
..."Wat mij vooral zo boeit is dat een liedje zo lang kan bestaan. Soms wordt het 150 jaar nadat iemand het geschreven heeft, nog gezongen. Dat vind ik fascinerend. Neem nou een nummer als Orphan's wedding. Dat is een waar gebeurd verhaal over twee wezen die elkaar ontmoeten, verliefd worden en trouwen. En dan blijken ze broer en zuster te zijn. Die geschiedenis speelde zich af in de Eerste Wereldoorlog, toen mannen uit de Hooglanden van Schotland onder de wapens moesten en om het leven kwamen. Ook veel vrouwen stierven en hun kinderen werden naar weeshuizen gebracht. De jongens werden gescheiden van de meisjes en verloren elkaar uit het oog. Als ze elkaar later ergens ontmoetten, kon het dus zijn dat ze familie waren."
"Er is een club in Dublin waar dat soort nummers nog steeds wordt gezongen", vervolgt Parsons. "Nou ja, een club, het is een zaaltje waar elke week ongeveer tachtig mensen bijeen komen om liedjes uit te wisselen. Ik ga daar zo vaak mogelijk naar toe. We zingen alleen a capella en de enige restrictie voor een bezoeker is dat hij luistert. Er mag nooit door een liedje heen gepraat worden. Door naar die club te gaan, blijf ik niet alleen betrokken bij de traditionele liedkunst, maar ik blijf ook met beide benen op de grond staan. Want het telt daar niet of je bekend bent, platen opneemt en tournees door het buitenland maakt....