Dropkick Murphys: De mensen léven met onze volksliederen
Herman van der Horst heeft in muziekkrant Oor een interview met twee man van de Dropkick Murphys, de in Boston wonende Ierse Amerikanen die The Clash en The Pogues versmelten tot meebrulbare volksliederen. Bassist/bandleider Ken Cadey en zanger Al Bar komen aan het woord. Hier enkele citaten:
…De Dropkicks zijn benaderd door Nora, de dochter van folkzanger-gitarist Woody Guthrie. Of zij misschien interesse hebben voor zijn nagelaten teksten. Nora is getipt door haar zoon, die een Dropkick-fan is. De baanbrekende, in '67 overleden Woody Guthrie heeft veel teksten geschreven die hij nooit op muziek heeft gezet. Al eerder heeft zin dochter de Britse folkzanger Billy Bragg met hetzelfde verzoek benaderd, wat resulteert in de platen Mermaid Avenue Vol 1 & 2, met Wilco. Uiteindelijk kiezen de Drpkicks voor Blackout, een tekst uit 1942 over de Duitse bombardementen op Londen.
Dit wordt het titelnummer van hun laatste, vijfde studioplaat. De groep sluit niet uit in de toekomst een hele plaat met Guthrie-teksten te maken. Hun eigen thematiek sluit erop aan: opgevoerde bewerkingen van (meestal) Ierse traditionals en liedjes over mijnwerkers, outlaws en andere staaltjes arbeidersheroïek. Arbeiders aller landen, verenigt u. Zoiets. De Dropkicks maken er geen geheim van aan welke kant van de maatschappelijke streep ze staan. Regelmatig spelen ze bij stakingen. Ook hebben ze een tournee gedaan ten bate van de New Yorkse brandweermannen. In zekere zin kun je stellen dat de Dropkicks in de geest van links geëngageerde Woody Guthrie werken. Al zullen ze dat zelf nooit volmondig toegeven. Kom bij hen helemaal niet met een boodschap aan.
'Met name Amerikaanse muzikanten zijn niet de meest ontwikkelde mensen die je zult ontmoeten,' stelt Ken vast. 'Muzikanten zijn doorgaans het meest ongeletterde zooitje drugsverslaafden ter wereld. Van hen wil je geen politieke statements horen. Wie zijn wij om op een zeepkist onze mening te verkondigen?'
Barr: Dat je toevallig een microfoon voor je snufferd hebt, geeft je nog niet het recht om
je mening aan anderen op te dringen. Het is je taak om mensen te vermaken.'
Ken: Wat dat betreft is Billy Bragg een perfect voorbeeld. Hij sleept de luisteraar mee, heeft humor en zet de mensen aan het denken.'…
…Echt! Doedelzakspelers vormen een soort geheim genootschap. En ze drinken allemaal als tempeliers. Het gezonde verstand zegt dat het niet bevorderlijk voor je spel is om je voor een optreden helemaal klem te zuipen. Voor doedelzakspelers is het omgekeerde waar. Die móeten veel drinken om dat verdomde instrument te kunnen spelen. Ik weet niet wat het is…' Ken slaakt een diepe zucht, terwijl hij even voor zich uit staart. Dan buigt hij zich vaderlijk naar mij toe: 'Probeer nooit een doedelzakspeler te doorgronden.'…
…Even los van het uiterlijk en de motieven: de gebaldevuistjesmuziek van de Dropkick Murphys wordt vaak bestempeld als volks. Eigenlijk zijn al hun nummers volksliederen. Of vinden ze dat een belediging? 'Nee, helemaal niet,' reageert Barr. 'Dat is juist een compliment. De mensen léven met onze volksliederen; dat horen we van iedereen. Bovendien zijn onze volksliederen niet nationalistisch.'
Ken: 'De Ierse gemeenschap is heel conservatief en gesloten. Wij identificeren ons met de werkende klasse, maar dat betekent niet dat wij er alles even geweldig aan vinden. Wij zingen ook over het racisme waarmee we opgegroeid zijn. Wij schilderen geen rooskleurig beeld van de Ierse gemeenschap en onze achtergrond.'
'Ik heb ook altijd gezegd: het is niet belangrijk om Iers te zijn in deze groep,' zegt Barr, die zelf van Schots/Duitse afkomst is en in New Hampshire woont. 'Het gaat om het gevoel. Wij zijn geen gang en al helemaal geen clan. Wij staan open voor iedereen. Je hand uitstrekken in plaats van een gesloten vuist.'
Ken: ' Zodra je jezelf als spreekbuis voor de werkende klasse gaat beschouwen, is het voorbij. Ik zou nooit voor iemand anders willen spreken. Daarvoor ben ik te onwaardig.'