Madeleine Peyroux: Om in een winkelstraat te zingen moet je eerst diep ademhalen
In zijn Mooiste Muziek Moment van 2004 schreef Ad van Meurs over het album 'Careless Love' (Universal) van Madeleine Peyroux: "Haar plaat waar zij met haar Billy Holiday stem ook nummers van Dylan en o.a. Cohen vertolkt vond ik zeer bekoorlijk. Haar optreden echter onlangs in Paradiso was zo saai en zonder ziel dat ik weer even genezen ben. Zelden zo'n zoutloos gerecht gegeten". Vorige week was de 31-jarige Peyroux even in Brussel. Reden voor Inge Schelstraete van dagblad De Standaard haar een aantal vragen voor te leggen. Hier citaten uit dat interview.
…Je zult Peyroux niet snel op uitspraken over strategie betrappen. ,,Het zijn gewoon songs die ik graag zing omdat ik ze graag hoor.'' Ze toont zich tijdens het interview weigerig om veel theorie over haar muziek te verkopen. ,,Ik denk er liever niet te veel over na: I might jinx it , ik roep misschien ongeluk af over mijn muziek.''…
…De laatste jaren zong ze op straat en in bars. ,,Ik heb geprobeerd om als serveuse te werken en zo, maar niets geeft me zoveel voldoening als zingen. Dat ik er meer mee kan verdienen dan met die andere dingen, is uiteraard ook meegenomen. Het is van vorige zomer geleden dat ik nog op straat heb gezongen, hoor. Ik ben niet zo'n lefgozer, en om in een winkelstraat te zingen moet je eerst diep ademhalen. Als ik op straat optreed, omring ik me meestal met bevriende muzikanten die dit al lang doen.'' …
…Op Careless love staan zowel oude standards, zoals de titelsong, als verrassende covers van popnummers, zoals ,,Dance me to the end of love'' van Leonard Cohen, Bob Dylans ,,You're gonna make me lonesome when you go'' of Elliott Smiths ,,Between the bars''. ,,Dat is een song van Either/or, de plaat waarmee hij doorbrak. Iemand had me een tape bezorgd en gezegd dat ik dat nummer absoluut moest zingen. Daar was ik het min of meer mee eens: het is een mooi liedje, maar het heeft ook een sterke folkinslag. Er zitten veel woorden in, zoals vaak in folk en rock. Het is moeilijker om daar je eigen persoonlijkheid in te leggen dan in een song met meer lucht. 'Between the bars' is eigenlijk een liefdesverklaring aan de drank. Ik vind het mooi dat songs die uit een persoonlijk probleem ontstaan, een ongelukkige liefde of in dit geval het alcoholisme van Smith, zo ver boven dat probleem kunnen uitstijgen. Jammer dat biografen en fans zich blijven blindstaren op het probleem, niet op de briljante song die het heeft opgeleverd.''…
…Eén eigen nummer staat er op de plaat, ,,Don't wait too long'', dat ze schreef met Jesse Harris, leverancier van Norah Jones. ,,Ik had wel meer eigen nummers op de cd gewild, maar dit was het enige dat af was. Mijn andere songs hadden negatief afgestoken bij de klassiekers op de cd. Ik moet er gewoon nog hard aan werken.'' Het is de zoveelste keer tijdens het interview dat ze zich zeer bescheiden, op het randje van het onzekere opstelt. Geeft haar bejubelde zang haar geen zelfvertrouwen? ,,Ik hou, zonder verwaand te willen klinken, echt wel van mijn stem; ik ben er heel comfortabel mee.'' En met de eeuwige vergelijkingen met Billie Holiday? ,,Ach, daar ben ik heel nuchter in: ze vergelijken ons omdat we allebei een hese alt hebben. Als Billie nog leefde en mij hoorde, zou ze niet onder de indruk zijn, vrees ik.''…