Nieuwe Kadril-zangeres: Ik zing rauwer dan Eva
Het nieuwste album van de Vlaamse folkrockband Kadril is uit. 'De Andere Kust' handelt over de emigratie naar Amerika rond de vorige eeuwwisseling. 'De Andere Kust' is als theateruitvoering afgelopen zaterdag in Leuven in première gegaan. Er volgen in februari zeven concerten waaronder twee tegen de Nederlandse grens:
4/2 CC Ter Vesten Beveren-Waas
5/2 CC Westrand Dilbeek
11/2 CC Belgica Dendermonde
12/2 't Folk Dranouter
19/2 CC Achter Olmen Maaseik
25/2 CC Leopoldsburg
26/2 CC 't Getouw Mol.
Mariken Boussemaere
In Het Vlaamse dagblad De Standaard komt de nieuwe Kadril-zangeres Mariken Boussemaere (25) aan het woord. Over haar ambities met de band zegt ze ondermeer:
..."Ik ben geen kopie van mijn voorgangster Eva De Roovere. Maar mensen willen altijd vergelijken. Eigenlijk staan wij haaks tegenover elkaar. Waar zij stil staat op een podium, kan ik het niet laten te dansen. Eva heeft ook een pracht van een stem en zingt alles krakjuist. Ik zing rauwer. Mijn stem is minder afgewerkt. Ook al heeft Kadril een ander stemgeluid, het blijft herkenbaar. Eigenlijk ben ik geen zangeres. Ik probeer gewoon een gevoel over te brengen. Mensen gelukkig maken en hen emoties laten voelen door mijn muziek. Dat is dan mijn enige ambitie."...
Over haar eerste ervaringen met Kadril op het podium zegt ze: ..."Op het podium voel ik me als een vis in het water. Wanneer de zaal in beweging komt en met je meevoelt, kan ik daar echt van genieten. Het podium geeft me ook de kans me volledig uit te leven. Vlamingen kunnen alleen in een bepaalde context zingen of musiceren, zoals tijdens de muziekles of in het koor. Wij zijn de spontaniëteit verloren"...
Op de vraag 'Zijn er bepaalde West-Vlaamse artiesten voor wie u veel respect voor hebt?' antwoordt ze:
..."Ik hou van rauwe, karaktervolle stemmen die allesbehalve perfect zijn. Ik stoor mij een beetje aan het ,,mooi zingen''. Niet alles hoeft juist te zijn, zolang je maar een bepaald gevoel kunt overbrengen. Zangers zoals Raymond van het Groenewoud of Flip Kowlier, die letterlijk vaak uit de toon vallen, apprecieer ik het meest. Ook al zijn hun teksten vaak onverstaanbaar, als luisteraar begrijp je onmiddellijk wat ze willen zeggen. Voor hen primeert de emotie, niet de noten of de toon. Ook Elsje Helewaut met haar lage, bijna mannelijke stem vind ik in die categorie fantastisch. Ze zingen ook allen in het Nederlands. We zijn te weinig trots op onze eigen cultuur en taal. Dankzij de oude teksten die ik bij Kadril zing, besef ik dat wij ook een rijk verleden en een bepaalde folklore hebben...."
Zie ook www.kadril.be.