Het avontuurlijke van Stuurboord Bakkebaard
Stuurboord Bakkebaard speelt vrijdag 8 november in de Melkweg in Amsterdam in het kader van het Crossing Border Festival. Onno Kortland (bas) en Timo van Veen ( zang, gitaar) begonnen de band, Marc Koppen (drums) kwam er later bij. Ze wonnen een muziekprijs in Haarlem, ontgonnen langzaam het clubcircuit en via een optreden op Noorderslag kwamen ze aan een platendeal met Munich. Chuc, geconstrueerd uit hun voorliefdes voor taal, Waits en absurde humor, werd goed ontvangen. Afgelopen zomer op Lowlands en vrijdag op Crossing Border. Danny Koks sprak voor muziekkrant OOR met de heren. Hier enkele citaten:
…Mark: In onze muziek zit altijd het avontuur om het elke keer anders te doen. De nummers zijn absoluut niet geschreven om ze elke keer op die manier af te werken. De ene keer gaat het deze kant op, de andere keer die kant. Dat is de spanning die ieder optreden nodig heeft. Soms gaat het minder, soms gaat het ook perfect (…) Een nummer ontstaat bij ons in tien minuten en naarmate we het vaker spelen ontwikkelt het zich. Niks drie repetities aan één nummer besteden. Het moet snel gaan, sfeer hebben, een ruwe schets zijn. En daar moet gaandeweg iets mee gebeuren. Is dat niet zo, dan vergeten we het gewoon…
…Een van de nummers op Chuck heet Los Saccos Para Espirador. Dat hebben ze uit de gebruiksaanwijzing van een stofzuiger. Een ander heet Ou est le Bon Bon. Mark: In studio Brussel kwamen we er achter wat sommige woorden van die tekst eigenlijk betekenen. Dat was minder mooi dan we dachten. Sta je een heel jaar 'parce que' te schreeuwen, komt er ineens een Belg op je af die vraagt waarom je de hele tijd 'omdat' roept…
…Timo: Onno en ik hebben altijd al een fascinatie voor taal gehad. Tijdens optredens doen we heel vaak dialoogjes in fonetisch Frans, Spaans of Deens. Sommige van onze nummers lijken best wel een beetje Amerikaans, tenminste zo zie ik dat dan, en als je dat dan in een onverstaanbaar Texaans accent inleidt… dat roept een bepaalde sfeer op…
…Mark: We weten onze muziek altijd wel aan te passen aan de zaal en het soort publiek. En als het echt minder is, hebben we altijd elkaar nog om op te focussen en plezier te hebben. Timo: Dat hebben we ook moeten leren. Vooral in het begin gebeurde het wel eens dat we helemaal instortten. Rafelden we de nummers af en durfden we niets meer te zeggen. Toen zijn we behoorlijk kwaad op onszelf geworden: rij je vierhonderd kilometer ergens naartoe voor een kutavond….