Nickel Creek: Als kind van zeven al op het podium
De groep Nickel Creek, die donderdag 23 januari in het kader van het International Folk Festival in 013 in Tilburg optreedt, grijpt terug op akoestische muziektradities als bluegrass en folk. Het zijn geen belegen Amerikaanse folkies, maar nog jonkies uit Californië. Het gaat om zus en broer Sara en Sean Watkins en vriend Chris Thile. Ze trekken in eigen land volle zalen. Het trio is er hot. De eerste titelloze cd loopt als een trein. Er werden er al 600.000 van verkocht. En ook in Nederland zijn de recensenten buitengewoon positief. De tweede cd, genaamd This Side, komt er aan. In de VS kwam het album op 2 binnen in de countrylijsten en op 18 in de reguliere album Top 200. In de media doen inmiddels termen als 'progressive acoustic' of ambi-grass' opgeld.
Peter Bartlema duikt in het jongste nummer van Heaven wat dieper in dit opmerkelijke succesverhaal. Hij sprak met de 21-jarige Chris Thile (mandoline), de even jonge Sara Watkins (viool en zang) en haar vier jaar oudere broer Sean (gitaar, mandoline en zang). Opvallend is de parallel met de opkomst van de jonge garde Vlaamse folkmuzikanten, die als kind al in aanraking met folk kwamen doordat ze aan de hand van hun ouders meegingen naar festivals, cursussen en concerten. Ook Chris, Sara en Sean zijn kinderen van folkies. Ze troffen elkaar elke zaterdag bij bluegrass-concerten. Er ontstaat een warme vriendschap. In Heaven vertellen ze:
…"Ik luisterde zeer intensief en wilde precies hetzelfde doen als zij", herinnert Chris zich. En Sara: "Ik was bijna vier toen ik begon met zingen. De viool volgde twee jaar later." Sean, haar vier jaar oudere broertje, is zich dan al gaan toeleggen op mandoline en vooral gitaar. Dat leidt al snel tot optredentjes. (…) "Toen ik zo'n twaalf jaar oud was bestonden we als band al een jaar of vijf", zegt Chris. …
Op de vraag of dat onder druk van trotse maar ook eerzuchtige ouders gebeurde zegt Sara: …"Ze vonden het gewoon belangrijk dat kinderen met muziek in aanraking komen, net als met wiskunde of een andere wetenschap. Een muzikale loopbaan was ons eigen initiatief, maar ze hebben ons vanaf het begin volledig gesteund en altijd heel duidelijk gemaakt dat we konden stoppen wanneer we wilden."…
…Als je jong en blank en Amerikaans bent luister je toch naar genres als hip-hop en metal? Sara: "Daar trokken we ons niets van aan. Ik ben pas met mijn vrienden over muziek gaan praten toen we ouder werden en begonnen te luisteren naar de dingen waar zij mee bezig waren." "We hadden ook meningsverschillen," vervolgt Chris. "Ik zei: Jullie muziek is niks. Als ze mij dan iets van een rockalbum lieten horen, speelde ik het na om te laten zien dat het heel makkelijk in elkaar zat."…
BASSIST
Met de vader van Chris als begeleider en bassist trekt het stel Amerika rond en wint tal van prijzen. Maar pa haakt af als Nickel Creek het steeds drukker krijgt, hij heeft immers ook nog een normale baan. Gevolg: een vacature voor een bassist. Sara: "We werkten met allerlei verschillende bassisten, maar kwamen toen tot de ontdekking dat het heel moeilijk zou worden een vierde lid voor Nickel Creek te vinden. Wij drieën hadden immers zoveel gemeen dat als er iemand met dezelfde autoriteit zou bijkomen alles uit balans zou raken. Dus besloten we het gewoon op ons drieën te houden."
…De Amerikaanse pers legt vooral een link met het O Brother, Where Art Thou?-fenomeen. "We profiteerden van de persaandacht voor O Brother", zegt Chris. "Maar muzikaal verschillen we behoorlijk van de muziek op die plaat. Alleen het soort instrumenten dat we bespelen is hetzelfde." Sean: "Wij zijn opgegroeid met bluegrass en dat soort materiaal. Maar het zijn meer de nieuwe vormen van bluegrass, vermengd met jazz en dergelijke." Chris: "Het is hetzelfde als met Ierse traditionele muziek: wat we daarvan hebben gehoord zijn voornamelijk de nieuwe dingen zoals Solas en Danú, hoewel we ook luisteren naar een groep als Planxty, die in zijn tijd erg vernieuwend was." Niet voor niets bevat This Side een versie van Andy Irvines Time Will Cure Me, ditmaal Sabra Girl geheten, terug te vinden op The Well Below The Valley, het tweede Planxty-album uit 1973…