Ryan Adams: Ik ben precies wie ik ben, ik hoef me
verdomme voor niemand te verontschuldigen
Communiceren doe ik zelf al met mijn publiek, daar heb ik de pers niet voor nodig, is een van de stellingen van de Amerikaanse alternative country ster Ryan Adams. Robert Heeg moest dan ook heel wat moeite doen om de eigenzinnige muzikant te spreken te krijgen voor een interview in de jongste Oor. Het is hem gelukt en het leverde mooie uitspraken op. Hier volgen er een paar:
…De muziekbladen van nu gaan niet over muziek, ze gaan niet eens over roddels. Er staat alleen maar in wie er momenteel beroemd zijn. En die beroemdheden worden je door een sponsor gepresenteerd. Ik weet dat, want ook mijn platenmaatschappij - Universal - heeft aanvankelijk veel geld uitgegeven om mij te brengen. Je koopt aandacht, en het maakt je echt kapot. Ik snap niet hoe mensen het overleven. Je wordt óf een lachertje óf je sort helemaal in zoals Mariah Carey en Whitney Houston. Logisch: je hebt immers uit niets een berg gebouwd, en daar val je dan vanaf. Je beeldt je in dat je een hoofdrol hebt veroverd in die bladen. De mensen die zich daaraan onttrekken, redden het meestal wel…
…Interviews als deze zuigen me emotioneel helemaal leeg. Er was een tijd dat ik er zes per dag deed, tweeëneenhalf jaar lang. Ik ging mezelf ervan haten, maar ook andere mensen, en tijdschriften. Ik walgde van alles. Maar als ik zei dat het me allemaal gestolen kon worden, zou ik liegen. Ik hou er ook namelijk echt van. Men kan me niet afpakken wat ik niet heb. Ik heb geen wereldfaam, geen rocksterrenstatus, geen miljoenen dollars. Wat ik wel heb is een eerlijke carrière. Ik ben precies wie ik ben, ik hoef me verdomme voor niemand te verontschuldigen. Maar als alles minder werd, als ik weer zes interviews per dag moest doen om dit vast te houden, dan zou ik dat zeker weigeren…
…Het mooie van moderne romanschrijvers als Larry Brown, Joyce Carrol Oates of zelfs Anne Rice, is dat ze naar de winkel kunnen gaan zonder dat iemand ze herkent. Ze kunnen je beste vrienden zijn, onder een pseudoniem schrijven en je complete karakter leegroven voor hun verhalen. Maar in mijn beroep kan alles wat ik zeg tegen me gebruikt worden. Wat ook meespeelt, is dat rock & roll en muziekbladen geen ene reet voorstellen. Probeer naar de aarde te kijken vanaf een andere planeet. Dan heeft alles wat men over je zegt in de muziekbladen, of zelfs wat ik doe, heel weinig te betekenen. Die rol moet je echt relativeren. Mensen die zichzelf aan het rock & roll-kruis nagelen, zich een missie toedichten, dat zijn fucking eikels…
. …Ik ben meer de rioolrat die wel doelen najaagt, maar alles wat hem aangereikt wordt met scepsis benadert. Ik steel kruimels maar als er een berg eten midden in de steeg staat, kom ik er niet in de buurt. Dat is rattenethiek (…) Ik ben ongelooflijk ambitieus, maar tegelijkertijd heel achterdochtig jegens dingen die ik op een presenteerblaadje krijg. Je weet namelijk nooit wat het is….
…Ik maak waarschijnlijk nog wel een paar platen. Totdat ik er genoeg van heb, dan ga ik waarschijnlijk wat anders doen. Ik doe dit nu allemaal en probeer er zoveel mogelijk plezier aan te beleven. De tijd moet maar leren hoe zwaar de tol is. Eind januari ga ik in elk geval weer de studio in. 2003 wordt mijn drukste jaar, dan ga ik harder dan ooit werken. Na een paar weken slapen zal dat wel weer lukken. Ik ga het alleen heel anders aanpakken, alles gaat voortaan zoals ik dat wil. Hoe succesvoller ik word, hoe meer ik de dingen op mijn eigen manier kan doen….
…Neil Young, tegen hem kijk ik echt op. Neil veegde de vloer aan met alle major labels, en kreeg daar waarschijnlijk jaren van shit voor terug. Maar uiteindelijk rest er niets dan respect voor hem. Hij had niet zozeer hits als songs die iedereen kent. Dat geeft mij wat vertrouwen. De meeste popmuziek uit de jaren zestig en zeventig was overigens geen wegwerpproduct. Neem de Jackson 5, The Association, Gloria Gaynor: dat was echt geen troep hoor. Ik weet niet of ik nog wel in de muziek van nu geloof. Maar in de jaren negentig kwam de alternatieve pop en dat maakte een hele hoop muziek dood. En nu is er helemaal niets meer…