Elly & Rikkert: wij schreven vanuit
ons hart - geld speelde geen rol
Het Vlaamse blad Humo vroeg zich af hoe het eigenlijk zou zijn met Elly en Rikkert? Elly Niemand en Rikkert Zuiderveld hadden in de jaren zeventig succes met platen als De Draad Van Ariadne en Parsifal of een nummer als De kauwgomballenboom. In een uitgebreid interview komen de tot de Here gekomen hippies aan het woord. Enkele citaten:
...Rikkert: Nu is het voor beginnende bandjes en artiesten veel moeilijke dan destijds voor ons. Die meiden van K3 weten volgens mij nu al dat ze er over een paar jaar mee zullen stoppen. 'We hebben een goede tijd gehad,' zullen ze dan denken, en daarmee uit. Vroeger keek je daar niet zo tegenaan (...) We proberen allebei cd's aan de man te brengen, en we maken allebei voorstellingen, maar de insteek is wel anders: wij zijn begonnen met vanuit ons hart te schrijven - geld speelde geen rol, Dat we er toen van konden leven, verbaasde ons, en dat verbaast ons eigenlijk nog steeds....
...Ellie: Dat mensen zó in het materiële duiken, zal mij altijd blijven verbazen, omdat ik nu eenmaal weet hoe onbevredigend het is...
...Rikkert: toen we zeiden dat het ons om Jezus te doen was, gingen een heleboel deuren in één keer met een grote klap dicht. Dat begreep ik wel: er bestaat bij de mensen een historisch gegroeide vrees voor preken, voor het neerzetten van iets absoluuts. Ik ben er zelf ook geen liefhebber van, maar toch kwamen wij wel af en toe zo over...
...Rikkert: Ik wou niet preken voor eigen parochie. Elly: We moesten wel eens vaststellen dat ons publiek uitsluitend uit christenen bestond. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Rikkert: Bob Dylan heeft het eind jaren zeventig, begin jaren tachtig ook beleefd, ten tijde van religieus geïnspireerde platen als 'Slow Train Coming'en 'Saved'. Allerlei christenclubs probeerden hem meteen in te lijven (...) In het begin hadden ook niet de wijsheid om daar voor honderd procent goed op te reageren, al hebben we wel altijd gepaste afstand bewaard, en dus nooit namens een bepaalde kerk of geloofsgemeenschap opgetreden...
...Rikkert: We kennen nu een soort verdriet dat we vroeger niet kenden. Het heeft met onze keuze te maken. Elly: Die schare fans die zich door die keuze van ons heeft afgekeerd. We zijn niet onkwetsbaar, en bepaalde kritiek doet ons best wel zeer. 'Elly en Rikkert? O ja, dat zijn die mensen die alleen nog 'halleluja' kunnenn zingen.' Terwijl wij maar één keer halleluja hebben gezongen, en dan nog wel in onze pré-christelijke tijd. Dat is niet eens moeite doen om te luisteren naar wat we écht zingen. Rikkert: Het vooroordeel doet ons pijn. In een persoonlijk gesprek wil ik daar nog wel eens tegen ingaan, meer doe ik niet. Maar Elly heeft wel eens een ingezonden stuk geschreven naar aanleiding van een stukje dat ze ergens las...
...Rikkert: Nu kunnen we stilaan weer terugkeren naar de pure fantasie, naar het scheppende, de verbeelding. Elly: En dus ben ik nu weer sprookjes aan het schrijven. Maar het heeft járen geduurd voor ik die draad weer kon opnemen...
...Elly: Ach, liedjes... Bob Dylan heeft van alles prachtig verwoord, to the point en wáár; hij heeft de machthebbers ontluisterd, maar heeft zijn werk de wereld veranderd? Neen (...) Ik heb Bob Dylan nog niet zo lang geleden bezig gezien: hij zingt wat liefdesliedjes, en wat liedjes die hij móet zingen omdat ze hem anders neerschieten: Blowing in the Wind en zo. Daar is ie dan drie minuten mee bezig en je denkt: 'Wat zingt hij nou toch?' 't Blijkt volgens sommigen Blowing in the Wind te zijn. 't Is in een bepaald opzicht tragisch dat je zo'n profetische figuur niet meer verstaat, maar aan de andere kant heeft hij dan weer een band bij zich die zo verschrikkelijk mooi muziek maakt - je smúlt ervan. Ik ben ook niet zo iemand die elke tekst van Dylan wil doorgronden: hoe raadselachtiger hoe mooier, vind ik. Dat geldt ook voor Leonard Cohen. Maar wat ik me afvraag is: 'Moet Dylan nog wel zo'n tweehonderd keer per jaar spelen?' Om ervan te leven hoeft hij dat toch echt niet meer te doen....