Schitterende biografie over Steve Earle
Lauren St John heeft een biografie geschreven over Steve Earle: 'Hardcore Troubadour, The Life and Near Death Of Steve Earle'. Ze beschrijft alle kanten van Steve Earle zonder partij te kiezen, constateert Gijsbert Kamer in De Volkskrant. In een aardig artikel recenseert hij deze biografie en stelt vast dat Steve Earle van de biografe Lauren St John geen voetstuk krijgt, "ze maakt een echt mens van hem. Een mens dat - en daar gaat veel aandacht naar uit - vooral prachtige liedjes kan schrijven". Kamer vindt Hardcore Troubadour een schitterend boek 'dat zo verfilmd zou kunnen worden'. Hier nog enkele citaten uit het verhaal van Gijsbert Kamer:
…Steave Earle liet zich voor Hardcore Troubadour uitvoerig en onvoorwaardelijk interviewen, net als alle andere betrokkenen; het levert soms schitterende lectuur op. Vooral omdat de auteur tegenstrijdige verhalen alle ruimte geeft. Keer op keer blijkt dan de versie van Steve Earle zelf het minst geloofwaardig. Ijdelheid is dus niet het belangrijkste motief voor Earle geweest. Het siert hem…
…Hij is een al rusteloosheid. Hij trouwt zes keer, waarvan twee keer met dezelfde vrouw. En wanneer hij drinkt of 'gebruikt', dan gaat dat in enorme hoeveelheden. Earles moeder is ervan overtuigd dat haar zoon pas tot bloei kon komen wanneer de chaos in zijn eigen leven compleet was. Wat Steve zelf beaamt. Met zijn beschermde middle class achtergrond móest hij wel enige spanning in zijn leven creëren, zodat hij in elk geval iets had om over te schrijven…
…Uit het boek komt hij naar voren als een lastig, nogal trouweloos mens, de hardwerkende managers rustig aan de dijk zet wanneer hem dat uitkomt. Ook zijn moeizame verhouding met zijn zus Stacey, die hij verwijt niet goed voor hem te hebben gezorgd, maakt hem niet direct sympathiek…
…In de zomer van 1994 is Steve Earle zo goed als opgegeven. Niet alleen heeft zijn heroïneverslaving hem in artistieke zin uitgeput, zijn fysieke gesteldheid is minstens zo slecht. Wanneer zijn jongere zus Stacey hem op een avond bezoekt, vindt ze een laveloos hoopje mens, dat geen teken van leven vertoont. Ze houdt hem, zoals ze wel vaker doet, een spiegeltje voor zijn mond om te kijken of hij nog ademt. Dit keer vertrouwt ze het niet, ze blijft die nacht bij hem en vraagt zich af of het voor iedereen niet beter zou zijn als hij voorgoed zou inslapen. Stacey kon het niet langer meer aanzien, met een schietgebedje vroeg ze om zijn heengaan. 'Maar natuurlijk, het gebeurde niet', zegt ze (…) 'en tot op de dag van vandaag voel ik me schuldig dat ik dat gewild heb.'…