Gerard van Maasakkers - Door dicht bij zichzelf te blijven,
komt hij het beste over
Gerard van Maasakkers (54, Nuenen) viert eind september zijn 25-jarig jubileum als liedjesschrijver - zanger. In de Volkskrant wijdt Frans van Schoonderwalt een mooi portret/interview aan hem: "vier lp's en zeven cd's rijker en live op het podium onweerstaanbaarder dan ooit". Hier een aantal citaten uit het verhaal dat afgelopen donderdag in de Kunst-bijlage van de Volkskrant werd gepubliceerd:
...Singer-songwriter, zoek daar maar eens een goed Nederlands woord voor. Dt is er gewoon niet. Liedermacher, dat spreekt hem wel aan. Jammer alleen dat in Nederland dat rare onderscheid tussen lied en liedje bestaat. Nee, folk is het al lang niet meer. En volksliedjes zijn het ook niet, al hoopt hij dat ze dat wel ooit worden. Hee, gaode mee en Cis Verdonk, die zijn na 25 jaar volksliedjes geworden. Maar vaak weten de mensen niet dat hij ze geschreven heeft. Brabantse chansons, die typering komt er nog het dichtst bij...
...Het lag voor de hand dat hij het tuincentrum van zijn ouders zou overnemen. Maar zijn hart lag elders. Al in het kerkkoor. Al bij The Spruce Valley Boys op kostschool Sparrendaal. Echte helden had hij niet. Elvis, daar had hij helemaal niks mee. Hij was eerlijk gezegd toch meer van As Tears Go by. Nou vooruit, als er toch een naam moet vallen: Willem Vermandere. Maar die stond wel een paar trapjes hoger....
...Gerard van Maasakkers werd beroepsartiest. Maar jongen, wa gaode toch doen, zei z'n moeder. Da kan toch nie blijven duren. Ze zou het nog vaker herhalen. Of: 't zal toch wel eens anders worden. En dan hij: dat zien we dán wel weer. Nu hangt zijn moeder ieder jaar de tourneelijst op in de huiskamer. Zijn vader: kan ze mooi kijken waar ge uithangt!...
...Meer dan 15 duizend werden er van zin eerste lp verkocht. Zijn platenbaas Munich hield het zelfs op 25 duizend. Hij stond er niet eens van te kijken (...) Na nog twee platen in dialect dreigde gevaar. Hij werd in een nostalgische hoek geduwd. Tot zijn eigen verbazing, want met nostalgie heeft hij niks. Hoogstens waren sommige onderwepen in zin teksten tijdloos, maar hij wilde er absoluut niet mee zeggen dat vroeger alles beter was. Integendeel. Dus dacht hij: ik moet er een moderner sausje over gooien. Dat betekende een band, en ook een andere platenmaatschappij, die van Johnny Hoes, toen met Doe Maar en Toontje Lager the place to be. Spieglen heette in 1985 de (vierde) lp en de ontvangst was matig. Zijn fans vonden het geen Brabantse plaat meer omdat hij elektrisch was. Er stonden ook jazzy nummers op. Dat was helemaal uit den boze. Men wilde die jongen met z'n gitaar en men wilde geen jazzbandje...
...De Vaste Mannen heet de begeledingsgroep die hem vanaf 1991 als een schaduw volgt (...) Met hen maakte hij vorig jaar de cd Vol Dagen die eindelijk ook zijn weerklank vond in noordelijk Nederland (...) Vermoedelijk omdat het muzikaal zo'n rijke cd is geworden. Vroeger hield hij zijn muzikanten nogal strak. Zó wil ik het hebben, zó moet het zijn. En nu zei hij: jongens, ik heb dit melodielijntje, deze tekst, laat eens kijken wat we daarmee kunnen. Dat bleek zoveel méér op te leveren, voor hemzelf, maar zeker voor de muzikanten die nu echt tot hun recht komen. Het klopt nu aan alle kanten...
...Lef, dát zit er in deze cd. Dat maakt het verschil. Verder is er niet veel vernaderd. Hij schrijft nog steeds over dezelfde soort dingen. Universele dingen, ook al kunnen ze heel particulier zijn. Zoals het lied over Jehan die bugel speelt in de fanfare. Een tekst die hij uit het leven greep, want Jehan is zijn vader....
...Hoe vaak hoort hij niet de verhalen van mensen in de zaal die met hun tranen worstelen. Hij gebruikt zijn taal zonder opsmuk, en misschien dat hij daarom iets gemakkelijker bij ze binnenkomt. Salve Regina, over de bedevaart naar Handel, ook zoiets. Ierder jaar gaat hij kijken, met een soort gretigheid, om zich te laten ontroeren. Maar toen het lied klaar was, durfde hij het bijna niet aan de Vaste Mannen te laten horen. Wat zullen ze zeggen: Waar komde nou toch mee aan? Kan ik die ontroering wel laten horen? Hij liet het toch horen. Hij zou wel gek zijn geweest als hij het niet had gedaan. Want eenmaal de drempel over durfde hij vaker emotie aan te boren, zonder in een smartlap te vervallen. Door dicht bij zichzelf te blijven, komt hij het beste over, dat hebben de jaren hem geleerd....