Emmylou Harris: Elk liedje kan mijn laatste goede nummer zijn…
Emmylou Harris heeft met Stumble Into Grace opnieuw een indrukwekkend album afgeleverd. Na Red Dirt Girl uit 2000 is dit de tweede plaat waarvoor ze nagenoeg alle liedje zelf schreef. Ariejan Korteweg had voor de Volkskrant een gesprek met haar in een Amsterdams hotel. Dat leidde tot een fraai verhaal gisteren in de Kunst Bijlage van de Volkskrant. Hier enkele citaten:
…Het was producer Daniel Lanois die haar aan het schrijven bracht, vertelt ze. Voor haar is dat een droom en een nachtmerrie tegelijk. 'Ik ben een angstige schrijver. Ik dwing me om alle songteksten gereed te hebben voordat de muzikanten de studio ingaan. Er zijn songs waar ik maanden aan sleutel. Als je covers doet, is de keuze bijna oneindig. Nu ben ik beperkt tot wat ik zelf heb verzonnen. En het is niet zo dat ik uit een overvloed kan kiezen. Elk liedje kan mijn laatste goede nummer zijn.' Met een bescheiden glimlach: 'Al schrijf ik nog te kort om een writer's block te kunnen hebben.'…
…De totstandkoming van dit album noemt ze een open proces. 'Ik wist niet precies waar het heen zou gaan, maar geleidelijk ontstonden vrouwelijke contouren. Als je ouder wordt, vind je houvast aan de gedachte dat je je vrouwelijkheid nooit verliest. Dat wilde ik in de muziek exploreren….
…De muziek op Stumble Into Grace is complex en dramatisch, vaak ook slepend traag. Zou je een overheersende invloed moeten aanwijzen, dan is het eerder folk, het genre dat Harris ooit als jong zangeres omarmde. Maar dan ontplofte folk, met alle ruimte voor onderzoek. In de arrangementen hebben klassieke country-instrumenten als banjo, fiddle en (steel)gitaar hun plaats afgestaan aan orgel, accordeon en veel moeilijk herleidbare klankflarden. De invloeden lopen uiteen van de Fiji-eilanden en Joan Baez tot, vooral ook, de soundscapes van Daniel Lanois, al is het dit keer Malcolm Burn die de productie deed….
…'Ooit had ik de country nodig, zodat ik een vertrekpunt had, en grenzen die ik kon overschrijden. Nu loop ik alleen tegen mijn eigen beperkingen op. Mijn stem leent zich niet voor alle soorten muziek. Jazz is voor mij niet weggelegd. In de tijd dat ik veel met de Chieftains werkte, overwoog ik een Ierse show te doen. Maar het ontbreekt me aan het zelfvertrouwen daarvoor. Wat me wel aantrekt is het quebecois, de Frans-Canadese muziek, die ik ken dankzij Kate en Anne McGarrigle. Dat heeft voor mij een ongelooflijke charme.'…
…In het nummer Time in Babylon wast Harris haar luisteraars flink de oren. Terwijl we ons in de warenhuizen vergapen aan Gucci en Prada, en onze mankementen met silicoon-implantaten camoufleren, hebben we niet door dat de wereld doldraait en we onze kinderen een onleefbare erfenis nalaten. 'Politieke statements zijn eigenlijk niets voor mij', zegt ze verontschuldigend (…) De tekst ontstond als een commentaar op al die belachelijke gewoontes die we ons aanwennen. Als je maag van streek is, neem je een pil, in plaats dat je je afvraagt of je je voeding moet veranderen. Als je ongelukkig bent of te kleine borsten hebt: dezelfde remedie. Ik weet niet hoe dat elders in de wereld is, maar Amerikanen willen zich niets ontzeggen en ontkennen al hun problemen….
…'In de tijd dat de oorlog met Irak dreigde, was ik met Jill Cunniff, de co-auteur, in New York. Daar mengden we ons, in de snijdende kou, onder de honderdduizenden demonstranten tegen de oorlog. Dat protest is compleet genegeerd door de regering. Het gaf ons het gevoel dat onze beschaving zal imploderen omdat we zo op ons zelf en onze eigen behoeften gericht zijn. Terwijl ik ervan uitga dat leven en lijden onlosmakelijk verbonden zijn.'…
…Ze vertelt dat ze een tape van het album liet horen aan een vriendin, die prompt begon te huilen. 'Ik wist dat ze begreep waar ik het over heb, ook al zijn haar ervaringen anders dan de mijne. Het is een universeel gevoel, maar tegelijk ook sterk vrouwelijk. Preciezer kan ik het niet zeggen. In elk geval is dat het effect wat ik wil bereiken'…