-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
We hadden al even geen nieuwe liedjes gehoord van Gerard van Maasakkers, maar dat maakt hij in zijn nieuwe programma Ik Loop weer ruimschoots goed. De inspiratie is terug en hoe! Gisteravond bij de voorpremière in het Parktheater in Eindhoven liet de in het Belgische Gent wonende Brabantse bard horen dat zijn hart nog volop klopt voor liedjes met een ziel in de veelal luchtige toon die we van hem kennen.
Hij krijgt onverwacht een cadeautje van een kind en klungelt even met wat hij het touw van zijn gitaar noemt. Hoewel hij al enkele try-outs gehad heeft lijkt hij in eerste instantie wat nerveus bij deze voorpremière van het programma Ik Loop. Maar vanaf het moment dat Gerard van Maasakkers in zijn eentje met gitaar Cis Verdonk inzet klinkt het vertrouwd en de nieuwe liedjes maken indruk.
Oud werk krijgt nieuwe arrangementen voor de triobezetting met Mike Roelofs (toetsen, percussie, bas) en Frank Cools (ukulele, gitaar, bas en melodica), met wie hij ook al 40 Jaar Liedjes heeft gedaan. Het geheel klinkt veelal sober, vaak subtiel en de liedjes komen mooi tot hun recht. Heerlijk is de tweetalige versie van C’est Mon Bateau / Bootje Van Krantenpapier (van Jo Lemaire, zat ook al in het duoprogramma met Cools vol favoriete Belgische en Nederlandse liedjes), waar Roelofs nu aanvult met een sea drum, “zullen we afspreken dat dat de zee is?” Geen probleem, er is niet eens veel fantasie nodig om hierbij weg te dromen. En de bezoeker wordt ook meegenomen naar Nuenen (o.a. De Aardappeleters) of Zuid-Afrika ('t Kumt Zoals 't Kumt, met het mooie verhaal over Giepie de Villiers en een nieuw stuk, waarover zo meer), "mar ge kunt rustig blijven zitten hoor", zo verzekert hij laconiek.
Maar zoals gezegd is er ook veel nieuw werk. Een zestal sterke eigen stukken en nog een paar fraaie bewerkingen. Een voorproefje had ik al gehoord door een postje op Facebook, Ik Hou Jou is een fijn liefdesliedje, met een positief gevoel maar zonder dramatisch gedoe, iets waar Van Maasakkers een meester in is, Roelofs fluit en zingt lekker samen met Cools de outro.
Deze avond is er echter eerst Mea Culpa, hij vertelt er niks bij, maar de licht filosofische tekst spreekt direct aan en doet gelijk uitzien naar de andere nieuwe stukken en die stellen bepaald niet teleur, integendeel zelfs, de ontroering slaat volop toe bij Kathedraal Van Populieren. Zo'n 20 jaar geleden vertaalde hij al een nummer van Ad van Meurs, nu doet hij dat weer om deze singer-songwriter met een prachtig repertoire te eren. En hij blijft zo heerlijk dicht bij het origineel (Cathedral Of Pines) over een Vietnamveteraan, wat mij betreft heeft hij hier zonder meer de ziel van het lied weten te raken. Gelukkig kan ik even bijkomen met het vrolijke Zo Zit Zjeraar Nie In Mekaar, waarmee hij heel terloops de minder leuke aspecten van social media en de huidige meningencultuur aankaart. Het riedeltje tuptududup... blijft in de pauze (en zelfs daarna nog) gemakkelijk hangen.
In de tweede set krijgen we nog meer fraais, met het melancholieke Verdwalen (muziek van Hein van de Geyn, een in Zuid-Afrika wonende bassist die jarenlang Toots Thielemans begeleidde, Van Maasakkers schreef er de tekst bij), Roelofs zorgt voor de bijpassende sfeer op piano, Cools vult aan met zijn lijf als trompet. Bijzonder is Brug Over De Rivier, een gedichtje van Arnold Lobel op muziek gezet door Rembert de Smet, dat Gerard past alsof het hem gegoten zit.
Verrassend is de hertaling Naor De Knoppen van Naar De Wuppe. In België kent iedereen het van Het Zesde Metaal, in Nederland is schrijver Wannes Capelle helaas niet zo beroemd, de man schrijft goede teksten. Roelofs pakt er een drummetje bij, Cools de bas en zo stevig heb ik Van Maasakkers sinds de optredens met De Vaste Mannen niet gehoord maar het bevalt me, al is het muzikaal een buitenbeentje in het geheel. En over de Vaste Mannen gesproken, in de tweede set is er nog een mooi eerbetoon aan zijn voormalig bassist Rinus Raaijmakers, die de muziek schreef voor D’n Boom, een lied dat gemaakt werd voor de NCRV, die destijds vroeg om een bijdrage voor een project over het scheppingsverhaal. Het overlijden van Rinus vorig jaar geeft het lied extra lading, dus dat dit gevolgd wordt door een lekker humoristisch verhaaltje over verhuizingsperikelen (Wa Moet Er Allemaol Mee) is niet meer dan logisch.
En dan zijn er wat mensen uit zijn omgeving weggevallen, er staan dus heel wat prentjes op de boekenplank, en hoewel er zelfs eentje bijzit van iemand van amper 30 wordt Zoveul Prentjes geen zwaar lied. Zoals we van hem gewend zijn blijft de toon luchtig, maar weet hij tegelijkertijd in je gevoel door te dringen.
Na afloop is Van Maasakkers vermoeid, maar er is ook een zekere opluchting in zijn stem te bespeuren, hij heeft zelfs alweer zin om nog meer nieuw werk te gaan schrijven. Als hetgeen in zijn hoofd rondborrelt dezelfde kwaliteit krijgt als wat ik deze avond heb gehoord dan zit er nog heel wat moois in het vat. Eigenlijk wil ik het programma gewoon nog vaker horen, een avond is niet genoeg om de nieuwe liedjes goed te kunnen doorgronden. Het is dan ook goed om te horen dat er een cd op komst is. Die wordt zo half november verwacht, er zijn nu ook opnamen gemaakt, daar wordt indien nodig nog wat aan bijgewerkt en dan kan iedereen thuis verder gaan genieten. Wat hij deze avond heeft laten horen is voor mij alvast balsem voor de ziel.