I Muvrini irriteert met middle of the road wereldmuziek
- door Paul -
Met enige huiver de trip naar Utrecht ondernomen. Om twee redenen: Vredenburg staat niet echt bekend
vanwege zijn geweldige akoestiek en het muzikale pad wat I Muvrini de laatste jaren inslaat roept ook de nodige vraagtekens op. Een half uur voor aanvang waren we in de zaal. De echte diehards waren (zo hoorden we) al ruim een uur van te voren aanwezig. Ons restte een plaats boven in de zaal, schuin voor het podium. Daar moet je niet zitten bleek al gauw. Vervormd geluid, sommige stemmen die maar matig doorkwamen en een elektrische(!) gitaar die nauwelijks hoorbaar was.
Eigen schuld zal de lezer denken, moet je maar eerder komen. Dat dacht ik zelf eigenlijk ook dus ik nam me
voor me mee te laten slepen door de muziek en sfeer. Dat bleek een onmogelijke opgave. De muziek die I Muvrini
nu maakt ligt wel erg ver van wat de groep vroeger maakte. De fabelachtige, a-capella, polyfone zang was slechts in een paar nummers te horen en vormde meteen het spaarzame hoogtepunt van het concert.
Wat verder restte was een strak geregiseerde set met dito lichtshow. De nummers kenden een zeer voorspelbare opbouw: we beginnen een beetje ingetogen en als het saai begint te worden voegen we wat instrumenten en
zang toe. Daarbij staat de Corsicaanse traditie al lang niet meer centraal. I Muvrini eet van meer walletjes:
"Vogliu" is niet veel meer dan een Spaanse commerciële meezinger en in I Belli Ghjarni is door de toegevoegde whistle wel erg Iers geworden. Daarnaast nog wat Afrikaanse invloeden en dat was het dan zo'n beetje.
Vanwege de commercie misschien? Ik denk het wel. In een nummer als Un Sogni pé Compa (op Umani, hun
laatste CD) laat I Muvrini horen nog steeds veel in huis te hebben. Het is echt jammer dat de groep geen
duidelijke muzikale keuze durft te maken. Of eigenlijk wel: een beetje "middle of the road" wereld-muziek maken waar niemand zich een buil aan valt.
Het gedrag van voorman Bernardini wekte ook de nodige ergernis op. Zo werd iemand uit publiek gevraagd een Frans nummer in het Nederlands te vertalen. Een wat oudere heer kweet zich naar vermogen van deze taak.
Terwijl het publiek al lang wist waar het nummer over zou gaan stond hij nog hakkelend aan een adequate
vertaling te werken. De zaal vond het prachtig, ik niet.
Nog stuitender was het gedrag van Bernardini nadat een nummer beëindigd was. Als de bijval van het publiek
niet luid genoeg was bracht hij vragend de hand achter de oorschelp en stak een vinger in de lucht. Dit niet één keer maar meermaals. Het kritiekloze publiek ging er graag in mee.
Evenzo in de onvermijdelijk samenzang aan het eind van het concert. Ik denk dat die wel zo'n 15 minuten in
beslag nam. "Denk" schrijf ik want wij hadden inmiddels de zaal verlaten. Bij het passeren van de uitgang van Vredenburg was het publiek nog duidelijk hoorbaar in haar massale samenzang. Brrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!
Gezien: I Muvrini in Vredenburg 27/11.
Michael de Jong en Freddie White 
Michael de Jong en Freddie White live
bij de BRTO: Twee uur chicken skin music