Je gelooft in Ierland of je gelooft er niet in
Folkgroep Brenn, die Ierse muziek speelt. laat zich leiden door het geloof. Zaterdag 22 november trad de groep op in Ede. Voor de Gelderlanderreden om Antonie den Ridder er op af te sturen en eens te laten beschrijven hoe geloof in de Here en Ierse folk samengaan. Normaal gesproken citeren we uit zo'n recensie. Maar in dit geval doen we Den Ridders recensie te kort door enkele stukjes uit hun verband los te rukken. Zijn verslag was dermate boeiend dat we het mensen buiten het verspreidingsgebied van De Gelderlander niet willen onthouden. Voor één keer dus een recensie uit een andere medium integraal op Folkforum.nl. Lees mee:
Door ANTONIE DEN RIDDER
Hoe komt een mens toch aan zulke vreemde ideeën over Ierland en zijn volksmuziek ? Na een avondje Ierse muziek, verzorgd door de Edese folkgroep Brenn in Cultura, slaat de twijfel toe. Waren het niet De Dubliners, die het misverstand hebben gevoed met vrolijke, liederlijke liedjes over Ierse helden en vagebonden? Ging 'The Wild Rover' niet over een dronken, jonge nietsnut, die voor de zoveelste maal zijn oudjes verzekert nooit meer te zullen drinken? De, uit acht personen bestaande, Iers/Keltische muziekgroep Brenn rekent af met dit éénzijdige beeld.
Het romantische nationalisme van de Ieren is te beschouwen als een omhelzing van christelijke waarden en normen. En de liederlijke drankgelagen, waarover 'The Wild Rover' verhaalt, als een uiting van levens- en feestvreugde. Het eiland van smaragd is in feite een aards paradijs, waar de behoefte aan eten, drinken en slapen niet bestaat en Jezus Christus het ononderbroken licht is. Vertel dat maar eens aan een Ier, maar er waren opvallend weinig Ieren in de zaal. Wel veel enthousiast meeklappende Edenaren, die oor hadden voor Psalm 100 in Ierse saus, voor een stichtelijk woord van een als middeleeuwse monnik uitgedoste bard en voor wat tapdansen á la Riverdance.
"De liefde voor Ierland wordt bij mij vooral gevoed door bezoekjes aan de Vakantiebeurs in Utrecht", bekent een spraakzame vrouw in de pauze. Hetgeen het plotseling uiterst begrijpelijk maakt, waarom steevast een idyllisch diaplaatje bij ieder nummer op het grote scherm wordt geprojecteerd. Ierse meren, Ierse kusten en Ierse heuvels. Zelfs de jazzdeuntjes die Brenn in haar repertoire heeft opgenomen, klinken Iers. Ik begin te begrijpen, dat wij allen Ieren zijn, vervuld van heimwee naar ons verloren eilandparadijs.
En de middeleeuwse monnik, die regelmatig het muziekoptreden onderbreekt, voegt er het zijne aan toe. Vrienden dienen elkanders zwakheden te vergeven en goede daden in Iers hardsteen gebeiteld vast te leggen voor de eeuwigheid.
Brenn speelt verder, de zangeres zingt met verheerlijkende blik, zij het niet altijd geheel zuiver, het publiek klapt en een enkeling laat zich zelfs verleiden tot een dansje. In een finale doen de zwartgeklede dansjongens en dansmeisjes met de voorgeschreven strakke gezichten nog eenmaal hun folkloristische act. En het publiek roept na de toegiften nog maar eens om 'The Wild Rover'. Gelukkig gaat Brenn daar niet op in. Een afsluiting in de vorm van een quasi-smeekbede om vergiffenis van een volhardende drinkebroer, zou het herschreven imago van Ierland ernstige schade berokkenen. Je gelooft in Ierland of je gelooft er niet in.
Gezien: Iers/Keltische muziekgroep Brenn, Cultura te Ede. 22/11