Imitatie zonder
sprankje originaliteit
Johnny Irion - Unity Lodge - Yep Rock Yep 2035
Er zijn meer voorbeelden van muzikanten die aan het begin van hun carrière vergeleken worden met grootheden uit het verleden. Daar bewijst men over het algemeen die muzikant geen dienst mee. Het schept, vaak misplaatste, verwachtingen die niet waar gemaakt (kunnen) worden.
Zo verschenen in de muziekpers verhalen over de nieuwe CD van Johnny Irion, Unity Lodge, waarin vergelijkingen gemaakt werden met Gram Parsons en zelfs Neil Young. Een beetje terughoudendheid lijkt me raadzaam na het beluisteren van deze CD.
De CD telt 10 nummers en duurt nog geen 35 minuten. Wel erg krap voor een volwaardige CD (waarvoor waarschijnlijk ook de volle mep betaald dient te worden).
Ouderwetse country-rock en honky-tonk in de letterlijke zin van het woord. Hier en daar doet Irion wel erg zijn best als Neil Young te klinken (luister eens naar Think Tank). We hebben het allemaal al eerder gehoord.
Het imiteren van grote namen zonder een sprankje originaliteit of grote begaafdheid. Dat geldt voor de muziek (hier en daar wel een aardig stukje Dobro) maar ook voor de teksten. Alle cliché's komen weer voorbij. In één zin samengevat: "On the road longing for my baby". Die "baby" zal in dit geval Sarah Lee Guthrie zijn, dochter van Arlo Guthrie en levensgezellin van Irion. Zij neemt op deze CD de backing vocals voor haar rekening.
Ook de overige begeleiders (drums, bas, piano, pedal-steel) van Irion kunnen mij niet bekoren. Plichtmatig, saai. Je zou wensen dat de remmen eens een keer echt los werden gegooid. Dat gebeurt dus niet. Ik denk dat je als liefhebber beter bedient bent met de aanschaf van een "echte" Gram Parsons of een vroege Neil Young.
Paul - Waardering: 5