Sterke opening
kent geen vervolg
Karan Casey - Distant Shore - Shanachie 78053
Karan Casey levert met Distant Shore een vierde solo-produkt af (inclusief één kinder CD). Geen Ierse traditionals op deze CD, in die zin dus een breuk met het verleden. Wel 2 traditionals (Schots/Engels) en 9 nummers van gekende namen, waaronder Ewan McColl, John Spillane, Billy Bragg en Tim O'Brien.
Beetje gemengde gevoelens na het beluisteren van deze CD. Laat ik maar positief beginnen. De eerste vier nummers van de CD zijn sterk. De opener Distant Shore (Billy Bragg) vind ik het beste nummer van de CD. Vooral Robbie Overson (op 12-snarige Rickenbacker) overtuigt. Dat doet hij overigens nog een keer op akoestische gitaar in Just a Note.
Karan Casey toerde in het kader van "The Crossing" met Tim O'Brien. Tijd voor een wederdienst dus. Dit in de vorm van de song Another Day. Een stevig intro (Solas-achtig), daarna mooie vocalen van O'Brien/Casey en een opmerkelijke rol voor de Amerikaan Dirk Powell op banjo. Verfrissend, de aanpak in deze nummers.
In Song of Lies en Quiet is the Night horen we Casey op haar sterkst. Rustige ballads (respectievelijk Spillane, Casey) met ingetogen begeleiding.
Vanaf nummer 5 gaan er wat mij betreft een aantal zaken mis. The Ballad of Timothy Evans (Ewan McColl), is een indrukwekkende aanklacht tegen de doodstraf. In het verleden o.a. op indringende wijze vertolkt door Christy Moore (Whatever Tickles Your Fancy -1975). In de aanpak van Casey kent het nummer een merkwaardig haastige, nonchalante uitvoering. Het nummer wordt bijna afgeraffeld. Hetzelfde gebeurt nog eens in de traditional Four Loom Weavers. Waarom toch die haast? Vergelijk dat bijv. eens met de vertolking van Neil Woollard (Rag Foundation).
In de Schotse traditional "Lord MacDonald's" is Karen Casey volledig afwezig. De stem die we in dit nummer horen is van Karen Matheson (Capercaillie). In de uitvoering ook een echt Capercaillie-nummer en daarom niet passend op deze CD. Ik begrijp niet goed hoe dit nummer op de CD is gekomen. Gebrek aan materiaal? Met nog geen 41 minuten sowieso geen "langspeler". Of heeft het feit dat Donald Shaw (ook Capercaillie) de produktie deed hier iets mee te maken?
Nog een misser. Het prachtige Bata is Bóthar (John Spillane) kent een sterk begin met Mel Mercier op Berimbao en Ewen Vernal op contrabas. Het nummer wordt uiteindelijk toch nog om zeep geholpen door bijzonder beroerde (mannelijke) vocalen. Het hoesje geeft helaas geen uitsluitsel wie hier aan het "zingen" is.
De CD besluit met het bekende "Jute-Mill Song" (Mary Brookbank),oorspronkelijk Schots maar door gebruik van banjo en fiddle wordt het hier een echt Amerikaans nummer. Goed!
Samenvattend: sterke opening kent geen vervolg. Je hoort wel dat Casey iets verder durft te kijken dan de traditie. Door haar keuze van gastmuzikanten (O'Brien, Powell) krijgen sommige nummers een aangenaam Amerikaans tintje. Helaas niet ver genoeg doorgevoerd. Ook in de keuze van het repertoire is Casey niet altijd even gelukkig.
Karan Casey treedt de komende dagen her en der op in het kader van een tournee samen met Michael McGoldrick en zijn akoestische band The Michael McGoldrick Experience. Aanstaande woensdag 26/03 geeft dit gezelschap een eenmalig concert in Nederland en wel bij Folkclub No Frontiers in De Serre in Schiedam. Daarna zijn er drie concerten in België: 27/03 cc De Borre in Bierbeek, 28/03 Botanique Brussel en 29/03 't Folk Dranouter.
Op 19 april treedt Karan Casey op in Vlissingen in het kader van de "Celtic Nights".
Paul - Waardering: 7