Bob Dylan laat in Brussel verpletterende indruk
Peter Mestach was er zondag in Brussel bij. Bob Dylan speelt beste concert in België totnogtoe, concludeert hij in zijn recensie in De Standaard. In Oberhausen was Dylan een avond ervoor nog geregeld de weg kwijt, maar in Vorst-Nationaal revancheerde hij zich voor 9000 toeschouwers met een ruim avondvullend concert. Over een maand, op 2 juni, treedt Dylan op in Ahoy, Rotterdam. Enkele citaten uit De Standaard:
…Dylan ziet er dezer dagen uit als een replica van Hank Williams: in een wit western maatpak en met een zwarte Stetson op het hoofd dirigeert hij zijn band alsof die in een saloon in Nashville staat. Maar wanneer Dylan en groep iets over achten openden met ,,Hallelujah, I'm ready to go'' (als hillbilly gearrangeerd), keek de zaal met torenhoog respect toe: deze man is uitgegroeid tot dé rondreizende vertegenwoordiger van alle typisch Amerikaanse rootsstijlen (,,americana'')…
…Zijn band draagt natuurlijk in grote mate bij tot de ontspannen manier waarop Dylan musiceert. Met een klasbak als Jim Keltner achter de drums evolueerde een huppelend ,,Tweedle dee and tweedle dum'' (een van de vijf songs die hij uit de nieuwe cd, Love & theft, speelde) tot rockabilly waarop totnogtoe enkel Carl Perkins een patent had. En toen de multi-instrumentalist Larry Campbell de viool bovenhaalde voor een adembenemend ,,If you see her, say hello'' lag Vorst aan Dylans voeten. Nooit eerder haalde de bard zo sterk uit, nooit eerder zong hij zo intens en zuiver…
…Een aantal klassiekers liet hij voor wat ze waren. Liever concentreerde hij zich op bij momenten briljante lezingen van poëtische hoogstandjes zoals ,,Visions of Johanna''. Broos, teder en ter plekke voorzien van grappige tekstaanpassingen (of herhalingen, maar dat is Dylan)...
…Na bijna twee uur verliet Dylan het podium om terug te komen voor een lange reeks bisnummers. Daarin kreeg Vorst een aantal klassiekers, maar ditmaal concentreerde de uitvoerder zich wél op die extra ronde. ,,Love sick'' betekende vijf intense minuten. En zelfs een tourstable als ,,Like a rolling stone'', met alle zaallichten aan en een massa die tot in de nok uit de bol ging, zat weerom vol vitriool en gif voor een met uitsterven bedreigde vrouwenkaste…
…Bijna een half uur later kwam een onvermoeibare cabaretier nog eenmaal terug voor een mokerhard ,,All along the watchtower'', dat nog dreigender klonk dan wat Jimi Hendrix en Neil Young er samen in hun beste dagen mee deden….
Lof van de recensenten blijft Bob Dylan achtervolgen na concert in Ahoy
Bob Dylan gaf afgelopen donderdag een concert in Ahoy in Rotterdam. Zaterdag konden we op
Folkforum nl. al wat laten zien van de zeer lovende recensies in de vrijdagse
avondbladen NRC en Het Parool en die van het vrijdagse Rotterdams Dagblad, die overigens ook zaterdag
in tal van Wegener dagbladen terug te vinden was. Nu komen daar nog eens recensies bij van bladen
als De Telegraaf, het Algemeen Dagblad en De Volkskrant. Zelden waren al deze bladen het zo eens als nu.
Bob Dylan krijgt veel voor elkaar...
De Volkskrant
Gijsbert Kamer, toch lang niet altijd de meest positieve recensent, gooit in De Volkskrant eindelijk weer eens
alle remmen los in zijn slotzin:
... Deze Dylan vergeten we nooit meer…
en:
…Dylan was in topvorm. Wie hem met zijn uitstekend op elkaar ingespeelde begeleiders aan het werk zag,
begreep pas echt wat een rommeltje hij er voorheen van gemaakt had, en dat hij niet alleen op zijn
laatste platen maar ook live een periode van creatieve bloei doormaakt….
…Een Bob Dylan die nummers van zijn nieuwe plaat speelt, was altijd al een uitzondering,
donderdag behoorden liedjes als Summer Days, Lonesome Day Blues en vooral het slepende Sugar Baby
tot de hoogtepunten…
…En wat was ie toch goed bij stem. Waar Dylan-songs vaak vooral murmelend werden voorgedragen,
wilde hij nu eindelijk weer eens echt zingen. Met een schitterende Tangled Up In Blue en, misschien
wel 't mooist, Blind Willie McTell tot gevolg…
Algemeen Dagblad
Het Algemeen Dagblad stuurde Nico Heemelaar naar Ahoy. Hier enkele citaten uit zijn recensie:
…Behalve tijdens het voorstellen van zijn bandleden wisselde hij geen woord met het publiek.
Na afloop kon er nog net een knikje van af. Maar ook zonder franje was het opnieuw bijzonder
wat de veteraan en zijn kompanen voorschotelden…
…wie het meer geproclameerde dan gezongen Mr Tambourine Man niet kon thuisbrengen, zou bijna
zweren dat hij dit nummer pas de avond ervoor had geschreven…
…Speellijsten van Dylan zijn altijd verrassend. Van de 21 nummers die hij zong, kwamen er slechts negen
overeen met het concert dat hij eerder deze week in Brussel gaf. Zijn fanatieke begeleiders hadden geen enkele moeite met het gegoochel. Als er ergens een steekje viel, dan kwam dat niet van hen, maar van
de schorre maestro zelf…
De Telegraaf
Voor Ron Peereboom Voller kon Dylan, blijkens zijn recensie in De Telegraaf, ook niet stuk. Enkele citaten:
…dik twee uur lang songs uit het oeuvre van een gelauwerde ster, zwaar leunend op country en countryrock… …Vooral het eerste uur werd gedomineerd door die hervonden liefde: allereerst akoestisch, om het later
elektrisch nog eens dunnetjes over te doen….
…de man die al vier muziekgeneraties heeft beïnvloed schuwde vernieuwing niet, had arrangementen
aangepakt, opgeschud of op z'n kop gezet. De gruizige nasale stem, het gekromde lijf, z'n simpele maar doeltreffende gitaarspel, de bejubelde teksten; de bekende ingrediënten bleke dankzij alle voornoemde toevoegingen verrassing genoeg te bieden….
Zaterdag publiceerden wij al onderstaande citaten.
Louis Du Moulin het Rotterdams Dagblad:
…zijn rentree gisteravond in het uitverkochte Ahoy' werd vooral een gedenkwaardig avondje omdat His Royal Bobness en de zijnen zich openbaarden als een buitengewoon hecht kwintet….
…Natuurlijk voerde Dylan vrijwel aldoor de boventoon, maar wel in ongelooflijk fraai samenspel met gitarist Charlie Sexton, multi instrumentalist Larry Campbell, (contra bassist) Tony Garnier en drummer Jim Keltner. Waarmee uiteraard meteen is gezegd dat de oude meester vlijmscherp was en zich ook niet zo superieur opstelde als in het verleden maar al te vaak. Zeer veelbetekenend in dat laatste verband waren zijn korte amicale onderonsjes met zijn bandleden na bijna ieder nummer….
…Saint Bob was erop uit om zoveel mogelijk verse subtiliteiten te laten overkomen in het grotendeels
bekende repertoire. Mooiste voorbeeld: de voorlaatste toegift 'Blowin' In The Wind', ingetogen vertolkt als zelden tevoren, maar ook doorspekt met verrassende meerstemmige uithalen. Het relativerende, clowneske sprongetje en de zelfspottende grijns waarmee Dylan de vorige keer afscheid nam bleef ditmaal (na een dampende uitvoering van 'All Along The Watchtower') achterwege. Terecht, omdat hier tweeënhalf uur een uitgebalanceerd collectief op de toppen van zijn kunnen had gespeeld….
Jan Vollaard in NRC:
…Nu hij deze maand 61 wordt, keert Dylan terug naar de stijl en de sfeer van de blues- en swingmuziek waarmee hij opgroeide in de jaren veertig van de vorige eeuw. Zijn goed ingespeelde band heeft de bezetting en het instrumentarium van een ouderwets country-ensemble, gemodelleerd naar The Drifting Cowboys van Hank Williams. Contrabas, steel-gitaar en mandoline stellen Dylan in staat om authentieke western swing en honky tonk te spelen, naast de immer aan verandering onderhevige arrangementen van zijn succesnummers…
…Toch is het juist het fanatisme waarmee hij elke avond weer variatie nastreeft, zowel in de repertoire-keus
als in de uitvoering, die Dylans concerten de moeite waard houden….
…het was opvallend hoe goed Dylan en band op dreef waren in de nieuwe songs Sugar baby en Summer days, voorzien van een jazzy swing die bij het overwegend uit veertig-plussers bestaande publiek in goede aarde viel. De klassiekers Masters of war en Tangled up in blue werden losjes uit de mouw geschud, net als Wicked messenger dat als excuus voor een harde rockjam diende. Ondanks zijn strenge gezichtsuitdrukking had Dylan er kennelijk voldoende plezier in om het tweeëneenhalf uur op het podium vol te houden, inclusief lange gitaarsolo's….
…Het was hoopgevend dat Bob Dylan juist zijn nieuwe nummers een vuur mee wist te geven dat hij lang
niet kon oproepen….
…De folktraditie is bij Bob Dylan in goede handen, want als zelfbenoemde zang- en dansman ziet hij er de entertainmentswaarde van in. Voor iemand die blijft spelen omdat hij niet anders kan, heeft zijn Never Ending Tour een verrassend boeiende wending genomen…
Dirk-Jan Arensman in het Parool:
…Een zwarte cowboy-smoking met witte streep aan de zijkant, een smetteloze sheriff-hoed én een akoestische gitaar. De eerste nummers twijfelen we nog, maar zodra hij die versie van It's alright ma speelt - prachtig begeleid op dobro door gitarist Charlie Sexton, onheilspellend en gedreven - weten we dat dit zo'n bijzondere avond wordt. Eentje waarin de meester zijn instrumenten onder controle heeft. Hij is ongelooflijk goed bij stem, hij waagt zich af en toe aan een gitaar- of mondharmonicasolo en zijn vaste band weet ook precies waar ze mee bezig is…
…Soms gaat het mis. Bij Mr. tambourine man bijvoorbeeld, waar zijn stem aan het eind van elke regel als een idioot de hoogte in gaat. Maar daar staat wel de beste versie van Tangled up in blue tegenover die we in tijden hebben gehoord. Nieuwe nummers als het loom swingende Summer days en de rocker Honest with me blijven bij dat oude-hits-geweld overeind en het publiek geniet. Een geblondeerde dame met zonnebloem zelfs zo hevig dat ze in hysterisch huilen uitbarst en de omstanders na een half uur een blik op haar ontblote boezem gunt….