In de Standaard verscheen de zeer lezenswaardige serie De Nieuwe Poptrends.
Peter Vantyghem schreef daarin ondermeer een verhaal over folk in Vlaanderen.
Hier een citaat:
...In de voorbije vier jaar is duidelijk geworden dat folk, of wereldmuziek, een specifieke marketing nodig heeft. Ambrozijn is na één plaat bij Virgin terug bij Wild Boar, en in de studio met de producer Gabriel Yacoub. Dis Huyghe (Virgin): ,,We hebben er 3000 van verkocht. Maar omdat de groep het op haar manier wil blijven doen, wat ik respecteer, was het beter dat we de samenwerking stopzetten.''...
...,,Ik had hen gewaarschuwd'', zegt Erwin Libbrecht van Wild Boar. ,,Wie groot is, past beter bij een major. Maar een kleine, gespecialiseerde firma vindt beter de weg naar het publiek van deze muziek, ook op internationaal niveau. Dat Ambrozijn naar Wild Boar terugkomt en dat een succesvolle groep als Shantalla blijft, toont dat we sterker zijn geworden, en geloofwaardig"...
De Volkskrant recenseert Ambrozijn
De Volkskrant heeft jaren lang folkmuziek links laten liggen. Daar kwam verandering in
toen de op jazz geörienteerde Ton Maas zijn vleugels uitstrekte richting wereldmuziek en
in de kolommen van de Volkskrant ruimte kreeg. Opvallend - en verheugend - was de plotse serieuze journalistieke benadering. Dat is meer mensen opgevallen want afgelopen dagen
was op meerdere sites de letterlijke Volkskrant-recensie te lezen van een concert dat de Vlaamse folkband Ambrozijn vrijdag 14 juni gaf in Enschede. Dergelijke aandacht voor muziek die tot voor kort door de Nederlandse landelijke pers werd afgedaan als marginaal of
curieus, is het vermelden inderdaad waard. Wij doen daar graag aan mee.
Voor een keer dus de complete recensie van Ton Maas, die op maandag 17 juni in de Volkskrant stond:
AMBROZIJN VERDIENT BETER DAN DE MARGE
Ambrozijn. 14 juni, Folkclub Twente, Enschede
Op wereldschaal wonen ze zo ongeveer om de hoek, maar de vier muzikanten van Ambrozijn
uit Gent voelden zich in Enschede toch ver van huis. 'Verstaan ze ons hier wel?' klonk het na de eerste set vertwijfeld. 'Er lacht bijna niemand om onze grapjes.'
Hoewel Ambrozijn in België samen met het meidentrio Laïs tot de populairste folkartiesten behoort en daar ook een jong publiek weet aan te spreken, reikt de bekendheid in Nederland nauwelijks verder dan de grote rivieren. Ten noorden daarvan wordt met 'folk' tegenwoordig vooral Ierse of keltische volksmuziek bedoeld en daar kan de ontregelende neo-folk van de jonge Vlamingen niet echt toe worden gerekend.
De vrijzinnigheid waarmee ze oude volkswijsjes onderhanden nemen, was voor het
overwegend grijzende publiek in Enschede duidelijk even wennen, maar toen ze hun complexe en tegelijk ontwapenende bewerking van het kinderliedje Witte zwanen, zwarte zwanen ten gehore brachten, was het ijs gebroken.
Achter de zwier en het enthousiasme waarmee gemusiceerd wordt, gaat noeste arbeid schuil. De drie instrumentalisten vormen een soepel draaiende machine waarvan alle radertjes naadloos in elkaar grijpen. Dat lukte vrijdag overigens niet meteen, want gitarist Tom Theuns moest in het begin zijn vorm vinden. Voor violist Wouter Vandenabeele gold hetzelfde, alleen ging het in zijn geval om zorgvuldige dosering. Pas tegen het eind liet hij zijn strijkstok dansen en springen met een snelheid die zelfs voor het oog amper bij te benen was. De enige die al meteen zijn troeven liet zien, was accordeonist Wim Claeys, want om met zijn diatonische trekzak de gewenste dissonanten te produceren, was vingeracrobatiek een vereiste.
Folkclub Enschedé bestaat pas twee jaar. Het aanbod is er breder dan elders en omvat naast keltische publiekstrekkers ook Scandinavisch een Hongaarse folk, zigeunermuziek, klezmer en akoestische blues. Door af en toe singer- songwriters te laten optreden, probeert men tevens een graantje mee te pikken van de Americana rage. Het is natuurlijk leuk voor de club dat een buitenlandse topper als Ambrozijn werd gestrikt, maar eigenlijk verdient deze groep in Nederland meer dan een klein podium in de marge.
Ton Maas
Zie ook: http://folk.twente.org