Marius Roeting (Newfolksounds, Arsenaaltheater, The Root thing):
Emotie, eenvoud en passie winnen altijd
Beste cd's 2003
Riccardo Tesi & Maurizio Geri - Aqua foco e vento (Felmay / Dunya)
Martin Simpson - Righteousness & Humidity (Topic)
Tony Cuffe - Sae will we yet (Greentrax)
Danny Guinan & Red - Live (Fingerprint music)
Solas - Another day (Shanachie)
VA - Frikyiwa Presents (Frikyiwa)
Fernhill - Synt (Bejo)
Karan Casey - Distant shore (Shanachie)
Radio Tarifa - Fiebre ()
Abyssinia Infinite - Zion roots ()
Meest positieve ervaringen:
a) Het wonderschone, ontroerende concert dat Julie Matthews en Dylan Fowler gaven in het Arsenaaltheater in Vlissingen. Met slechts 1 menselijke stem en 1 instrument (gitaar) legden zij de ziel en essentie van muziek bloot: emotie, eenvoud en passie. En het besef dat dit het altijd zal winnen van gepromote, geforceerde, gekunstelde, opgelegde, bedachte en gestuurde, maar vergankelijke, zakelijke en aan modegrillen overgeleverde uitspattingen. b) op de valreep van de jaarwisseling nog net een nieuwe cd van de Welshe groep Rag Foundation. Uitzinnig en geweldig tijdens de eerste editie van de Celtic Nights in het Arsenaaltheater in Vlissingen (waar ze de routinematige Sharron Shannon volkomen van het podium speelden), doch wat wisselend op het laatste folkfestival in Tilburg. Een vijftal lekker eigenzinnige jonge muzikanten, wars van alle hypes, die met een frisse onbevangenheid aanstekelijke ongecompliceerde folkrock brengen. Muziek waarbij, als je er naar luistert, je hoopt dat je twintig jaar jonger was.... Voor mij een voorbeeld hoe je oude waarden met nieuwe visies kunt combineren.
De grootste teleurstelling:
Het steeds meer en vaker het ontwortelen van diverse rootsmuziek tot trends die net zo makkelijk weer worden weggeworpen als dat ze ooit 'bedacht' zijn. Het lijkt steeds meer op 'drankmisbruik'. In zich appelsap -o.i.d.- noemende goedjes zit nauwelijks tien procent "echt". De rest zijn hulpstoffen en verbloemers en vooral veel, heel veel water (verdunner). Zát er nu nog maar tien procent "echt" in huidige rootstrents!
Het feit dat een oude folktune wordt gedigitaliseerd, "gedanced"of "ge-dj-ed", of dat in een scratchband een doedelzak meespeelt maakt het voor mij geenszins rootsmuziek (meer).
Ik ben absoluut niet conservatief, puriteins of tegen eigentijdse aanpak en benadering van volksmuziek. Hoven Droven, the Ukrainians of de heavy Cordelia's dead staan bij mij zeer hoog aangeschreven. En de in het bovenstaande lijstje genoemde Radio Tarifa. Of de verrassende Abyssinia Infinite en de (h)eerlijke verzamelaar van het Malinese Frikyiwa, waar op integere wijze electronica wordt toegevoegd aan traditionele en moderne Malinese muziek. Volksmuziek is levende muziek en dus onderhavig aan veranderingen voortgang! Maar dan moet je wel die wortels, in welke vorm dan ook, koesteren en niet verkwanselen. Het lijkt of volksmuziek voor sommige muzikanten en promotors niet meer is dan een grauwe grabbelton waar volgend jaar weer een andere, nieuwe modegril mee te creëren valt. En daarna volgt ongetwijfeld het vuilnisvat...