Värttinä - Foto Ronald Rietman
Programma - op enkele uitzonderingen na - erg sterk
- door Paul -
Samengevat: een aangenaam weerzien met oude bekenden (Bots, Pater Moeskroen, Fred Piek), verrassingen (Fiama Fumana, Croft no. 5) maar ook een paar treurige dieptepunten (Seunnenga en de Multiculturele Samenleving, Two of a Kind).
Groepen als Bots, Pater Moeskroen, Fred Piek/Walter Kuipers beschikken over zoveel podiumervaring dat ze "moeiteloos" het publiek meekrijgen. Dat gold ook voor Grada. Een nieuwe Ierse band die veel materiaal van hun CD "Endeavour" brachten. En die iets toevoegen aan het gekende Ierse repertoire via een mooie losse swing die ze in hun muziek leggen. Beetje in de stijl van Lunasa en Dervish. Grada beschikt echter over een extra wapen. De stem van Marie O' Malley die mij zeer bekoorde.
Linde Nijland - Foto Martijn Lieffers
Nog meer hoogtepunten op zondag. De schitterende stem van Linde Nijland die met haar interpretaties van Sandy Denny songs aantoonde dat deze songs tijdloos zijn. Helaas was de geluidstechniek hier niet 100%. Op onze plek was de gitaar nauwelijks hoorbaar. Ook net uit op CD. Absolute aanrader.
Ook de speed-folk van Perfect klonk fris en energiek. Al vind ik sets van 1½ uur (het buitenpodium) voor een festival aan de lange kant.
Ik was niet bij het concert van Gerard van Maasakkers. Wie ik van een afstandje wel hoorde waren zijn voortreffelijke begeleiders. Die kregen de ruimte en dat resulteerde in stijlvolle jazzy intermezzo's.
Op vrijdag noteerde ik twee hoogtepunten. Freddie White (had ik nog nooit van gehoord) is een Ier die inmiddels in Boston woont. Mooie donkere stem en een neus voor het betere werk van collega"s als Randy Newman en Tom Waits. Thad Beckman is een degelijke singer/songwriter die mij aangenaam verrastte met een serene, rustige set.
Jancobus Seunnenga en de Multiculturele Samenleving is zo' n beetje het allerslechtste wat ik deze zomer op de verschillende festivals tegenkwam. Ongelooflijk dat een dergelijke act op Folkwoods uitgenodigd wordt. Misschien op basis van zijn Pigmeat verleden. Geen sprankje originaliteit te ontdekken in deze set. Het publiek had het blijkbaar ook snel in de gaten getuige de spaarzame respons.
Ook niet best: Two of a Kind. Die deden wel gewichtig over de muziek die ze brachten maar het was toch niet veel meer dan veel te lang uitgesponnen nummers zonder kop of staart. En als dat niet werkt kunnen we er altijd nog de zoveelste versie van "The Wild Rover" tegenaan gooien. Zwaktebod noem ik dat.
Het nivo-verschil tussen top-acts en "programma-vulling" vond ik toch erg groot. Groepen als Amadan (met soms echt slechte covers) Shaskeen, Sliotar en The Old Firm zorgen voor sfeer maar zijn muzikaal nauwelijks interessant. Vergelijk dat maar eens met groepen als B.A.R.K. , Croft no. 5, Värttinä (veel beter dan vorig jaar op Dranouter) of Fiamma Fumana. Fantasie, originaliteit en muzikaliteit resulteert bij deze groepen in "nieuwe" folk van topklasse.
Sammy Lee Daese, de fluitist van Follia! - Foto Martijn Lieffers
Wie zich wel handhaafden in de "kopgroep" van het festival waren de Belgische groepen Aedo en Follia!
Aedo overtuigde vorige week op Dranouter en deed dat nu weer met een uitblinkende Pieter de Meester op sax. Prachtige taferelen voor het podium waar (in stijl) gedanst werd. Over Follia! heb ik in het verleden als iets geschreven. Dat blijft mij bekoren vanwege de voordurende verrassingen die deze groep in haar arrangementen legt en de wijze waarop andere muziekstijlen geintegreerd worden. Voortreffelijke band.
Fred Piek is een ras-artiest. Nog steeds erg goed bij stem en een podiumpresentatie om u tegen te zeggen. Natuurlijk kwam de klassieker "Kaap' ren Varen" weer voorbij. Dat lied heeft inmiddels een klassieke status en verveelt nog steeds niet.
Ik ben wel een beetje uitgeluisterd op de sound van Urban Trad. Voorspelbare deunen die via een muur van geluid op je afkomen. Als je alle elektriek wegdenkt hou je toch bar weinig over.
Waar ik helaas veel te wenig of niks van zag: Morenn, Spaelimenninir en de flamenco van Juan Romano.
Geen idee hoeveel mensen Folkwoods dit jaar bezochten. De verhuizing naar Nuenen levert in ieder geval een intiem festivalterrein op en een fraaie camping. Ook het programma vond ik dit jaar, uitzonderingen daargelaten, erg sterk.
Een volgende editie is al aangekondigd.