De mening van de dagbladen en de sites
Onze eindredacteur Henk mailde zondagavond onderstaande recensie naar het Eindhovens Dagblad. Vanochtend stond het stuk erin, compleet met leuke begeleidende foto van Aedo. Jammer genoeg is in de krant één alinea gesneuveld, die over de mooie stemmen. Vanavond laat zullen Henk en Paul hun uitgebreidere recensies op Folkforum.nl zetten en zullen ook mogelijk citaten van andere sites gepubliceerd worden.
Eindhovens Dagblad:
De Gulbergen sfeervolle nieuwe lokatie
Folkwoods vergeet oude garde niet
Door HENK HOOGENSTRAATEN
Een brandspuit moest er aan te pas komen, als verkoeling voor het door dans en ongenaakbare middagzon verhitte publiek. Het aanstekelijke buitenconcert van de jonge Belgische groep Aedo werd er zelfs voor onderbroken. Bij feestband Pater Moeskroen was 't nagenoeg hetzelfde liedje.
De vierde editie van het festival Folkwoods was sfeervol, mede dankzij het mooie weer. Tegelijkertijd leed het onder de extreme temperatuur, die het bezoekersaantal drukte tot een kleine 3000. Na drie edities was Folkwoods vanuit Eindhoven verkast naar De Gulbergen in Nuenen. Het boscomplex oogde dor en stoffig. De brandweer verbood open vuur en barbecue. Auto's moesten van de camping af. Tegenover deze sores stond het voordeel van schaduwrijke kampeerplekken tussen de dennebomen en een feeëriek aangekleed terrein.
Grote verschillen
Hoewel eenderde van het programma Keltische muziek bevatte bood Folkwoods een brede muziekkeuze met evengoed aanstekelijke flamenco door een uitblinkende Juan Romano, als mysterieuze behekste Scandinavische muziek door het intense en hechte Värttinä.
In kwalitatief opzicht zijn de verschillen té groot. Van belabberd (Two of a Kind en Jankobus Seunnenga) tot opzienbarend, zoals de jonge Belgische groepen Aedo en Follia. België grossiert in nieuwe bands, die folk avontuurlijk mixen met alle denkbare muziekstromingen.
Aedo en Follia
De coming band Aedo - onder impuls van de pas 14-jarige groovy saxofonist Pieter de Meester - zet eigentijdse accenten inclusief brakebeats op wals, bouree, andro en scottish. Nog avontuurlijker klonk Follia. Minneliederen worden afgestoft en probleemloos in een heuse folkrap gegoten.
Ook uit België kwam de Eurovisie Songfestival-verrassing Urban Trad. Minder jong, maar met een keiharde beat en stomende sound, waarin het songfestivalnummer Sanomi een soft buitenbeentje vormt.
De nieuwe goed geschoolde generatie folkmuzikanten verlegt grenzen. Zo gingen sampletechniek en traditie arm, in arm bij het Italiaanse Fiamma Fumana en koppelde het Zweedse B.A.R.K. traditionele joik-zang aan Engelstalige teksten.
Mooie stemmen
Tussen de mooie stemmen vielen er twee op. De Groningse Linde Nijland wijdde op een liefdevole manier een roerende fijngevoelige set aan de 25 jaar geleden overleden beroemde folkzangeres Sandy Denny. Veelbelovend klonk ook de jeugdige Daniel Versteegh met zijn symphonisch rockende band Me Mysterie. Zijn ijle, hoge stem zullen we nog vaker gaan horen.
Oude Garde
Eén van de charmes van Folkwoods is dat het de 'oude garde' niet vergeet. Voor de liefhebber van singer-songwriters (Freddie White! en de teruggekeerde Thad Beckman) is Folkwoods top. Net zoals voor de sfeerzoeker die graag oude vertrouwde songs meezingt (Kaapren Varen door Fred Piek).
Het festival koestert goud van oud. Zo stonden er eerder al bands als Dommelvolk, CCC Inc en Bots. Hans Sanders was er met zijn Bots overigens weer. Hij zong enkele nieuwe nummers, onder andere over Balkenende. Het engagement is met de jaren ietwat gesleten, de swing in de rockende muziek niet.
Hartverwarmend was dit keer de Washboard Stringband. Dit Eindhovense zestal rond kunstschilder Cees Le Mair (banjo, mondharmonica) en gitarist/zanger Piet Hein de Vos begon in 1969 met vooroorlogse Amerikaanse muziek. Nu 34 jaar later passeert nog steeds met evenveel pit de Midnight Special.
Op de vroege zondagochtend kende het indringende en enthousiast ontvangen concert van Gerard van Maasakkers veel uitstapjes naar de jazz met een hoofdrol voor gastmuzikant Jeroen Doomernik, een gerenommeerd jazztrompettist.
De Volkskrant:
De Volkskrant plaatste maandagochtend een recensie van Ton Maas. Later maandagmiddag kregen we van Arnoud van Folkclub Twente een mailtje dat de recensie van Ton Maas door de eindredactie van De Volkskrant was ingekort en aangepast ivm ruimtegebrek op de kunstpagina. De ingreep leidde met name in het stukje over Linde Nijland tot kans op verkeerde interpretatie. We plaatsen eerst de versie zoals de Volkskrant-lezer hem maandagochtend in zijn krant kon lezen. Daarna kun je de versie van het artikel van Ton Maas lezen, vóórdat het werd herschreven en ingekort. Jamergenoeg voor Ton ging door de eindredactionele ingreep ook zijn primeurtje de mist in over de nieuwe naam het het Tilburgde Folkfestival volgend jaar: Route 04.
kranten-versie:
Folk-extase dankzij drie Finse diva's
Het Eindhovense FolkWoods Festival, dat dit jaar verhuisde naar een fraai en lommerrijke nieuwe locatie in Nuenen, doet niet moeilijk over folk. Het mijdt stereotype Ierse en Schotse folk-acts niet, maar haalt ze juist als publiekstrekkers in huis. Vervolgens onthaalt men de toegestroomde folkliefhebbers óók op muziek die je niet zo gauw met folk in verband zou brengen.
Zo werden op zaterdag enkele geheide festivalgangmakers als het Schotse Shaskeen en het Ierse Croft No.5 ingezet als opmaat voor onversneden flamenco door gitarist Juan Romano - alias Rolf van Marle - en een tweetal Spaanse gitanos. Uit Italië kwam Fiamma Fumana, een groep die volksmuziek vermengt met stijlmiddelen uit de pop, zoals rap en elektronische dancebeats. Jammer alleen dat de groep op beide fronten bleef steken in middelmatigheid.
De klapper van de avond werd uitgedeeld door het Finse Värttinä. De elfkoppige formatie met drie zangeressen zette een show neer waar menige pop-act nog een puntje kan zuigen. De snijdende samenzang met onnavolgbare harmonieën in Karelische stijl, die al sinds jaar en dag het handelsmerk van de groep is, kreeg door de geraffineerde en toch ontwapenende podiumpresentatie van Mari, Susan en Caroline een enerverende extra dimensie. De acht mannelijke instrumentalisten van Värttinä deden bovendien in niets voor de dames onder: hecht samenspel dat dankzij de voortreffelijke geluidstechniek tot in de puntjes te horen was, subtiel waar nodig en opzwepend zodra het even kon.
Aan het Zweedse kwartet B.A.R.K. was de ondankbare taak om de avond af te sluiten. Hun eigenzinnige crossover van folk met elektronica is veel avontuurlijker en inventiever dan die van Fiamma Fumana, maar het door Värttinä in extase gebrachte publiek moest zich nu eenmaal ontladen.
Zondagmiddag waagde zangeres Linde Nijland zich aan een aantal songs van haar idool, de Engelse folkdiva Sandy Denny. Die viel dus uit in haar nadeel, want Denny's rafelige timbre en intensiteit heeft ze gewoon niet in huis.
Gaande het optreden won ze niettemin aan overtuigingskracht en toen ze dwars door een luidruchtige soundcheck op het aanpalende podium heen, zonder begeleiders een laatste a-capella-toegift bracht, oversteeg ze in één klap al haar eerdere beperkingen.
Klasse!
Ton Maas
Originele versie van Ton Maas:
Er zijn grofweg twee soorten folkfestivals. Je hebt er waar men voortdurend worstelt met de vraag of de vlag eigenlijk de lading wel dekt en of de naam niet meer problemen veroorzaakt dan ze oplost, terwijl andere festivals het predikaat 'folk' van harte omarmen. Het Eindhovense FolkWoods Festival, dat dit jaar verhuisde naar een fraaie en lommerrijke nieuwe locatie in Nuenen, behoort onmiskenbaar tot de laatstgenoemde.
Anders dan hun Tilburgse collega's, die de strijd tegen de vele vooroordelen rond folk (dat het suf en oubollig zou zijn, bijvoorbeeld, of dat het vooral uit Ierland komt) moe zijn en zich in januari zullen presenteren onder de nieuwe naam 'Route 04', lijkt bij de Eindhovenaren geen sprake van enige identiteitscrisis. Dat vertaalt zich ook in de strategie.
In plaats van stereotype Ierse en Schotse folk-acts te mijden, worden ze juist als publiekstrekkers in huis gehaald. Vervolgens onthaalt men de toegestroomde folkliefhebbers óók op muziek die je niet zo gauw met folk in verband zou brengen.
Zo werden op zaterdag enkele geheide festival-gangmakers als het Schotse Shaskeen en het Ierse Croft No. 5 ingezet als opmaat voor onversneden flamenco door gitarist Juan Romano (alias Rolf van Marle) en een tweetal Spaanse 'gitanos'. Uit Italië kwam Fiamma Fumana, een groep die volksmuziek vermengt met stijlmiddelen uit de eigentijdse popmuziek, zoals rap en elektronische dancebeats. Jammer alleen dat de groep op beide fronten bleef steken in middelmatigheid.
De klapper van de avond werd uitgedeeld door het Finse Värttinä. De elfkoppige formatie met drie zangeressen zette een show neer waaraan menige pop-act nog een puntje kan zuigen. De snijdende samenzang met onnavolgbare harmonieën in Karelische stijl, die al sinds jaar en dag het handelsmerk van de groep is, kreeg door de geraffineerde en toch ontwapenende podiumpresentatie van Mari, Susanne en Caroline een enerverende extra dimensie. De acht mannelijke instrumentalisten van Värttinä deden bovendien in niets voor de dames onder: hecht samenspel dat dankzij de voortreffelijke geluidstechniek tot in de puntjes te horen was, subtiel waar nodig en opzwepend zodra het even kon.
Aan het Zweedse kwartet B.A.R.K. was de ondankbare taak om de avond af te sluiten. Hun eigenzinnge crossover van folk met elektronica is veel avontuurlijker en inventiever dan die van Fiamma Fumana, maar het door Värttinä in extase gebrachte publiek moest zich nu eenmaal ontladen en liet zich zelfs door een meeslepend liefdeslied niet meer tot bedaren brengen.
Zondagmiddag waagde zangeres Linde Nijland zich aan een aantal songs van haar jeugdidool, de Engelse folkdiva Sandy Denny. In eerste instantie leek ze zich daaraan te vertillen, omdat ze de stukken te weinig naar zich toe had getrokken, wat de vergelijking met haar voorbeeld in de hand werkte. Die viel dus uit in haar nadeel, want Denny's rafelige timbre en intensiteit heeft ze gewoon niet in huis. Gaandeweg het optreden won ze niettemin aan overtuigingskracht en toen ze dwars door een luidruchtige soundcheck op het aanpalende podium heen, zonder begeleiders een laatste a-capella toegift bracht, oversteeg ze in één klap al haar eerdere beperkingen.
Klasse!
Ton Maas
Om misverstanden te voorkomen nog even een noot onzerzijds:
Daar waar in de Volkskrant-recensie staat 'het Schotse Shaskeen en het Ierse Croft No.5' bedoelt Ton Maas ongetwijfeld het Ierse Shaskeen e het Schotse Croft No.5 . En het aantal muzikanten bij Värttinä is niet 8 maar 6. (Red. FF)
De sites
Kindamuzik prijst verrassende programmering
Voor www.kindamuzik.net schreef Maurice Dielemans een uitvoerige recensie over Folkwoods. Voor het complete verslag zie de site van Kindamuzik. Het verhaal is opgesierd met fraaie foto's van Mark Witte.
Folkwoods is, volgens Dielemans om meerdere redenen een uniek festival te noemen. 'Niet alleen werd koud bier gedronken uit riante glazen en gegeten van porseleinen borden, maar bood vooral het muziekprogramma veel diversiteit en verrassingen'. Voor Dielemans waren de muzikale hoogtepunten: AedO, Thad Beckman, Freddie White, Croft NO. 5, Follia! en Gruppo Flamenco met Juan Romano….
Dielemans durft de stelling aan dat 'Folkwoods van alle festivals relatief het meeste te bieden heeft qua vernieuwde muziek, wat op zich opmerkelijk is voor zoiets "stoffigs" een folkfestival. De kleinschaligheid droeg natuurlijk sterk bij aan de relaxte sfeer, dus is het ergens niet te hopen dat ze veel groter worden, hoewel de samenstellers en vele vrijwilligers van Folkwoods dat zeer zeker verdienen'.
Een kanttekening plaatst hij bij het feit dat de podia veel te dicht bij elkaar stonden "wat soms tot gevolg had dat de buren voor een luidruchtige soundcheck zorgden bij de meer stillere optredens. Maar dat is eigenlijk de enige vorm van kritiek die ik heb op de organisatie van dit sympathieke festival in Nuenen", aldus Dielemans.
Minder geslaagd
Over het voor hem muzikaal minder geslaagde gedeelte van het programma schrijft hij ondermeer: …Het publiek had veel moeite met de enigszins gênante en gortdroge songs van oud-Pigmeatman Jankobus Seunnenga en zijn zogeheten Multiculturele Samenleving, die zelfs met Dhr. Koster slechts moeizaam de tijd volmaakten. Gedurfd, dat was het wel (…) Ook het vers opgegraven Bots was moeizaam te verteren. In de brandende middagzon rockten zij hoe dan ook stevig door met voorgekauwde poparrangementen… …Dan was er ook nog Linda Nijland, de wederhelft van Ygdrassil, die had veel te hoog ingezet met haar vertolkingen van Sandy Denny-nummers. Ze probeerde tevergeefs met haar nauwelijks doorleefde, onzekere en niet geheel loepzuivere stemgeluid een romantische sfeer neer te zetten. Het ontbrak aan ervarenheid om dit alles tot een goed einde te brengen….
…Bij The Old Firm werd wild werd gedanst op de Zeeuwse interpretatie van The Pogues, dat aardig dienst deed als feestmuziek maar nauwelijks bijzonder was te noemen. Van Two of a Kind, die laat op vrijdagavond speelde, kan ik hetzelfde zeggen. Muzikaal waren zij juist iets breder georiënteerd, maar het wilde niet echt vlotten met de trage composities…. …Weer totaal anders was Pater Moeskroen, waarbij een brandspuit nodig was om verkoeling te brengen. Het carnavaleske en melige leek vooral bedoeld voor de plaatselijke bevolking beneden de vijftien jaar, daarom hield uw Rotterdamse verslaggever het na twee nummers voor gezien…
Positief
Gematigd positief is hij over Grada. Positiever is hij over Croft No.5, Aedo en Gerard van Maasakkers (enthousiaste reacties, sympathieke mengeling van jazzy en pop). . juichend over Gruppo Flamenco van Juan Romano (…fenomenaal, weergaloos…) en Follia! (…In één woord: prachtig!…).
Freddie White
Verder pikten we nog de volgende allinea's uit de recensie:
…De vele covers die Freddie White ten gehore bracht, vielen goed in de smaak. Hij waagde zich op succesvolle wijze aan Tom Waits' klassieker 'Martha' en - alsof het niets is - bewerkte hij 'God's Song' van Randy Newman tot een Ierse bluessong. Ook 'Old Habbits' (John Hiatt) en 'Desperados Waiting on A Train' (Guy Clark) kregen een soortgelijke en succesvolle bewerking….
…Dubliner Sean Cannon, die was aangekondigd met zijn broer, maar hij werd uiteindelijk door zijn zoon James op tweede gitaar begeleid. In een prachtige versie van Shane MacGowan's 'Rainy Night in Soho' liet James horen dat hij het ook aardig kan redden zonder zijn oude vader….
... Ex-Pogues-gitarist Jamie Clark, die samen speelde met een Joegoslaaf op trekzak en een Duitser achter de drums, had het duidelijk naar zijn zin in zijn vlammende Hawaii-shirt. Er volgden nog veel meer songs van The Pogues. Perfect heten ze. De titel van hun debuut: Nobody Is Perfect.
Thad Beckman geniaal
…Toen gastpresentator Thad Beckman aan de beurt was, ging het niveau nog een stapje hoger, met name op de tweede avond werd het muisstil in Nuenen. De bluesmuzikant uit Austin speelde in totaal drie keer. Het cleane gitaarspel en zijn doorleefde stemgeluid, dat refereerde aan een jonge Bob Dylan, schiep een beeld van het desolate en ongerepte landschap van zijn hometown in het land van Bush. Zijn strakke cover van Dylan's 'Buckets of Rain' was simpelweg geniaal! Op de laatste avond ontstond een spontane tussen de bluesheld en de oud-presentatrice van het Jeugdjournaal, Leonie Jansen. Zij speelden samen een mooie, geïmproviseerde set van slechts drie nummers als afsluiter. Meer nummers kenden ze beiden niet….
DJ.Jak op Folkroddels.be:
Prachtige vernieuwing mét en zónder electriek
De Vlaamse DJ.Jak is op zijn site www.folkroddels.be enthousiast over Folkwoods. In een uitgebreide nabeschouwing laat hij een hoop groepen de revue passeren, die hij overigens ook fraai gefotografeerd heeft. Jammer vond hij dat door de hitte was het festivalterrein behoorlijk stoffig was, maar zegt hij vervolgens: 'de koelte op de camping onder de bomen was zalig, en zoals op de vorige edities werd weer erg veel aandacht besteed aan het inkleden van het festival: overal prachtige vaandels, parasolletjes, toiletten met stromend water (in plaats van de gebruikelijke recyclage-schijthuisjes), drank in echte glazen en behoorlijke maaltijden (maar wel minder goed dan de Indiër van verleden jaar). Als remedie tegen de warmte kon je her en der openluchtdouches nemen, en voor de gelegenheid was het drinkwater zelfs gratis".
Ook DJ.Jak vond dat tent 2 en 3 te dicht bij elkaar stonden, wat vaak voor stoorgeluiden zorgde. Hij heeft navraag gedaan en verzekert dat dit probleem volgend jaar is opgelost. 'Volgend jaar zullen ze verder van elkaar staan. En in tent 2 komt er ter hoogte van het podium een vaste wand i.p.v. tentdoek, wat er ook voor zal zorgen dat er minder geluid richting tent 3 kan gaan'.
Ander puntje van kritiek noemt DJ.Jak dat sommige groepen zoals Croft N° Five, Perfect en Old Firm toch wel erg vroeg geprogrammeerd stonden , terwijl B.A.R.K. dan weer beter wat vroeger had moeten spelen.
Over het programma zegt hij: 'De muzikale programmatie was dit jaar behoorlijk breed. En vooral, we kregen er heel wat onbekende groepen voorgeschoteld'.
Electronica
Het meest in het oog springend waren voor DJ.Jak de groepen die elektronica en traditionele instrumenten combineerden. We laten hem daarover graag onverkort aan het woord:
…Velen vonden de Italiaanse techno-folk-meiden-groep FIAMMA FUMANA een revelatie. Ik ga hier echter maar ten dele mee akkoord. Muziek beluister je met je oren en niet met je ogen. Het concept zelf is anders wel leuk hoor : een live bespeelde groovebox/sampler - in zoverre men bij een groovebox natuurlijk over 'live' kan spreken, zang, fluit of doedelzak, chromatische accordeon en sporadisch ook nog een basgitaar. De muziek mist echter nog wat diepte. De groovebox-geluiden zijn iets te voor de hand liggend, en klinken vooral erg 'pop'. Er waren zelden of nooit tempowisselingen en hierdoor kon ook niet naar een climax worden toegewerkt. De zang van Lady Jessica Lombardi maakte gelukkig erg veel goed. Geef ze nog een jaar of twee en ze zouden wel eens erg goed kunnen worden.
Zonder chauvinistisch te zijn mag ik toch wel zeggen dat onze eigen URBAN TRAD muzikaal gezien al een stuk verder staat. Op www.folkforum.nl staat te lezen dat de Eurosong-hit "sanomi" slechts een bleek aftreksel is van de andere muziek van URBAN TRAD. Het publiek reageerde enthousiast op nummers als "Quimper-Moscow" (een remake van "Vodka Time" van de vorige CD) en de pure disco in "Get Reel" (inclusief bijhorende zonnebril bij alle muzikanten). Podiumbeest Didier Laloy ontketende weer zijn duivelse diatonische accordeon, en het driekoppige dameskoor (mèt Soetkin Collier) bewees dat niet enkel engelen kunnen zingen. Toch vond ik hun optreden verleden week op Dranouter nog een stuk beter. Dat heeft natuurlijk enerzijds te maken met het feit dat ze daar een thuismatch mochten spelen voor 30.000 enthousiastelingen, maar anderzijds zeker ook omdat de groepen van het hoofdpodium op Folkwoods anderhalf uur mogen optreden. Voor zware fans van een groep is dit misschien wel leuk, maar ikzelf vind anderhalf uur op een festival toch te lang. Vooral omdat er op dat moment nooit een andere groep geprogrammeerd stond.
Nog een groep die experimenteert met elektronica is B.A.R.K. Tot mijn verassing klonk deze Scandinavische groep (met zangeres Sofia Sanden van o.a. RANARIM) heel wat minder bonkerig dan wat ik van hun eerste cd ken. Ze maakten daarentegen bijna tripfolk. Er werden prachtige geluidstapijten geweven met nyckelharpa en samples. In tegenstelling tot bij Fiamma Fumana klinken de samples bij B.A.R.K. bijna organisch. Zouden ze in de leer geweest zijn bij MASSIVE ATTACK ? Helaas konden ze slechts rekenen op een matige belangstelling van het publiek dat nu eenmaal zin had om te dansen na het spetterende optreden van VÄRTTINÄ (zie later). Wellicht hadden ze beter 's namiddags opgetreden.
Ook de Schotse CROFT N FIVE werd aangekondigd als een groep die elektronische effecten en samples vermengt met traditionele instrumenten. Het klopt dat ze dat in Schotland al af en toe gedaan hebben, maar in elk geval hadden ze hun breakbeats ditmaal thuis gelaten. Ze hebben die trouwens helemaal niet nodig. Met een bassist die uitfreakt als speelde hij bij FAITH NO MORE of THE RED HOT CHILI PEPPERS, met een drummer die tot kalmte gemaand werd door de brandweer (zoveel vonken sloegen er uit zijn snare-drum) en met een fluitist, violist en gitarist die sneller kunnen spelen dan de schaduw van Luky Luke kom je namelijk al een heel eind. Wel jammer dat ze zo vroeg geprogrammeerd werden. In het heetst van de dag bedolven worden onder roodgloeiende folkfunk vereist minstens zonnebrandolie factor 40….
Zonder elektriek
Folk kan ook vernieuwend zijn zonder elektriek, zegt DJ.Jak en hij noemt trots Belgische groep Aedo en Follia! (…bedankt voor het stukje salsa trouwens…) . Helemaal uit zijn dak ging hij bij Värttinä (…Overweldigend, betoverend. Ik heb de groep al meermaals aan het werk gezien, maar nog nooit waren ze zo opzwepend als op Folkwoods…)
Keltisch
DJ.Jak gaat ook in op de grote hoeveelheid Keltische groepen. AMADAN speelt leuke Irish pubmuziek, en maakt gelukkig niet de fout terug te vallen op telkens dezelfde bekende songs. Tijdens het optreden van SHASKEEN was gezelligheid troef…. …De beste Ierse groep was zonder enige twijfel GRADA.(…) Ze doen me wat denken aan DANU : muzikaal erg sterk, de nodige power of net ingetogenheid waar nodig. En vooral : verfrissende arrangementen. (…) Helaas hebben we niet het hele optreden van Grada mogen meemaken want op hetzelfde moment stonden de jonge Franse folkrockers MORENN geprogrammeerd in tent 3. Hun muziek klinkt misschien nog wat onafgewerkt, maar hun jeugdige enthousiasme (na het wegebben van de eerste zenuwen) en vooral de verschillende muziekstijlen (zelfs rap) die ze verwerken in hun Bretoense muziek maken dat ik ze zeker ook als één van de revelaties beschouw. Ze stonden nog nooit op een Belgisch podium.
…PERFECT (…) weet met z'n drieën een ongelofelijke sound neer te poten. Dit komt vooral door de Bosnische accordeonist Pedja Zaric, die een midi-element liet inbouwen bij de bassen van zijn accordeon (neen, dat was dus geen synthesizer noch een basgitaar die je hoorde op hun optreden, maar wel die accordeon ) .
Nederlanders
Dan heeft DJ.Jak het ook nog over:
Linde Nijland - …een prestatie om U tegen te zeggen. Linde bracht op Folkwoods namelijk een programma met songs van Sandy Denny. Ik moet eerlijk bekennen dat Sandy Denny van voor mijn tijd is (…) Ik kan dan ook niet beoordelen of de kritiek als zou Linde een gans ander stemtimbre dan Sandy Denny hebben (minder "rafelig") terecht is. Een kritiek die ik trouwens irrelevant vind. Want Linde heeft een prachtige gevoelige stem en slaagde er moeiteloos in de ganse tent muisstil en ontroerd te laten luisteren naar de overwegend rustige nummers. Ook haar begeleiders (die zich erg op de achtergrond hielden) verdienen zeker een pluim….
Gruppo Flamenco Juan Romano c.s. - …Intens. Dat woord komt bij me op als ik er aan terugdenk. En dat kwam dan vooral dankzij danser/cajonspeler El Kuki (Spaans-Belgisch). (…) Hij danst zo snel dat de Nederlandse gitarist Juan Romano in het begin van de set vaak moeite had hem te blijven volgen (in flamenco geeft de danser het ritme aan en moeten de muzikanten volgen). En El Kuki is niet alleen snel, hij heeft ook tonnen uitstraling en was dan ook de publiekslieveling…
…De Nederlandse feestfolk van PATER MOESKROEN heb ik niet gehoord. Volgens mensen die 't kunnen weten een gemiste kans. En hun landgenoten BOTS heb ik ook niet gehoord. Volgens diezelfde mensen geen gemiste kans…
En tenslotte:
…De prijs van "pechvogel van het jaar" wordt met unanimiteit van stemmen uitgereikt aan DJ Wizard. Door een pijnlijke vergetelheid van de PA-firma moest hij zijn set spelen op één enkele cd-speler. Geen enkele DJ kan in dergelijke omstandigheden iets behoorlijk doen. Het spreekt voor Wizard dat hij toch nog geprobeerd heeft er het beste van te maken.. DJ Wizard is trouwens het alter ego van John Van Luyn, de programmator van de Amsterdamse MELKWEG (te vergelijken met onze Anciene Belgique) en ook grotendeels van het FOLKWOODS-festival zelf. De ganse situatie moet dus voor hem nog extra pijnlijk geweest zijn….