Bladen
Kris Kristofferson (69): ‘Het leven is één groot afscheid’
Hier enkele passages uit het artikel in BN/De Stem:
...."Ik ben nu al een jaar of twee met alleen mijn akoestische gitaar op pad, als een echte troubadour", grinnikt de zanger. "Daar ligt trouwens helemaal geen ingewikkelde filosofie aan ten grondslag. Ik kon in Ierland twee jaar geleden onverwacht wat optredens doen en de tijd ontbrak om een band te mobiliseren. Dus ben ik in mijn eentje gegaan en dat pakte zo goed uit dat ik besloot het maar zo te houden. Ik hoef niet meer met andere muzikanten mijn liedjes in te studeren en ik heb de indruk dat het publiek de teksten op deze manier beter oppikt. Ik vond het in het begin behoorlijk angstaanjagend om me bij wijze van spreken zo open en bloot op een podium te presenteren, maar de reacties waren vanaf het eerste moment hartverwarmend. En in een dikke twee uur kan ik veel van mezelf laten zien. Ik ben zo onderhand ook al 34 jaar bezig met liedjesschrijven."....
..."Ik heb eigenlijk mijn leven lang maar één doel voor ogen gehad en dat is creatief zijn", aldus Kristofferson. "En gezien het feit dat ik nog steeds van mijn muziek kan bestaan, is me dat aardig gelukt. Nu ik bijna zeventig ben, betrap ik mezelf erop dat ik steeds vaker terug kijk op de reis die achter mij ligt en dat hoor je duidelijk terug op mijn nieuwe album." "Ja, wat zijn mijn verworvenheden? Misschien heb ik wel een klein steentje bijgedragen aan de ontwikkeling van de countrymuziek. Als dat zo is, vind ik het al de moeite waard geleefd te hebben. In de jaren zeventig werd ik in die wereld beschouwd als een ‘outlaw', maar achteraf gezien was dat begrip maar heel betrekkelijk. Ik schreef liedjes in de trant van mensen die ik bewonderde, zoals Hank Williams. En dat was toch wel erg traditioneel."...
..."Als je met je zelfgeschreven nummers aan de bak wilde komen moest je in Nashville zijn en ik heb mijn hele sociale leven er voor opgeofferd om daar een deur open te krijgen." Bij Columbia Records zagen ze hem wel zitten... "Helaas niet als artiest, maar als schoonmaker. Ja, aan het begin van mijn carrière in de muziek liep ik de vloeren van studio's te vegen en asbakken te legen. Omdat ik in het leger mijn vliegbrevet had gehaald, bevoorraadde ik tussen het poetsen door de olieboortorens in de Golf van Mexico. Ruige dagen waren dat, ik heb er zelfs mijn eerste huwelijk mee om zeep geholpen. Ik woonde in een smerig appartement dat me vijftig dollar per maand kostte en had nauwelijks vooruitzichten. Onder die omstandigheden heb ik ‘Sunday Morning Coming Down' geschreven. Maar het zou nog heel lang duren voordat Johnny Cash het oppikte en ik met dat liedje erkenning kreeg."...
...Dylan Hank Williams, Johnny Cash, Bob Dylan en Willie Nelson waren de grote inspiratiebronnen voor Kristofferson en hij bleef zich voor ogen houden dat als die mannen het konden maken, hij het ook zou kunnen. "Ik wilde geaccepteerd worden in Nashville, maar ik wilde het wel op mijn eigen manier doen", zegt hij. De eerste stap in de goede richting was het liedje ‘Me And Bobby McGee', dat eerst in de versie van Roger Miller en later in die van Janis Joplin een grote hit werd. Langzamerhand werkte Kristofferson zich naar een hoogte waarop hij schouder aan schouder kwam te staan met zijn grote voorbeelden. "Het aardige is dat mensen als Cash, Dylan en Nelson later allemaal goede vrienden van mij zijn geworden", lacht hij. "Nu ik ouder word, zou ik die vriendschappen graag nog meer willen koesteren, maar helaas lijkt het leven wel één groot afscheid. Johnny Cash is er al niet meer, net als Waylon Jennings, Roger Miller en June Carter."...