Stephen Simmons - Last Call -Rounder Europe
Een akoestische gitaar, een mondharmonica, een nasale stem die worstelt met zijn verleden. Zo begint The Good Life, het eerste nummer op debuutplaat Last Call van singer-songwriter Stephen Simmons.
‘Well I ‘ve got problems baby
Your money can't solve
And I ‘ve got issues baby
I ‘ll probably never resolve
Maybe you ‘ve got a good heart
Maybe you ‘re really so blind
But if you ‘re looking for redemtion now baby
This ain't where you ‘ll find it.
En zo filosofeert Simmons nog een couplet door. Niet verwonderlijk. Hij is afkomstig uit Woodbury, een zwaar religieus dorpje in de staat Tennessee. Zijn conservatieve opvoeding en zijn nieuwsgierigheid naar het echte leven zijn dan ook de grootste inspiratiebronnen voor Last Call. De plaat dateert al van 2004 maar is pas sinds kort ook hier officieel in de schappen te vinden.
Behalve een religieus tintje bevatten zijn liedjes ook verhalen over de donkere kant van het leven. Oftewel komen de vrome lessen van thuis uit overeen met de rauwe werkelijkheid.
Om nog even terug te komen op The Good Life. Dit nummer sukkelt rustig verder. Americana, maar dan ingetogen. In het volgende nummer Last Call slaat de vlam in de pan. Mede dankzij de hulp van Paul Griffith (drums), Dave Jacques (bas) en gitarist Eric Pritsch. Deze titelsong bevat zelfs countryrock met een punkrandje. Maar het is toch vooral de verdienste van Simmons zelf, die met zijn treurige stem enkele sterke songs aflevert. Met name Loserville, over een saaie zaterdagavond met een auto-ongeval als gevolg, is een pareltje songschrijverschap. Zowel tekstueel als instrumentaal zit dat nummer wel snor. De sterke teksten worden muzikaal omlijst door viool en pedal steel. Juist die combinatie voorziet Loserville van een folkjasje. Ook het wat zwartgallige Dirty Side Of Me laat de oren luisteren. Toch heeft dit nummer ook weer een religieus sausje mee gekregen.
Cause your as good as gold and mine's a ragged soul
But I think that ‘s why God sent you to me
Het zal allemaal wel. Een ding is duidelijk. Stephen Simmons is niet bepaald de vrolijkste jongen uit de klas. Wel draagt hij zijn boodschap integer over. Soms te integer. Na enkele luisterbeurten blijkt dat de laatste liedjes op de plaat toch wel heel liefjes klinken. Het ontbreekt dan aan een zekere spanning waardoor het te gepolijst klinkt. Te veel Nashville, te weinig Austin. Te veel country, te weinig soul. Te veel strelingen, te weinig vuur.
Liedjes op Last Call zoals Lay On The Tracks, Just Like Love, en nog een paar nummers, klinken nogal liefjes. Maar daar recht tegenover staan een paar kaskrakers die wel het nodige vuur bevatten zoals de eerder genoemde songs: Loserville en The Good Life. Je kunt er met enthousiaste oren naar luisteren. Maar echt nieuw is het allemaal niet. Last Call is een plaat zoals er al veel gemaakt zijn. Er hadden wat meer vonken in gemogen!
Sjak Janssen, waardering: 7